Van oud naar nieuw...

Vandaag heb ik mezelf een mooi eindejaarsgeschenk gegeven : splinternieuwe loopschoenen !
Na zo'n 1600 km gelopen te hebben met het zelfde paar, was elke demping er wel uit en werd het de hoogste tijd voor nieuwe schoenen. Ik was heel tevreden over de oude "New Balance", dus vroeg ik gewoon naar net dezelfde. Maar natuurlijk had men er weer een nieuw modelletje van gemaakt. Elke loper kan ervan meespreken : je hebt eindelijk je ideale schoenen gevonden ; dus je wil dezelfde, maar men moet er persé toch altijd weer iets aan veranderen.
Ik ben de nieuwe schoenen vandaag al gaan uittesten op de dijk en ze zitten fantastisch. Soepel en licht.
Ik liep er zowaar meteen mijn beste 1000 meter van na de rugperikelen mee. Maar dat kan ook aan de felle rugwind gelegen hebben... Haha.
En nu : op naar nieuwe records.

De dagen rond Kerstmis...

Ik ben lichtjes euforisch. En dat komt niet doordat het bijna Kerstmis is.
Maar wel omdat ik opeens terug in vorm zit. Al maanden zat het niet goed. Altijd maar traag lopen en daar nog moe van zijn ook. En nu : plotseling is de conditie er terug. Vorige week heb ik eens 10 km gelopen, helemaal alleen, in een gezapig tempo. Enkele dagen later een "6-5-4" = snelheid en weerstand.
En ... opeens draait het terug vlot. Een behoorlijk tempo lopen, soepel en zonder problemen. Dàn pas wordt lopen weer fijn.
Vandaag was het mooi weer . Dus op naar het park. Het groepje waar ik aanvankelijk mee meeliep, liep veel te traag (Magda Ilands merkte het ook.) Dus heb ik daarna een ronde alleen gedaan en dat ging erg vlot. Drie minuten sneller dan met het groepje : 15'40" en nog lang niet buiten adem. Daar heb je iets aan. Want als je zo traag blijft rondjoggen, dan heb je achteraf het gevoel dat je helemaal niet hebt gelopen. Aan een loopgroepje zou je je moeten kunnen optrekken. Je zou eigenlijk met moeite moeten kunnen volgen. Anders heeft het niet veel zin en loop je beter alleen, vind ik.

Ondertussen hebben we nu ongeveer de kortste dag van het jaar achter de rug.
Hoera.
Ik houd mij dezer dagen heel ver van het kerstshoppen en het zondagswinkelen : uit principe en omdat ik een bloedhekel heb aan de drukte. Hoe is het mogelijk dat er mensen zijn die voor hun plezier in die drukte gaan winkelen en in lange rijen gaan aanschuiven aan allerhande kassa's. Oh, horror.
Enfin, ieder zijn hobby, zeg ik maar.

Wie anders ?

Tia en Sven werden verkozen tot sportvrouw en sportman van het jaar. Terecht.
Hiep hiep hoera voor deze twee toffe sportmensen !

De mooiste dag van het voorbije atletiekjaar

was : zaterdag 23 augustus.

Tia in het hoogspringen. Prachtige beelden... en spannend dat het was.

En dan de ontlading : "WIJ" hadden goud gehaald. Plotseling waren we weer allemaal Belgen.

Een mooie dag, uit een mooi sportjaar.

En nu, uitgerekend Tia stopt er mee. Ik zit er al de hele week aan te denken.

Ze zei tegen de pers : "Ik ben dertig en vrouw, dit is logisch." en "Ik wou niet aan het jaar te veel beginnen."

Ik begrijp het niet. Je bent prof en nu je eindelijk al die jaren van zware arbeid kunt verzilveren, als olympisch kampioene, stop je ermee, want je wil een kindje. Eén jaartje langer meedoen, dàt zou het spaarvarkentje van Tia toch wel leuk gevonden hebben... Op je 31e of je 32e kan je toch nog aan kindjes beginnen.

Ze had de natuur haar gang laten gaan ; en deze keer was die natuur toevallig eens erg snel.

Jammer.

Zo zie je maar weer : het verschil tussen een sportvrouw en een sportman. Een sportman zorgt ook voor nageslacht, maar bouwt ondertussen vrolijk verder aan zijn sportcarriëre.

Een vrouw moet kiezen.

Hoewel, er zijn er toch genoeg die daarna terug meedoen. Waarom niet Tia ?

De kindjes in de tribune en mama op de piste.

Zonder chronometer

Gisteren heb ik op de dijk 7 km gelopen, zonder naar de chronometer te kijken.
Dat doe ik bijna nooit. Maar het is wel ontspannend. Eens niet zien hoe traag je eigenlijk bezig bent (!) De crossen van Mechelen, Vilvoorde en Wespelaar heb ik ondertussen al gemist, wegens gebrek aan conditie. Maar echt stilliggen, kan je het ook niet noemen.
Ik heb zelfs vorige week een beetje "snelheid" getraind.
Als ik er mijn trainingsboekjes van vorige jaren op nalees, merk ik dat het rond deze tijd altijd maar kalmpjes is. Na nieuwjaar komt het allemaal dik in orde.

Het is volbracht

Het leven glijdt tussen onze vingers door.
Mul zand in een zandloper.
We trachten de tijd te stoppen,
lezen gedichten,
herkauwen ieder woord,
opnieuw en opnieuw.

We leren verzen uit het hoofd,
hunkerend naar schoonheid,
verzen van beroemde dode dichters.

We schrijven nieuwe gedichten, mijmerend,
pogend de wereld in woorden te vatten.
Nochtans wetend :
Alles is al duizend maal verwoord.

Niets staat ons nog te doen.
We zijn aangekomen.
Gods gelijke.
Mensen, rust nu maar uit.

Het is volbracht.

(gepubliceerd gedicht van mezelf ; 2006 ; Culturele Centrale Boontje, Sint-Niklaas)

Indoor

De winter staat al lang niet meer alleen voor crossen.
De laatste jaren wint indooratletiek aan belang.
Het probleem is wel dat er maar weinig indoorbanen zijn.
Nu is er de prachtige piste in Gent, maar die is er nog niet zo heel lang.

Vroeger moest men naar Liëvin (in Frankrijk) voor de dichtstbijzijnde piste.
Later werd in Flander's expo elk jaar een tijdelijke baan gelegd, voor de kampioenschappen. Daar heb ik eens op gelopen.
En voor de 60 meter en de kampnummers kon men naar Hoboken.

Ikzelf heb maar enkele keren aan indoorwedstrijden deelgenomen.
In 1996-97 : de 60 m, de 60 horden, het verspringen en het hoogspringen.
Het was daar wel gezellig in Hoboken, maar het startschot klinkt in zo'n kleine hal verschrikkelijk luid... Nog een nadeel bij indoor zijn de zeer lange wachttijden.
Ook in Gent was dat vreselijk. Je was er steevast een hele dag aan kwijt.
In 1997-98 deed ik mee in Gent : 800 m.
Dat loopt wel raar, zo'n baan van 200 meter. Een 800 meter bestaat dan uit vier rondjes i.p.v. twee en de bochten liggen echt schuin. Je bent wel rap rond, maar bochten lopen is toch altijd moeilijker dan rechtdoor lopen. Voor de 200 m lijkt het me wel nuttig dat de banen zo schuin liggen, want anders vliegen die snelle sprinters echt wel uit de bocht.

Om in het winterseizoen aan indoorwedstijden te kunnen deelnemen, moet je je conditie het hele jaar door op peil kunnen houden. Dat betekent : harde trainingen in rotweer ; want de trainingen zijn wel degelijk outdoor...!
Ik wens dus die paar dappere clubgenoten, die binnenkort aan hun indoorseizoen beginnen, heel veel succes en doorzettingsvermogen.

Mooi loopweer

Niks winterslaap. Vandaag ben ik naar het park getrokken. En het ging terug vrij vlot : 7 km.
Als het mooi loopweer is, komen bij mij de loopkriebels onmiddellijk terug.
Dus : ermee stoppen, dat zal ik nooit kunnen, denk ik.
Het was bewolkt, maar windstil en de aangename temperatuur zorgde ervoor dat men zich niet te dik moest aankleden (want dat loopt ook niet lekker).
Ik heb vandaag het besluit genomen om terug minstens 4 trainingen per week te doen. En dan zal mijn conditie er wel op vooruit gaan. Op vier maand tijd kan men wel wat bereiken.
Het is vooral de regelmaat die telt.
De winterwedstrijden hebben weinig belang, maar tegen het pisteseizoen sta ik er weer !
(Als het maar niet te vaak rotweer is, deze winter.)

Zzzzzzzzzzzzz

Tijd voor een lekker
winterslaapje ...

Dinsdag de cross van onze eigen club gemist.

Jammer, maar ik kon er echt helemaal niets gaan doen.

Men wordt namelijk wel geacht voor het donker de aankomstlijn te overschrijden...

Herfst en rust

In de atletiekwereld is het nu rustperiode. Of men is al terug aan 't trainen voor het veldlopen. Ikzelf heb de voorbije week wat meer op kilometers getraind. Ik moet toch een beetje mijn "basis" (her)aanleggen.

Dit weekend voor het eerst sedert een half jaar twee dagen achtereen getraind. Nou ja, getraind. Trage duurloop, zoals dat heet. En geen probleem met mijn rug.

Op 2 november is er de cross van Bonheiden, die ik normaal elk jaar meedoe, maar waar ik dit jaar forfait voor moet geven. Dus, mijn eerste cross van het seizoen wordt Mechelen op 11/11. Dat gaat een zware dobber worden, want zelfs als ik dik in vorm zit, loop ik daar niet goed. Maar ja, voor de eigen club wil ik er toch bij zijn.

..............

Nu gaat dit blog enkele weken in rust.

Tot wederziens.

Uurloop

Vroeger werd het zomerseizoen steevast afgesloten met een uurloop op de piste.
Zelfs als je het hele seizoen 800-den had gelopen, dan nog deed je in Wespelaar mee aan de uurloop. Een uurloop is (het woord zegt het zelf) een uur aan een stuk rondjes lopen op de piste. Iedereen vertrekt gelijk en iedereen komt gelijk aan. Maar iedereen komt dan wel aan op een andere plaats van de piste. En dan kan het meten beginnen. Zoveel ronden + zoveel meter. Destijds waren uurlopen zeer populair. Er kwam veel volk op af en het was een gezellige bedoening. Het ging er allemaal minder ernstig aan toe dan op andere pistewedstrijden.
Tegenwoordig kan je nog nauwelijks ergens een uurloop vinden.
Diegenen die goed zijn op lange afstand gaan gewoon joggings en stratenlopen meedoen ; daar kunnen ze prijzen winnen.

Ikzelf heb in mijn leven aan 11 uurlopen deelgenomen.
Mijn doel was (als korte-afstandsloopster) om toch 12 km/uur te halen.
Voor 12 km/uur moet je 30 rondjes kunnen in één uur !!!
30 pisteronden lopen : dat lijkt vreselijk saai, maar het was eens iets anders dan je ziel uit je lijf lopen op een 800 meter. Het was in een "joggingtempo", maar je probeerde dan toch zo ver mogelijk te geraken. De officials aan de kant moesten elk een paar atleten in 't oog houden en elke keer aanstrepen als je voorbij kwam. Je kan je wel indenken dat er aardig wat fouten werden gemaakt, wat resulteerde in verhitte discussies achteraf, als men voor iemand een ronde te weinig had geteld... Ambiance verzekerd.

In 1988 liep ik mijn eerste uurloop. Toen haalde ik maar 11.362 meter.
Mijn beste uurloop liep ik in 1989 : 13.404 meter.
Verder 9 keer boven de 12.000 meter, waaronder toch nog 3 keer boven 13.000 meter.
De laatste keer was in 1998 : toen haalde ik slechts 11.970 meter.
Daarna is het er nooit meer van gekomen.

Een waardig afscheid van de zomer.

We kregen zowaar nog een prachtig weekend.

En dus werden er nog aardige atletiekprestaties geleverd.

Mijn clubgenootje, Eline, heeft haar allerlaatste kans gegrepen om toch dat felbegeerde clubrecord op de 1000 meter te pakken.

Knap gedaan. Je ziet wel, met de nodige tegenstand ging het wel.

Onze Masters haalden in Herentals een vrachtje medailles op de Vlaamse kampioenschappen.

Zondag liepen er heel veel mensen mee in "Dwars door Mechelen". (Winnaar : clubgenoot Kjell, in een schitterende tijd.)

Ikzelf opteerde echter voor de Heimolenjogging van Keerbergen zaterdag.

En ik heb er geen spijt van gehad. Een prachtig parcours en een perfecte organisatie.

De start was in 't atheneum. Zo kwam Patrick nog eens terug in zijn oude school.

En tot mijn verbazing liep ik mijn petekindje daar tegen het lijf. Hij heeft mij grandioos geklopt. En ik die dacht dat mijn neefjes helemaal niet sportief zijn...

Fout gedacht. Proficiat, Pieter Lens !

Ik heb de 5,4 km gelopen. Het ging al iets beter dan de vorige week. Ik heb toch niet meer moeten wandelen onderweg. Zeer traag vertrokken en aangekomen in ongeveer 30 minuten.

Voor de cross zal ik echter nog flink mogen trainen... Want daar wordt verduiveld snel gelopen.

Ondertussen is het uit met het mooie weer.

En wat is het al vroeg donker.

In plaats van nu op post te zijn voor de pistetraining in de Nekker, opteer ik weer voor de parkloop van morgenvoormiddag...

Zo gaat het natuurlijk niet veel worden.

Maar ja, ik zoek binnenkort nog wel wat joggingskes uit om mee te lopen.

En de ambitie is er nog, hoor.

Als mijn rug het zo goed blijft doen, ga ik volgend jaar nog eens alles op alles zetten om op de piste te presteren. Op het einde van 't seizoen is dat dan bij W50.

En pas daarna ga ik echt voor het joggen i.p.v. het hardlopen.

Zo zijn de plannen. Maar in één winter kan er natuurlijk nog veel gebeuren...

Negen kilometer zonder moeite.

Vandaag ging het lopen in het park zo goed, dat het wel leek of ik kon blijven lopen.
Dat heb je niet vaak. En hoe ouder je wordt, hoe zeldzamer zulke dagen worden.
Zonder enige moeite het groepje kunnen volgen, geen opvallende ademhaling, af en toe de kop pakken, nergens een pijntje. Zo zouden alle trainingen moeten zijn... Drie ronden heb ik afgelegd en ik had er eigenlijk graag nog eentje bij gedaan.
Misschien kwam het omdat ik zondag een heel klein beetje een grens heb verlegd, dat het nu zo vlot ging.
Zaterdag ga ik waarschijnlijk de jogging van Keerbergen meelopen. Ik heb nu de smaak te pakken : 5,5 km. En liefst wat sneller dan in Boortmeerbeek, en beter gedoseerd.

Die jogging loop ik ter vervanging van het èchte werk. Want eigenlijk vinden in Herentals de Vlaamse kampioenschappen voor de Masters plaats. Dààr hoort een zichzelf respecterende master bij te zijn. Maar ja, dat is er dit jaar voor mij niet bij, natuurlijk.

Onlangs las ik waarom men de benaming "veteranen" veranderd heeft in "masters".
Niet omdat dat beter klinkt of omdat dat minder "oud" klinkt. Nee, in Amerika doet het woord "veterans" te veel denken aan militairen die in een oorlog hebben gevochten... Daarom is de internationale benaming nu "masters". Klinkt wel professioneel, vind ik.

Eindelijk zelf nog eens meegedaan.

Het was al van 12 april geleden dat ik een wedstrijd had meegelopen (joggings meegeteld).
Dus nu werd het echt wel tijd. Zondag zou ik eindelijk aan een jogging/stratenloop deelnemen : die van Boortmeerbeek. We hadden een schitterend zomerweertje. Er heerste een gezellige sfeer en ik heb vele oud-trainingsmakkers van vroeger bij Wesp.AC. teruggezien. Dat was jaren geleden.
Getraind of niet getraind. Ik zou wel zien wat ik ervan bakte.
Je kon er 3,5 km doen of 7 km of 10,5 km. De 3,5 km leek me het beste, maar Patrick overtuigde me om toch maar de 7 km te doen. Ik zag Else en Berna aan de start, die me beiden op het hart drukten om niet te snel te starten (mijn klassieke fout in crossen...)
Ik startte dus braaf achter hen. Maar het duurde niet lang of ik moest ze laten gaan. Bleek dat het toch nog te snel was voor mij. Na de eerste ronde (3,5 km) kwam ik in 18'30" door. Maar dan was het beste er af. Warm dat het was ! Waar was ik nu aan begonnen ? Opgeven ? Nee, gewoon wat trager lopen en je komt er wel. Pfff, ik heb drie keer gestapt in plaats van te blijven lopen. Uiteindelijk kwam ik aan in 38'13", ver achter Else en Berna. Bij de vrouwen blijk ik toch nog 15e van de 30 te zijn geworden. De tijd valt ook nog mee, maar volgens mij was het wel wat korter dan 7 km...
Joris Philips, die in de 10 km van Mechelen nog de rode lantaarn droeg, had me bijna ingehaald.
Proficiat, Joris.
De rest van het weekend zat ik eveneens met mijn gedachten bij de atletiek.
Vrijdag bij Eline, die een aanval deed op het clubrecord op de 1000 meter (pupillen). Ze heeft het clubrecord, jammer genoeg, niet kunnen pakken ; gewoon omdat ze geen tegenstand had en geen haas. Het was ook een scherp record : onder de 3'30".
Zaterdag deed André een aanval op het Belgisch record 800 meter bij M45. En hij is er wel in geslaagd. Een leeftijdsgenoot van mij, die de 800 meter in minder dan twee minuten loopt !
Wooow.
(Zie op de site : ramatletiek : informatie - links - blogs...)
Ik heb ook wel eens Belgische records gehaald, maar dat was dan in nummers waar ik de pionier was : het polsstokspringen en de steeple...

Een lekker loopweertje

Vorige week had ik de planning van de dinsdagtrainingen gezien en voor gisteren stond er op het programma : een aantal keer duizend meter op de piste. Dus : wat kon ik daar gaan doen ? Dan liever op woensdag naar het park. Ik twijfelde vanmorgen nog even om op de dijk wat aan mijn snelheid te gaan werken ; maar ach : er is geen enkele wedstrijd in zicht. Waarom dan niet wat gezelschap van loopmaatjes opzoeken.

Het werd een aangename rustige training. In normale omstandigheden zou ik me op dit moment volop aan 't voorbereiden zijn op de Vlaamse kampioenschappen, die er binnenkort aankomen. Dan zou ik zo'n joggingske verloren tijd vinden. Maar dit jaar is geen normaal jaar.

Alleen : nà de twee ronden kon ik het toch niet laten om eens een 600 meter te proberen op de omloop die onze snelle mannen daar ook doen, rond de rozentuin. Mijn tijd daarop is niet voor publicatie vatbaar. Maar het is wel een mooi rondje, dat ik zeker nog vaak zal doen. En natuurlijk volgende keer wat sneller...

Mooi weer voor een pistetraining.

Daar is ze dan, de zon.
Fantastisch.
Dinsdag ben ik eindelijk terug op de piste gaan trainen. Enfin, gaan proberen toch.
Na de poging van 5 augustus, die zich beperkte tot één 100 meter, was ik niet meer op de piste geweest. Altijd maar gejogd in het park.
Maar nu werden de kriebels toch echt te groot.
Op het programma stond : 6 à 8 maal 400 meter, met daartussen telkens 400 meter joggen.
Nou moe !
Ik heb één 400 meter gedaan en twee maal 200 meter.
Het was heerlijk.
Maar ik ben er nu nog stijf van.
Niet veel gewoon natuurlijk.
Verder geen probleem.

Wat ik me al een tijdje afvroeg : is het nu DE blog of HET blog.
Beiden zijn correct. Dus : deze blog of dit blog. Allebei goed.

Zeven kilometer

Sinds woensdag had ik niets meer gelopen. Dus ik was er gisteren (zondag) op gebrand om weereens een trainingske te volbrengen in het park. Het zag er nogal zwaar bewolkt uit toen ik mijn ogen opende. Pff, wat een weer. Maar slechts twee trainingen op een hele week, dat is al zo vreselijk weinig, dus deze mocht ik echt niet missen.
Dan is het probleem : wat trekt men aan om te lopen in dit weer ?
15°C : dat gaat nog wel in short en t-shirt. Liever iets te koud dan te warm. Van het lopen krijg je het wel warm. Het was een goede keuze. Het ging zeer vlot, in de motregen.
Ik kon het loopgroepje makkelijk volgen gedurende twee ronden. Eigenlijk had ik best nog wat verder gekund.
Twee ronden + een kilometertje uitlopen. Dat maakt dus : zeven kilometer zonder moeite.
Verder hoeft niet. Nu ga ik het telkens wat sneller trachten te doen.
Want ik was nu wel tevreden met 35 minuten op 6 km ; maar vroeger kon ik dat in 32'30". En dan verloor ik al veel t.o.v. één ronde (die ik in minder dan 15 min. deed).
Het eeuwige probleem : snel lopen én je snelheid behouden op een langere afstand.
Daarvoor moet je dan weer weerstand trainen natuurlijk.
Want wat men ook beweert : met alleen maar kilometers lopen, word je nooit snel.

Afscheid...

Deze prachtige foto vond ik op de website van Kim Gevaert.
Kim heeft gisteravond officieel afscheid genomen van de topsport.
Ze werd uitgewuifd en toegejuicht door tienduizenden mensen.
Mooi dat deze editie van de Memorial Ivo Van Damme dit speciale feestje had om de sfeer wat op te krikken. Want verder was er weinig te beleven. Zoals altijd in een olympisch jaar, waren de atleten duidelijk moe. Dat was te verwachten. En dat is ook heel normaal. Ze hebben gepiekt naar Peking, en nu is het voorbij.
Vroeger gingen Patrick en ik elk jaar live de memorial bijwonen.
Fijn dat er zo veel mensen dan plotseling naar atletiek willen komen kijken. Mensen die er natuurlijk weinig van kennen. Dan hoor je rondom je vragen als : "Hoe lang is zo één ronde ?
Waar start de 1500 meter ? Waarom mag die nu nog eens springen ?" enz enz.
Ze moeten ook persé een wereldrecord zien ; anders is de meeting niet geslaagd.
Een wereldrecord schud je niet zomaar uit je mouw, hoor.
En dan die 10.000 meter. Wilfried Meert denkt dat de Belgen absoluut een 10.000 meter willen zien. Liefst mét oorverdovend tromgeroffel erbij !
Ik weet niet of het waar is dat Belgen graag een half uur kijken naar mensen die rondjes lopen ; ze kennen bijna niemand van die deelnemers...

Maar goed. Kim Gevaert heeft dus afscheid genomen.
Ivan Sonck zou zeggen : "Zij was een verdienstelijk atlete. Zeker op Europees niveau"....

In ieder geval is zij overtuigd anti-raciste, en dat is een verdienste....

Een hernia ? Wat is dat ?

Mijn hele atletiekzomer werd dit jaar overheerst door de hernia, die zich vanaf april zo hard liet voelen dat ik hem niet meer kon negeren.

Eigenlijk liep ik al zo'n drie jaar met die hernia rond. Het begon met wat tintelingen in mijn rechter been. Daarna echt pijn in dat been. Als ik ergens lang moest rechtstaan, was het niet te harden. Maar hoe meer en hoe verder ik liep, hoe beter. Ik kon het er dus telkens uit lopen.

Tot het op 18 april 2008 gedaan was. Niets te lopen, niets te stappen. Niets meer.

Sommige mensen vragen me hoe een sportief mens een hernia kan krijgen. Anderen menen dat het juist kan komen door te veel aan sport te doen.

Beiden hebben ongelijk. Je krijgt dat zomaar, met de leeftijd. Niet door veel te lopen.

Het is de tussenwervelschijf die uitstulpt, en die begint te drukken tegen de zenuwbanen in je rug. Zo krijg je tintelingen en/of pijn in je been of zelfs tot in je tenen.

Nu las ik dat het soms ook gepaard kan gaan met het uitvallen van de spierfuncties ! Dàt was dus bij mij het geval.

Momenteel heb ik nergens last van (iets wat eigenlijk al drie jaar geleden is). Hopelijk blijft het heel lang zo goed. Het zomerseizoen op de piste is natuurlijk de mist in gegaan. Maar ik moet maar even denken aan april en mei en juni, en dan ben ik weer ontzettend blij dat ik gewoon een eindje kan lopen. Vandaag ging het weer prima. Zes kilometer in het park, zonder moeite, bijna in mijn vroegere tempo. Zou ik toch eens geen lekker sprintje lanceren binnenkort ?

Ik bereid me dan maar voor op het veldloopseizoen. Maar ik cross niet graag ; alleen als het mooi weer is en als er niet te veel modder ligt, is het te doen.

En als mijn rug het over enkele maanden nog even goed doet als nu, ga ik terug de piste op.

Ik moet volgend jaar toch echt wel enkele knalprestaties neerzetten bij de W50...

Ja, lach maar, een mens moet toch een doel hebben, een reden om te trainen.

Ik zal beginnen met het verbeteren van een paar clubrecords. Jammer dat ik zo laat in de zomer verjaar. (Momenteel ben ik al wel 49 geworden... maar het pisteseizoen is dan ook bijna ten einde.)

Slotrit van de Eneco-tour.

Vandaag dacht ik nog eens in het park te gaan lopen met het loopgroepje van woensdagvoormiddag. Men was wel druk alles aan 't afsluiten voor de Eneco-tour, die door Mechelen komt. Maar ik dacht dat ik nog wel met mijn fietske naar het park zou kunnen om 10 uur. Op de Plaissancebrug vroeg ik, voor alle zekerheid, aan een vriendelijke politieagent of ik een uurtje later terug over de brug zou kunnen.

Nee, dus. Om half elf zou alles afgesloten worden, zelfs voor fietsers.

Mmm, dat kon ik niet riskeren. Dus fietste ik maar terug naar huis. Noodgedwongen ben ik dan maar in mijn eentje op de dijk gaan lopen. Dat is daar wel harde ondergrond, maar ja. Miischien kan ik daar ondertussen al wel terug tegen. Vroeger liep ik veel vaker op de dijk dan in het park.

In een joggingtempo vertrok ik voor een km opwarming. En dan, omdat ik dan toch op de dijk was, een testje op de 2 km. Het viel wel mee. Ongeveer twaalf km per uur. Terwijl ik toch nog steeds bijzonder weinig train... Dan nog drie km uitgelopen. In die drie km ben ik even gestopt om een klapke te doen met een vrouw die daar vaak met haar honden wandelt en die mij al maanden niet meer had gezien. Even uitgelegd wat mij enkele maanden geleden was overkomen. Vroeger, toen ik nog serieus trainde, stopte ik natuurlijk nooit om een praatje te maken (want de chronometer liep voort), maar we groetten elkaar wel altijd en zo kennen we mekaar toch een beetje. De honden die zij bij zich heeft, een grote en een kleine, zijn gelukkig niet geïnteresseerd in het tussen de benen van lopers lopen...(!)

Als ik in september aan een paar joggingskes zou kunnen deelnemen, is mijn zomerseizoen toch nog een heel klein beetje gered.

Voorlopig blijft mijn rug wonderlijk goed. Dus misschien kan ik wel terug een ietsje meer trainen. Misschien. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij zo wonderlijk goed blijft juist omdat ik zo weinig loop.

Gouden medaille voor vriendelijkste atleet.

Zo, de Spelen zitten er op.

We hebben fantastisch mooie wedstrijden gezien.

En onze Belgen hebben het de laatste dagen echt schitterend gedaan. Belgisch record voor onze mannen in de 4 X 400 : wat een ploeg !

Onze meisjes op de 4 X 100 ....

En dan Tia, die de kroon op het werk zette.

Wat was dat spannend, zeg.

Ik had er vertrouwen in. Tia staat er als ze er moet staan. Maar ja, Blanka was wel een heel zware tegenstandster. Al een jaar niet meer geklopt. En dan, gisteren ....

Blanka liet het mentaal een beetje afweten. Je ziet het ook aan haar als ze begint te twijfelen.

Ze was er niet gerust in. En Tia bleef zichzelf. Geconcentreerd. Alles perfect. Ongelooflijk gewoon. Ze sprong daar wel even haar Belgisch record outdoor.

Enfin, de kranten zullen er morgen wel vol van staan.

Maar, de gouden medaille van vriendelijkste atleet : naar wie gaat die (als die moest bestaan) ?

Volgens mij : bij de vrouwen : naar Tia Hellebaut

en bij de mannen : naar Haile Gebrsellassie !

Eindelijk 6 km.

Onze mannen deden het op de 400 meter bijzonder goed.
Alledrie haalden ze de halve finale. En zeggen dat ze door het BOIC eerst niet eens geselecteerd waren voor de individuele 400 m.
Cedric Van Branteghem staat er terug, na heel veel blessureleed.
En de tweeling Borlée, die zijn nog zeer jong. Zij zijn dé revelatie van het Belgische team, vind ik. Kevin verbeterde het toch wel sterke Belgische record, dat op naam stond van Cedric, en voorheen van Fons Brijdenbach.
De Borlées, daar gaan we nog wat van zien. Bij Kevin, Jonathan en Olivia zit het gewoon in de genen. Ik heb Jacques Borlée begin jaren tachtig zien lopen op de piste. Hij was een zeer goede 400m-loper. (45"4 handgestopte tijd). En de moeder, Edith De Martelaere, was een heel goede sprintster (11"71 op 100 m). Daar moeten wel snelle kinderen van komen.

Maar wat heeft dit alles nu met de titel van dit stukje te maken ?
Wel, dat gaat terug over mijn persoonlijke loopvorderingen.
Jawel, vandaag heb ik eindelijk 6 km aan één stuk gelopen.
Precies 4 maanden na "operatie katastrofe"!
Na vier km had ik veel zin om te wandelen, maar dan moet je natuurlijk even doorbijten. Anders komt het er nooit van om terug wat verder te geraken. Het was wel in een laag tempo, maar ja, eerst aan de conditie werken en pas daarna aan de snelheid.
Ik was bij aankomst even blij als de atleten die de eindstreep van een marathon bereiken.

Net niet.

Bijna had België zijn eerste medaille te pakken op deze Spelen.
Tim Maeyens roeide zeer sterk, maar werd uiteindelijk vierde.
Toch een zeer knappe prestatie !
Onze lopers, die al aan de slag waren, brachten er maar weinig van terecht :
Nathalie De Vos, Veerle Dejaeghere en Pieter Desmet : alledrie ergens achteraan in hun reeks, en ze mogen al naar huis.
Er wordt vooraf heel veel gezeurd over de strenge normen van het BOIC, maar wat als je dan mee mag en je er eigenlijk niets kan gaan doen ? Natuurlijk kan niet iedereen een finaleplaats halen, maar piek dan goed en loop bv een persoonlijk record....
Nu is al onze hoop gevestigd op Kim Gevaert en Tia Hellebaut, en op onze aflossingsploegen.
Wie weet ?
Momenteel zijn er al meer dan vijftig landen die een medaille hebben gehaald. En daar zijn ook heel kleine landjes bij...

Nu begint het pas echt.

Eindelijk is de atletiek aan de beurt op de Olympische Spelen.
Deze nacht heb ik al de 100 meter horden gezien van de zevenkamp. Er waren vijf reeksen. Ze zijn dus met meer dan 40 vrouwen van start gegaan...
Daarna kwamen de reeksen van de 100 meter voor mannen.
Maar na twee reeksen schakelden alle posten over op het zwemmen, want daar zijn ze nog met finales bezig.
We gaan dit weekend nog vele reeksen moeten missen, omdat het zwemmen nog niet gedaan is.
De kwalificaties van het kogelstoten heb ik ook meegepikt (De drie Amerikanen zijn geplaatst.) De atleten moesten de kogel 20m40 ver stoten om automatisch geplaatst te zijn voor de finale. Meestal worden er nog wel een aantal "opgevist", die die norm net niet hebben gehaald.
Om 4 uur lag ik al terug in mijn bed.
Patrick heeft het langer volgehouden. Die heeft nog de reeksen van de 800 meter vrouwen gezien. In mijn halve slaap vanmorgen hoorde ik dat Maria Mutola er nog steeds bij is én dat ze de reeksen heeft overleefd. Zij is ondertussen 35 jaar, meen ik. Dus volgens mij zal zij wel vlot een master-record neerzetten. (Voor de absolute leken : vanaf je 35e ben je "master" - vroeger "veteraan" genoemd.)
Er werd naar het schijnt al erg snel gelopen in de reeksen (velen onder de 2 minuten). Dat belooft voor de finale !
Een prachtig nummer, die 800 meter.
Zelf heb ik er al zo'n stuk of vijftig gelopen.
Maar niet in de buurt van 2 minuten, hoor.
Dat is vreselijk snel. Je kan je dat eigenlijk alleen maar voorstellen als je zelf die afstand al eens gelopen hebt. Bij de masters van mijn leeftijd zit je goed als je nog onder de 2'40" kunt. En de allerbesten kunnen nog onder 2'30".
Tja...

"Stolen Gold"

Maandag de tv-uitzending "Stolen Gold" gezien.

Die 3000 meter met Mary Decker en Zola Budd herinner ik mij nog alsof het gisteren was.

(Het was in 1984.) Een spannende strijd tussen de populaire Amerikaanse en de Zuid-Afrikaanse (die nog vlug Engelse was geworden omdat Zuid-Afrika niet mocht meedoen, vanwege het apartheidsregime...) Ik was supporter van Zola Budd. Ze was zo klein en dapper en liep bovendien altijd op blote voeten.

Die val van Mary Decker dus. Het was vreselijk voor haar. Dat kan je je wel voorstellen.

Juist op de allerbelangrijkste wedstrijd vallen en eruit liggen. Ze wou nog zo snel mogelijk opstaan en verder lopen, vertelde ze later. Maar zelfs als ze dat had gekund, was het onmogelijk om nog aan te sluiten bij de kopgroep. Een verloren strijd. Zeer dramatisch.

Zij beweerde dat Budd haar had ingesloten en zo haar val had veroorzaakt.

Maar nu ik de beelden nog eens een paar keer heb teruggezien, vind ik nog steeds dat het niet de schuld was van mijn idool, Zola Budd ! Het was gewoon brute pech.

Zola viel trouwens zelf ook bijna, was helemaal de kluts kwijt en haalde geen medaille.

En dan die basketfinale van 1972 : dat was nog krasser. In volle koude oorlog : Amerika tegen Rusland. De Amerikanen hadden gewonnen en stonden al een paar minuten te juichen, toen plotseling nog drie seconden aan de wedstrijd werden toegevoegd. In die drie seconden scoorden de Russen. Het goud ging naar Rusland !

Tot op vandaag willen de Amerikanen hun zilveren medaille van 1972 niet aanvaarden...

Hoogdagen voor de sport.

Volgende week is het zover. Het belangrijkste sportevenement van de wereld komt eraan : de Olympische Spelen.

Vooral voor de individuele sporters...

Ik kijk er al naar uit.

De atletiek begint pas op 15 augustus, maar de eerste week vallen er ook mooie sporten te bekijken : zwemmen, roeien, turnen, enz.

Ik zal veel meer uren voor de tv doorbrengen dan ik gewend ben. (normaal kijk ik lang niet elke dag tv.... Er is niet veel boeiends te zien meestal. En we hebben dan nog belgacom-tv : vooral om Eurosport en Arte te krijgen... en voor het draadloos surfen, dat je erbij kreeg.)

De tweede week is er dus atletiek. Het speelt zich allemaal 's nachts en in de namiddag af.

Bij atletiek beperk ik me niet tot de finales. De reeksen zijn het boeiendste. Van welke landen ze dan allemaal komen meedoen. Ik weet niet of het nu nog zo is, maar vroeger was het altijd zo dat als een land maar één sporter stuurde naar de O.S., de limiet helemaal niet moest gehaald worden. Kwestie van zoveel mogelijk landen te laten meedoen (de olympische gedachte : deelnemen wàs belangrijker dan winnen.) En dan kon je weleens iemand een 100 of een 1500 zien lopen in een tijd die je zelf ook kon. Grappig.

'k Ben benieuwd wat het deze keer gaat worden.

Spanning en sensatie verzekerd.

3 km zonder moeite.

Gisteravond vond ik het te warm om op de piste te gaan lopen. Ik vond het beter om vandaag in het park, onder de bomen, wat te joggen. Vanmorgen fietste ik daar dus naartoe.

In het park aangekomen besloot ik maar gewoon achter ons loopgroepje mee te fietsen. Maar ze bleken zeer traag te lopen en Magda zei dat ik van mijn fiets zou vallen van de traagte.

Dus parkeerde ik mijn fiets en heb ik toch een toertje meegelopen.

Het ging wonderlijk goed.

Drie kilometer is dus geen enkel probleem meer. En het was dan nog te warm om te lopen.

Ik zie het eindelijk helemaal zitten. Als ik nu maar terug wat regelmatiger ga trainen. Ik voel mijn conditie zo terugkomen. En mijn spieren zijn ook terug. (lopersbenen)

Alternatieve training : skaten.

Er is de laatste dagen niet veel in huis gekomen van looptraining.
Mijn laatste training dateert van 11 juli...
Morgen ga ik zeker een loopje doen in het park, want het weer wordt nu eindelijk echt uitnodigend.
En als het de volgende dagen te warm wordt om te lopen, trek ik mijn inlineskates aan en doe ik een alternatieve training.
Skaten vind ik erg leuk en het is eveneens goed voor de conditie.
Toen inlineskaten een rage werd (nu meer dan tien jaar geleden) heb ik mij een paar goeie skates aangeschaft en ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Ik kon al rolschaatsen van in mijn kinderjaren, dus het aanleren hoefde niet meer. Het was toen zo'n 20 jaar geleden dat ik nog gerolschaatst had, maar zoiets verleer je niet.
Ik had onmiddellijk de smaak terug te pakken.
Op een mooi stukje asfalt rustig verder rollen (of eens goed doortrekken) is erg ontspannend.
Je staat er achteraf ook van in 't zweet, maar toch niet zo erg als bij het lopen.

Ik ben terug...

Zaterdag is het me gelukt : een volledige parkronde aan één stuk gelopen : = 3 km.
Zonder moeite, in een tijd van 18 minuten.
Dat is weliswaar maar 10 km per uur. Doch ik had nog veel overschot (zoals ze dat in looptermen zeggen).
Daarna wat gewandeld en dan een kilometertje uitgelopen.
Omdat ik vreesde voor mijn tempo heb ik het nog maar eens alleen gedaan, in de "verkeerde" richting. Ik kwam ons loopgroepje dus tegen. Binnenkort loop ik er terug mee mee, al is het maar één toertje.
Naar het schijnt krijgt een getraind persoon zijn/haar conditie snel terug op peil. We zullen zien.
Toen ik aan 't uitlopen was, kwam Magda Ilands daar nog eens op de fiets voorbij. Ze riep me toe dat ik niet te véél moest doen...
Ik weet het, kalmpjes aan. Ik heb er achteraf niet de minste last van gehad.
Wat wel nog absoluut niet lukt, is een sprintje trekken. Dat heb ik even geprobeerd, maar daar moet ik echt nog wat mee wachten. Gelukkig heeft niemand mijn poging tot sprinten gezien, want ik voelde aan dat ik tijdens die kleine versnelling een zeer rare stap had ! Het zal echt geen gezicht geweest zijn.
Meer iets voor Monty Python"s "Silly Walks". (Een hilarisch stukje met John Cleese als minister van rare loopjes.)

Ontmoeting met Britse Korthaar.

Gisteren kreeg onze Musti de schrik van haar leven. Ze lag rustig op bed, toen ze plotseling een vreemde kat in haar vizier kreeg. Op HAAR terrasje sloop een mooie witte poes voorbij, die rustig alles aan het verkennen was. Onze nieuwe buren hebben namelijk twee Britse Kortharen : een witte en een grijze. De witte was dus op haar gemak ons balkon aan 't inspecteren. Dat was absoluut niet naar de zin van onze eigen poes, die vandaag nog steeds niet van de schrik is bekomen. Haar territorium is betreden en de geuren op haar terrasje en in haar minituintje staan haar absoluut niet aan.
Het zag er anders een erg lieve poes uit, maar ik denk dat Musti mijn mening niet deelt.
Tja, ze moet niet zeuren, ze durft zelf ook wel eens op bezoek te gaan bij de buren.
Of ze dat nu nog gaat durven, is een andere vraag.

Oei oei, wat een conditie ...

Vanmiddag trok ik naar het park om eindelijk nog eens te lopen. Dat was alweer een week geleden. Ik was van plan om nu eens een volledige ronde te joggen (= bijna 3 km). Het tempo speelde geen rol.
Zeer rustig vertrokken : aan mijn eerste herkenningspunt voorbij de vijvers zat ik al een minuut trager dan normaal. Dat viel al bij al nog mee. Doch, na tien minuten werd het echt zwoegen.

Nul komma nul conditie blijk ik nog te hebben, na twee en een halve maand !
Na 15 minuten aan één stuk te hebben gelopen, besloot ik even te wandelen : een polsslag van 160 ! Dat had ik normaal als ik echt alles gaf op een 400 m, ofzo.
Zal ik het maar aan de warmte wijten ?
Enfin, na een beetje rust maakte ik mijn ronde vol.
Drie km gelopen. Dat is toch al iets. Maar de weg blijkt nog veel langer dan ik had gedacht.

Vorige week zat ik al stiekem te denken aan het Vlaams Kampioenschap in september. Misschien kon ik daartegen toch nog klaar zijn voor een 800 m, ofzo. Deze keer dan wel voor de eerste maal zonder medaillekansen. Maar nu ik blijk van NUL te moeten beginnen, zal ik mijn ambities nog wat moeten bijstellen.

Toch was ik tevreden. Als je bedenkt waar ik vorige maand stond... Geen meter kon ik toen lopen !
Om de conditie op te bouwen, is één keer lopen per week natuurlijk veel te weinig. Maar het voorbije weekend zat ik aan zee en daar had ik werk genoeg met alleen maar stappen.
Daar had ik 's avonds toch weer last van mijn enkel en voet (weer die uitstralingspijn), dus ik wil absoluut niet overdrijven.

Maar de loopmicrobe heeft alleszins weer in alle hevigheid de kop opgestoken. Het zomaar laten voor wat het is, blijkt niet makkelijk. Ik vraag me nog steeds af of ik nu de rest van mijn leven last ga hebben van die enkel. Tijdens het lopen had ik gelukkig totaal geen pijn (anders had ik onmiddellijk gestopt). Nu een paar dagen rust, en vrijdag denk ik nog eens te proberen.
Met dat mooie weer zijn de loopkriebels extra groot.
Al dat fietsen en stappen, ach, dat is toch niet hetzelfde...

Blij weerzien in de club.

Gisteravond ben ik eindelijk terug naar de training van de club geweest.
Tot mijn verbazing vonden de meesten daar dat ik SNEL terug was, terwijl het voor mij een eeuwigheid had geleken. Mijn vorige training op de piste dateerde van 1 april. Da's toch lang geleden ?
Eigenlijk ben ik gisteren nauwelijks op de piste gekomen. Ik heb wat rondgejogd op het gras. Heel weinig, want ik voelde pijn in mijn heup. Die pijn had niets met mijn rug te maken, maar ze zat er wel. Dus was ik verplicht om zeer weinig te lopen.
Wat babbeltjes geslagen met de clubgenoten.
Onze onfortuinlijke secretaris zat daar in een rolstoel. Hij had op de interclub het verspringen voor zijn rekening genomen, terwijl hij al jaren geen atletiek meer beoefent. Hij vertelde me dat hij van plan was geweest om één sprong te doen (voor de punten) en dan te stoppen. Maar die ene sprong was minder dan 4 meter. En natuurlijk deed hij wat ook ik zeker zou doen. Toch nog eens springen om boven die 4 meter te komen. Lap, achillespees over : niet bij het afzetten, gewoon van in de aanloop. Dikke pech. Ik wens hem alvast een zeer spoedig herstel.
Mijn collega-loper op het werk zit ook al maanden te sukkelen met een blessure.
En dan krijg je van niet-sporters natuurlijk zo'n opmerkingen van : "ha, sport is gezond", mèt de blijhorende veelbetekenende blik...

Goed stijf !

Ik was er goed stijf van, van die twaalf minuutjes joggen.
Ik bedoel : ik had er spierpijn van.
Maar verder is alles OK.
Mijn rug heeft er blijkbaar geen last van gehad. Toch maar goed dat ik zo weinig heb gelopen woensdag. Ik had makkelijk een paar kilometers kunnen doen. En nu rust ik weer een paar dagen. Als dat niet "langzaam opbouwen" is.

Hoy hoy, ... eindelijk gelopen.

Vandaag kon ik me niet meer bedwingen.
Ik moest en zou in het park gaan proberen om te lopen.
Niets forceren natuurlijk. Niet met het loopgroepje mee.
Nee nee, rustig in mijn eentje uitproberen wat ik er nog van kon.
Eerst wat aarzelende stapjes in een laag tempo.
Het ging wonderlijk goed !
Hoera.
Nu echter niet overmoedig worden...
Niet ineens een ronde van drie kilometer willen doen.
Want ik was wel bang dat ik het misschien achteraf zou bekopen.
Acht minuten aan een stuk heb ik gelopen. Dan rustig gestapt. Daarna drie minuten gelopen. Weer gestapt. Daarna nog één minuut gelopen. En nog een mooi wandelingetje via de rozentuin om af te sluiten. Heerlijk.
Dat maakt dus : twaalf minuten gelopen. In dat tempo moet dat ongeveer 2 km geweest zijn.
Mijn vorige training vond plaats op 17 april. Dat is twee volle maanden geleden !

Gisteren dacht ik naar de piste te gaan om mijn loopvriendinnen nog eens te ontmoeten. Maar als je niet eens de opwarming kan meedoen, dan sta je daar ook maar te koekeloeren. Nu weet ik dat ik toch al een eindje zal kunnen meelopen. Dus : volgende dinsdag misschien.

Toch nog maar even wachten...

Ja, ik mag dus terug gaan joggen.
Maar, voor wie dacht dat ik er nu meteen zou in vliegen :
nee, de schrik zit er goed in.
Zondag probeerde ik aarzelend wat te lopen. Exact een halve minuut en toen had ik de indruk dat ik iets voelde in mijn rug. Misschien inbeelding. Ik ben meteen gestopt en ben terug naar huis gewandeld, net voor een fikse plensbui.
Een week meer of minder stilliggen, zal nu ook niets meer uitmaken.
Eigenlijk zou ik nieuwe loopschoenen moeten gaan kopen, zodat ik een veel betere demping heb. Doch zo lang ik niet zeker ben of ik de loopsport nog wel zal kunnen beoefenen, is het de investering niet waard.
Ik heb 1,5 jaar geleden eindelijk de voor mij perfecte loopschoenen gevonden(New Balance), maar die kosten wel 130 euro.
Mijn mooie nieuwe spikes staan daar ook. Nog geen 10 keer gebruikt.

Misschien durf ik morgen wel een eindje te lopen ?
Ondertussen heb ik gisterennacht, op dag 50 na mijn terugkomst uit de kliniek, voor het eerst geen enkele pijnstiller meer nodig gehad, zelfs 's nachts niet.
Tot eergisteren had ik 's nachts nog last van pijnscheuten in mijn tenen.
En probeer dan maar in slaap te vallen...

Ik ben ook al twee dagen terug gaan werken. Dat viel goed mee. Ik was bang dat ik niet zo lang op een stoel zou kunnen zitten. Maar met onze "glijdende uren" heb ik ervoor gezorgd dat mijn eerste twee dagen korter uitvielen dan normaal. En morgen heb ik, gelukkig, al een rustdag.
Dan kan ik zeker wat wandelen of fietsen..... of lopen.

En het werd zomer ...

Een rare titel, als je weet dat het vandaag nat en koud is buiten.
Maar ik bedoel : voor mijzelf wordt het nu eindelijk zomer.
Ik ben in een zonnig humeur.
Want ik ben officieel gezond en fit verklaard.
Dat betekent dat ik terug mag lopen.
Na acht weken complete rust zal dat wat geven...

De zenuw in mijn rug, die gekneld en geïrriteerd was, heeft zich goed hersteld.
Het heeft wel tijd nodig gehad, maar het is dan toch uit zichzelf goed gekomen. Achteraf bekeken, ben ik blij dat ze het niet zomaar direct hebben geopereerd. Want naar het schijnt zijn er veel mensen die na zo'n operatie toch ook nog pijn hebben... , na een maandenlange revalidatie !

Wat er op deze "loop"blog nog kan komen, weet ik niet. Voorlopig geen heldendaden, supertijden, horden, steeple, verspringen, hinkstapspringen, enz.
Alleen maar over rustige joggingskes schrijven ? Tja, we zien wel.
Wie had er nu gedacht dat ik na het starten van een loopblog meteen buiten strijd zou zijn ? Ik die zelden of nooit geblesseerd was.
Vroeger dacht ik weleens : als ik niet meer kan lopen, kan ik nog altijd het discuswerpen beoefenen. Ook een mooie sport. Maar met mijn hernia lijkt discuswerpen zeker niet aan te raden ; want dan heb je een onnatuurlijke draaiing en belasting van je onderrug.
Nee, het enige dat nog mag, is mooi rechtdoor lopen.
En nooit meer overdrijven.

Zondag : interclub.

Dit is de groepsfoto van de interclub van vorig jaar. We werden toen, met één puntje verschil, tweede. De eerste twee clubs promoveerden naar een hogere afdeling. Dat betekent dat niemand nog aan twee nummers zal mogen deelnemen. Dus heb je meer volk nodig.

Ik was dit jaar gevraagd voor de 200 meter. Een wedstrijd die ik liever loop dan de 800 meter. (Ik vind dat er op een 800 m meer fout kan gaan.)

In mijn hele loopcarrière heb ik al aan ontelbare interclubs deelgenomen. Vroeger, bij de seniores, waren het dan nog twee interclubs per jaar : eerst kwalificaties en daarna finales.

Omdat ik altijd nogal multidisciplinair was, werd ik al voor allerhande nummers gevraagd.

Het begon met de 1500 (want daar hadden ze niemand voor) : niet mijn favoriete afstand !

Daar kwam diezelfde dag nog de 4 X 400 bij. We waren daar vrij goed in bij Wespelaar.

De volgende jaren heb ik vaak de 400 m gelopen en de 100 m . Zelfs eens het hoogspringen bij de seniores voor mijn rekening genomen, toen ik al veteraan was. Ik geraakte net over de beginhoogte : 1m20. Dat was zowat het hoogste dat ik toen nog kon. (ik trainde daar nooit op) Ik mocht niet beginnen op 1m10 ofzo, nee nee, direct 1m20. Ik geraakte er over. Hoera. Dat was dus goed voor 1 puntje, en goed om interclubkampioen te worden ! Echt waar. Dat ene puntje hadden ze dus wel nodig. Dat is het mooie aan interclub : de ketting is zo sterk als de zwakste schakel... En geen enkele club heeft op alle disciplines een "goeie". (tenzij in eerste klasse)

Verder was ik jaren de verspringster van dienst. En tenslotte heel vaak de startloopster van de 4 X 100 meter. Ook altijd spannend, die aflossing.

Het is leuk om in deze individuele sport toch eens dat groepsgevoel te hebben.

Als ze nu zondag nog mooi weer hebben, wordt het weer een mooie interclub. En ik zal van hieruit in stilte vurig supporteren, want het zal wat geven, in die hogere afdeling.

Dames, zet je beste beentjes voor in Huizingen.

(En heren ook natuurlijk, op een andere plaats.)

Rugblog

Deze blog kan ik beter omdopen tot "Els' rug- en vrijetijdsblog", want van lopen komt er niks in huis.
Lopen durf ik voorlopig nog niet te proberen.
Maar ik wanhoop niet : elke dag voel ik toch een zeer kleine verbetering.
Mijn stap ziet er al een beetje normaler uit.
Ik zit hier niet meer de hele tijd af te zien. Er zijn meer en meer goede momenten per dag ; zelfs nagenoeg pijnloze momenten.
Dat is al heel wat, vind ik.
Op tien juni moet ik terug naar de neurochirurg, en dan kan ik alle vragen stellen, waar ik nog mee zit. (Dat zijn er nog veel.)
Verder ben ik nu al stilaan gewend aan een "looploos" leven.
Ik ben wel blij dat ik kan rondfietsen.
Zo heb ik woensdag een toertje rond het park kunnen meefietsen met het loopgroepje waar ik normaal mee meeloop. ... En wat kunnen bijpraten.

B K masters en ik was er niet bij ...

Het voorbije weekend was er niet alleen de 20 km van Brussel.

Er was ook het Belgisch kampioenschap masters op de piste van Nijvel.

Voor al wie wat lacherig doet over de "veteranensport" : voor die kampioenschappen moesten tot vorig jaar wel minima gelopen worden, die lang niet iedere 35-plusser kan realiseren. (dit jaar waren er geen minima, omdat het zo vroeg op 't seizoen viel)

Zo heb ik eens, als prille 35er getracht om het minimum voor de 400 meter te lopen. De eis was 67 seconden (dat is snel !). Ik ben er toen drie wedstrijden voor gaan lopen om dat minimum te halen en telkens zat ik net boven de 67".

Dat van het verspringen haalde ik meestal wel. Ik geloof dat dat op 4m20 stond. Nooit specifiek op getraind eigenlijk ; ik haalde alles uit mijn aanloop.

Het minimum voor de 400 horden was veel makkelijker (boven de 80"), waarschijnlijk omdat ze daar toch weinig kandidaten voor vinden. Zo kwam het dat ik op het kampioenschap dus meestal de 400 horden meedeed en het verspringen.

Dit jaar was mijn planning : eerst de 10 km van Mechelen meedoen , en daarna voluit op de korte afstand trainen : snelheid, weerstand : om dan op het kampioenschap voor goud te gaan op de 400 m horden.

Het viel een beetje anders uit ! Pech pech pech.

Maar de enkele clubgenoten die deelnamen, deden het wel goed. Proficiat aan de Rammers met hun medailles ! (zie site van Ramatletiek)

Ik zat het hele weekend met mijn gedachten bij dat kampioenschap ; en ze hadden zo'n schitterend weer. Vooral zondag, wat niet verwacht was ; zaterdag stond er te veel wind.

Vorig jaar was het ook prachtig weer, toen ik de 2000 steeple meedeed (om 10 u 's morgens in St-Niklaas). Voor de steeple bij de vrouwen is er ook nooit een minimum vereist.

Nee, ik was dit jaar niet van plan om mijn gouden medaille op de steeple te verdedigen.

Veel te zwaar. Nooit nog steeple voor mij !

(ik zou het ook niet meer durven, denk ik.)

Gewoon rechtdoor lopen zal nog 't beste zijn voor mijn rug....

Ik denk dat, àls ik nog terug zal kunnen lopen, dat ik van "wedstrijdatlete" eindelijk zal veranderen in echte "jogger". Ach ja, een mens wordt wat ouder, hé. Niets aan te doen.

Gisteren goed ; vandaag weer slechter ...

Die hernia begint serieus op mijn sijskes te werken.
Gisteren voelde ik me vrij goed. Ik stopte dus met de sterke pijnstillers die ik nam (want die hebben natuurlijk bijwerkingen). Maar vandaag is het weer slechter. Ik heb ook slecht geslapen. Vandaar misschien...
Geduld, geduld.
Wanneer zal ik ooit opnieuw kunnen lopen ?

400 meter horden

Nu ik hier maar zit te zitten, denk ik natuurlijk heel vaak aan mijn loopcarrière (die hopelijk niet hier stopt).

Een van de mooiste atletieknummers op de piste vind ik de 400 meter horden. Niet alleen om naar te kijken, maar ook en vooral om zelf te doen.

Ik vind het een avontuurlijk nummer.

Je moet er wel een goeie conditie voor hebben en soepel zijn.

Toen ik eraan begon, lang geleden, had ik er nauwelijks op getraind. Ik kon een behoorlijke 400 meter lopen, en een 800 ook, en de horden staan bij de vrouwen laag (76 cm), dus geen probleem om daar over te geraken.

Mijn passen tussen twee horden heb ik nooit geteld (de "echten" doen dat wel).

Gewoon alles geven, en dan staat daar plotseling een horde : hop, erover.

De meest gemaakte fout is dat je niet tijdig durft te springen, en dan zit je te dicht bij de horde, dan ga je "trippelen" en verlies je veel tijd !

Ik spreek hier nu wel van springen over de horden, maar een goeie springt daar niet over maar loopt daar over. Ook kwestie van zo weinig mogelijk tijd te verliezen. Zo laag mogelijk over de horde scheren, is dus de kunst.

Eén keer heb ik voorgehad dat ik de enige was voor de 400 horden-wedstrijd. Goed, ik dus starten met goeie moed. Maar : in de laatste rechte lijn stond er plotseling één horde op mannenhoogte ! Ik was zo in de war dat ik stopte (had ik er maar gewoon over gesprongen ...hoewel : dat is echt wel een stuk hoger, en dan juist op 't einde ... dan is elke horde al zeer zeer moeilijk te nemen.)

Dat was dus eigenlijk een opgave.

"Niet erg, meisje," zei de scheidsrechter, "je mag je wedstrijd gewoon opnieuw lopen" ...

Gewoon even een 400 meter opnieuw lopen.... gewoon !!!

Ik zat steendood.

Dat werd dus die tweede keer ook geen toptijd.

Jammer, want ik zat toen echt dik in vorm.

Zomers weertje en moederkesdag

Een zomers weertje, maar met al mijn perikelen heb ik er nog maar weinig van genoten. Vandaag zal ik maar eens buiten op mijn terrasje gaan liggen.

Anders ben ik mij altijd veel bewuster van het weer ; zeker als het prachtig loopweer is. Wat zal het nu aangenaam zijn in het park, om rustig rond te joggen ! Of om er eens een stevig sprintje uit te persen.

Vannacht heb ik onze kat vervloekt, die mij om 3 uur en om 6 uur heeft wakker gemaakt, om eten te krijgen. Zeker om 6 uur was dat voor niets nodig want het eetbakje was nog vol. En ik heb nog steeds pijn. Wat een ellende.

Vandaag is het dus moederkesdag : normaal mocht ik met mijn schoonmoeder uit eten : een feestmenu. En hier lig ik. Je kan niet in een restaurant gaan eten als je niet op een stoel kan zitten...

Enfin, vandaag ga ik dus in de zon liggen. Misschien is dat wel goed voor mijn humeur...

Ik hoorde dat de interclubs van de seniors dit weekend reeds plaatsvinden. Wow, die hebben prachtig weer, vooral de spurters. Voor de 5000 m is het veel te warm.

Ja, nu moest de conditie ongeveer op peil zijn voor het zomerseizoen.

Maar ik zie het zo op zicht dat mijn beenspieren al weg zijn. Dat gaat snel, hoor, als je niks doet.

"epidurale infiltratie"

Een geleerd woord voor een injectie in je rug : epidurale infiltratie (met cortisone).
Woensdag heb ik mijn tweede injectie van de drie gekregen.
En nu maar afwachten of het helpt.
Een klein beetje beterschap voel ik wel ; maar niet spectaculair. Ik zou eens graag 's morgens wakker worden en constateren dat ik helemaal geen pijn meer heb...
Geduld, geduld.
Vandaag heb ik een eindje gefietst. Dat lukte vrij goed. Dat gaat beter dan stappen of zitten.
Je merkt het wel : voorlopig van lopen geen sprake.

1 mei : feest voor iedereen.

Of je nu socialist bent of katholiek : vandaag was het feest voor iedereen.

Ikzelf was heden een heel klein beetje in een voorzichtige feeststemming, want voor het eerst sinds ik terug ben uit het ziekenhuis voelde ik beterschap in mijn voet (been...rug).
Dus mijn oude optimisme is teruggekeerd.
Het voorbije weekend zat ik echt in zak en as. Maar ik kreeg zo veel bemoedigende mailtjes dat ik toch weer voorzichtig de zon begon te zien schijnen.

Nu, vandaag, heb ik helaas het feestje van één van mijn drie toffe schoonzusjes moeten missen (zij werd vijftig jaar, maar ziet er veel jonger uit).
Dat ik dat feestje moest afzeggen, vond ik bijzonder jammer. Helaas, als je maar een stap of tien kunt zetten en je kunt maar enkele minuten zitten of staan, dan kan je niet gaan feesten. (ja, liggend misschien...)

Enfin, met die hernia lijkt het nog goed te komen : zeer zeer zeer langzaam.
Ik ben geduldig.
En ik chronometreer telkens hoeveel minuten ik aan één stuk rechtop kan zitten.
(Zo dient die chronometer nog voor iets.)
Ik heb vandaag zelfs al de kattenbak kunnen verversen ! Tot grote vreugde van Musti, want zij fluisterde mij toe dat die anderen dat toch niet zo goed deden.

Om het nu terug over de socialisten te hebben : weet je wat onze grootste schrijver (Boontje) over zichzelf zei ?
"Ik ben socialist en viezen tiest."

Terug van weggeweest ....

Meer dan tien dagen niets meer op mijn blog gezet ...
Wat was er aan de hand ? Geen inspiratie meer ? Of geen goesting ?
Nee nee, veel erger.
Met een compleet geblokkeerde rug, vorig weekend, in allerijl naar de kliniek gevoerd en daar een hele week pijnbehandeling gekregen.
AFGEZIEN !!!
Daartegen was mijn beruchte steeple van vorig jaar een lachertje.

Het hele verhaal doe ik wel als ik eindelijk behoorlijk kan rechtzitten : dat zal al heel wat handiger zijn voor het typen.
De masters-vrouwen zijn ondertussen op de hoogte gebracht dat de interclub dit jaar zeker zonder mij zal doorgaan.
Ik hoop van ganser harte dat ik ooit nog zal kunnen hardlopen.
Maar momenteel zou ik al blij zijn als ik terug behoorlijk zou kunnen stappen.

Wordt vervolgd ....

Een laatste woordje over de 10 km.

Met dank aan onze huisfotograaf en atleet, André Lafére. (voor meer foto's : surf naar de site van Ram.)

Wat was ik tevreden dat ik aangekomen was !

Op de foto zie je ook Christine, die de laatste kilometers goed getrokken heeft voor mij, met haar mooi regelmatig tempo.





En,.... was het nu onverantwoord om mee te lopen ?
Nee, want zondag had ik minder rugpijn dan voorheen.
Met een echte blessure zou ik natuurlijk nooit gestart zijn. Ik ben niet gek !
Maar een hernia (waar ik ondertussen wel wat van weet) kan je niet verslechteren door het lopen, integendeel.

Vandaag (maandag) had ik wel weer meer last. Ik zal wel zien wat de toekomst brengt.
Vrijdag een pistemeeting meedoen in Edegem ? Nee, ik denk niet dat dat er al inzit.
Ik ben er niet voldoende voor getraind, door al die rugperikelen...
Ik zal mijn programma wat moeten aanpassen.
Maar ik ben al ontzettend blij dat ik nog kan lopen.
Hoe ik vanmorgen uit mijn bed kwam, zal ik best niet beschrijven ; verschrikkelijk ! ... ik leek wel een mensje van 90 jaar. Maar na een fietstochtje naar het werk was dat alweer (bijna) vergeten.

Overigens, bedankt aan alle supporters die mij zaterdag langs de kant van de weg stonden aan te moedigen.
Heel tof, echt waar.

10 km : meegedaan èn aangekomen...

Vrijdag had ik nog gauw een looptestje willen doen, maar na een halve kilometer was de pijn onhoudbaar en moest ik stappend terug huiswaarts keren.
Dan, zaterdag, toch meedoen ? Of gewoon gaan supporteren misschien ? In de voormiddag ben ik nog kreunend naar de apotheek gegaan ; maar die kon ook alleen maar wat pijnstillers geven.
Tot op de Nekker zat ik nog vol twijfel. Zou ik mijn startnummer wel afhalen ? Ik had nog steeds pijn. Ach ja, toch maar even naar de inschrijving. Dan kon ik nog zien wat ik deed.
Mee starten ? Tot de laatste minuut heb ik getwijfeld.
Samen met mijn trainingsmaatje, Else, zéér traag vertrokken. Trager dan ooit ; we hadden zes minuten na de eerste km. Maar het ging. De pijn werd niet erger, en qua tempo was het natuurlijk een fluitje van een cent. Na 3 km opgeven en langs de sluis terug ?
Nee, toch maar verder meelopen. We haalden de hele tijd mensen in ; ah ja, als je zo helemaal achteraan start.... En dan, na 4 km is het toch te laat om op te geven, want dan moet je zo ver te voet terug. (bijna aan Muizenbrug). Dus, na 5,5 km heb ik toch even gestapt, van de pijn, en daarna aangepikt bij een andere clubgenote, die een mooi regelmatig tempo had.
Voilà, ik heb de 10 km uitgelopen.
En mijn rugpijn is er niet erger mee geworden.
Ik was er niet eens moe van, maar ja, in zo'n tempo.
(58 min, terwijl ik normaal toch zeker onder de 55 min. zou gekund hebben.)
Het was al bij al toch leuk om nog eens samen te lopen....

Geduld is een schone deugd

Na mijn oor te luisteren te hebben gelegd bij collega's (iedereen kent wel iemand met een hernia) blijkt dat je het effect van zo'n cortisonespuit pas merkt na een paar weken (!)
Dus ik moet misschien toch wat meer geduld hebben.
Vandaag heb ik nog de hele dag pijn gehad. Maar nu lijkt het toch wat beter te gaan.
Oei, ik word toch niet zo'n master die altijd allerhande kwaaltjes heeft, zeker ?
Je moet ze soms bezig horen op een master (=veteranen)-kampioenschap....
Morgen beter ? En zaterdag goed ?
Het worden blijkbaar ideale weersomstandigheden voor de 10 km van Mechelen. Dus nu ik eindelijk eens zin heb in een lange-afstand-wedstrijd, laat mijn rug nu geen roet in het eten gooien, hé.

De pijnkliniek...

Gisteren ben ik naar de "pijnkliniek" geweest in Bonheiden.
Mijn grenzeloos vertrouwen in de klassieke geneeskunde heeft een flinke deuk gekregen.
Het "wortelblock" dat ze daar toepasten, bleek toch weer gewoon een cortisonespuit te zijn (hoewel men mij verzekerd had dat het iets heel anders ging zijn). De pijn in mijn rug en been is vandaag erger dan voor de behandeling. Ik heb deze namiddag geprobeerd om te trainen, maar de pijn verdween deze keer helemaal niet met het lopen.
Nochtans, de injectie stak gisteren in ieder geval op de juiste plaats. Dàt heb ik wel gevoeld.
Wat nu ?
Ik denk dat ik verder beter helemaal niets meer laat doen aan die hernia. Tenslotte kon ik voorheen nog altijd pijnloos lopen en zitten. Wat als ze het allemaal alleen maar erger maken ?
Ik ga morgen gewoon terug uit werken en ik loop twee dagen niet.
Ben zeer benieuwd of ik nu zaterdag aan de 10 km van Mechelen zal kunnen deelnemen...

Toch een beetje nerveus...

Al enkele jaren sukkel ik met rugpijn. Alleen als ik loop, heb ik geen pijn, maar een mens kan natuurlijk niet de hele tijd blijven lopen. Het is begonnen in het laatste jaar dat ik bij Roba was aangesloten. Ik herinner mij dat nog heel goed, omdat ik toen voor de interclub nog het verspringen voor mijn rekening heb genomen (in de Nekker, jawel, tegen o.m. Ram). Met zeer veel rugpijn deed ik toen verspringen.
Waanzin !
Ik dacht : ach, ik negeer de pijn en ik spring gewoon zoals anders. Maar natuurlijk is dat volstrekt onmogelijk. Ik haalde toen zelfs lang geen vier meter. En 4 meter vind ik toch wel een grens om nog over "ver"springen te kunnen spreken.
Nu, drie jaar later, weet ik dat het Hernia is, en dat daar weinig aan te doen is.
Morgen moet ik naar de dagkliniek en daar gaat men mij een "transforaminaal wortelblock" toedienen. Dat is een injectie,... niet met cortisone.
Ik ben er aardig zenuwachtig voor. Naar het schijnt, gaat het de hele namiddag duren. En voor een chauffeur moest ik ook zorgen, want je krijgt er een totaal "voos" been van en je kan dus niet op eigen kracht naar huis rijden.

Ik hoop dat ik woensdag gewoon terug kan lopen. En dat mijn rugpijn dan weer voor enkele maanden weg is.
En dan : op naar de 10 km van Mechelen. Zaterdag. (Zie site RAMatletiek).
Ik hou het weerbericht nauwlettend in de gaten.
Zo heet als vorig jaar wordt het zeer zeker niet !
Ik denk dat we ideaal loopweer krijgen. Maar eerst dus, morgen, met een klein hartje naar de dagkliniek....

Over startblokken gesproken...

Tot en met de 400 meter ben je verplicht om vanuit startblokken te starten. Startblokken zijn zeer nuttig voor professionele sprinters. Gewone mensen echter boezemen ze soms echt angst in. Ik ken heel wat master-atleten die nooit aan een spurtnummer durven deel te nemen, vanwege die verplichting om uit startblokken te starten. Zo erg zijn die blokken echter niet. Als niet-sprinter heb je er weinig nut van, maar kwaad kunnen ze ook niet.
Het probleem is wel dat je ze zelf moet instellen op de juiste maat. Het ene blokje wat naar achter en het andere wat naar voor. Het startblok zelf staat op de piste vast met pinnen (voor wie dat nooit van dichtbij heeft gezien). Ik zeg nu wel "wat naar achter", maar de echte sprinters hebben daar natuurlijk een vaste maat voor : bv. een voetje voor de ene, twee voetjes voor de andere, en de afstand tussen startblok en startlijn moet ook precies kloppen !
Ze kunnen daar soms een eeuwigheid aan zittten prutsen. (met niet-begrijpende blikken van de afstandslopers tot gevolg.)

Ik herinner mij nog levendig mijn allereerste pistewedstrijd, in 1982, op de sintelbaan van Heist-op-den-Berg. Ik was ingeschreven voor de 200 meter. Ik dus vrolijk naar de start.
Wie schetst mijn verbazing toen in daar een dikke hamer en twee reuzegrote nagels in mijn handen geduwd kreeg ? Bleek dat ik mijn startblok zelf moest vastspijkeren in de piste.... Zo ging dat toen. Je kon het startblok makkelijk zo'n 20 cm in de piste kloppen. Dat was ook nodig, anders kon het wegschieten in volle start.
Ik heb in die jaren aan menige sprintwedstrijd deelgenomen, en dus ook aardig wat grote nagels in de grond gehamerd...

Ha, eindelijk, de zomerkalender is er.

De langverwachte zomerkalender viel gisteren in de bus.
Nu kan ik dus een planning beginnen te maken voor de pistewedstrijden.
Maar, zoals het al enkele jaren het geval is, blijken er in april en mei nauwelijks meetings te zijn voor volwassenen. Bijna allemaal voor benjamins, pupillen en miniemen. Waarschijnlijk omdat ze daar tenminste nog volk voor bijeen krijgen. De laatste jaren is de opkomst van atleten naar de piste zeer sterk gedaald. In de jaren tachtig had je bv. voor de 5000 m bij de mannen soms wel drie of vier verschillende reeksen, omdat ze met zoveel waren. Tegenwoordig is men al tevreden als er een man of 8 wil meelopen... De afstandslopers lopen liever op straat. Dat is een trend.

Maar voor de kortere afstanden is het al even erg gesteld. Een 800 meter ? Je mag al blij zijn als je niet helemaal alleen aan de start verschijnt. De glorietijd van de piste is voorbij. En er wordt dus veel minder georganiseerd. Vroeger begon ik het pisteseizoen met 2 meeting, 2 vrijdagen achter elkaar, in de eerste helft van april.... 2 keer de 800 meter in Edegem. En, voilà, ik was gelanceerd voor het zomerseizoen. En de conditie was getest !
Daarna was er zowat om de twee weken een meeting in Wespelaar. De ene keer georganiseerd door Wespelaar en de andere keer door Tildonk. Je hoefde het niet verder te gaan zoeken.
Maar nu moet je heel erg zoeken naar meetings, of ver rijden....

Op vrijdag 18 april kan ik mijn eerste wedstrijd gaan lopen. Wordt het 100 m en 200 m of durf ik meteen een 800 meter aan ? Daar moet ik nog wat over denken. Ik heb vandaag alvast een behoorlijke spurttraining gedaan. 15"88 op de 100 meter perste ik eruit op de dijk. Dat begint al ergens op te lijken. Op een piste en met spikes aan moet daar nog wat af kunnen....
Onder de 15" : zou dat ooit nog mogelijk zijn ? Ik weet het niet, ... misschien.
Maar om echt deftig te sprinten, maak ik veel te weinig functioneel gebruik van de startblokken. En dat moet ik op mijn leeftijd nu ook niet meer gaan leren.
't Is maar om een zekere basissnelheid te behouden dat ik me elk jaar aan een 100 meter wil wagen. Die basissnelheid is voor alles goed.

Sneeuw op een vroege lentedag.

Een nieuwsgierig aagje in het park.

Hé, wie komt daar zo vroeg door het park ?


????????????


Oh, een mens op een fiets.


En dan nog met een fototoestel. Wat is die van plan ?


Pffff, ze heeft niet eens een stukje brood bij zich...

Intervaltraining : toch wat anders !

Gisteravond ben in nog eens uit mijn luie zetel gekomen om op de piste te gaan trainen.
Koud dat het was ! Van lente voorlopig geen sprake. Zo'n 4° C...
Al kleumend en goed aangekleed, met handschoenen en al, moest ik even denken aan Karen in Californië, die nu misschien aan 't joggen is bij 25° C. Heerlijk.

De meeste dames bleven rondjoggen rond de Nekker. Maar, je weet het al, als ik naar de piste kom, is het om op de piste te trainen. Alleen Inge en Benediekt kozen, net als ik, voor het echte pistewerk. Maar ik kon die twee niet meer volgen. (te veel winterslaap gehouden).
Op het programma stond : 6 à 10 maal 300 meter, met 200 meter ertussen joggen.
Het werden voor mij slechts 6 driehonderden, ...moeizaam. Aanvankelijk was ik blij geweest dat er mààr driehonderden op het pogramma stonden, maar wat was zo'n driehonderd meter opeens vèr. En dan die wind !
Je mag trouwens nog zo veel kilometers in de benen hebben, of nog zo goed zitten voor de sprint, intervaltraining is toch wat anders. (Weinig recuperatie tussenin ; dat is het probleem.)
Ik zal wat minder dinsdagtrainingen moeten overslaan.
Elk jaar heb ik weer dat probleem : in de winter te weinig getraind, en dan weer de hele conditie opnieuw moeten opbouwen.

In de zomer zou ik graag nog eens een behoorlijke 400 horden lopen.
Daarvoor moet ik dus wel intervaltrainingen doen. Voor het echte pistewerk moet je snelheid, kracht èn weerstand hebben. 400 m horden is een prachtig nummer, maar heel zwaar. Zelfs als je dik in vorm zit en je bent optimaal getraind, is het nog "sterven op de meet".

1000 meter

Vrijdag heb ik een vrij hoopgevende 1000 meter gelopen op de dijk.
Mijn conditie blijkt beter dan ik had verwacht rond deze tijd van het jaar.
1000 meter in 4'15.
De tweede 1000 m was nog in 4'45.
Gisteren vertrok ik voor nog eens een training van 10 km, maar toen leek mijn vorm helemaal weg (waarschijnlijk nog melkzuur in mijn spieren van de dag voordien). Het draaide van geen kanten.

Ik ben snel van gedachte veranderd en heb wat spurtjes geprobeerd. Oh hemel, met al die kilometers van de voorbije weken is mijn sprintsnelheid natuurlijk weer verdwenen. Dus moet ik de komende weken terug wat meer op snelheid en weerstand trainen, want het hoofddoel is toch de piste in de lente en de zomer.
De 10 km van Mechelen op 12 april : dat is maar meelopen, omdat het van onze eigen club is en omdat dat ook eens leuk is, zo'n jogging in groep.
Het serieuze werk komt echter daarna...

Hiep hiep hoera voor Tia, onze nationale trots !

Knap, zeg. Tia Hellebaut werd dit weekend wereldkampioene op de vijfkamp !

Ongelooflijk wat Tia daar gepresteerd heeft :



60 m horden : 3e in 8.54
hoogspringen : 1e met 1 m 99
kogelstoten : 7 e met 13 m 85
verspringen : 2e met 6 m 41
800 m : 6e in 2'16"42.
Dat hoogspringen bracht natuurlijk zeer veel punten op !

Voor meerkampers heb ik ontzettend veel bewondering. In plaats van goed te zijn in één of twee atletiekdisciplines, kunnen zij er 5 of 7 of 10. En allemaal op een hoog niveau. Hoe ze het voor elkaar krijgen om voor al die nummers voldoende te trainen, is me een raadsel.
In ieder geval zijn meerkampers de meest complete atleten.
Heb je die laatste meters van de 800 van Tia gezien ?
Fantastisch.
Dat is echt gewonnen "op karakter", zoals men in atletiekmiddens weleens zegt.
Knap knap knap.
Atletiek van de bovenste plank.