Maandag de tv-uitzending "Stolen Gold" gezien.
Die 3000 meter met Mary Decker en Zola Budd herinner ik mij nog alsof het gisteren was.
(Het was in 1984.) Een spannende strijd tussen de populaire Amerikaanse en de Zuid-Afrikaanse (die nog vlug Engelse was geworden omdat Zuid-Afrika niet mocht meedoen, vanwege het apartheidsregime...) Ik was supporter van Zola Budd. Ze was zo klein en dapper en liep bovendien altijd op blote voeten.
Die val van Mary Decker dus. Het was vreselijk voor haar. Dat kan je je wel voorstellen.
Juist op de allerbelangrijkste wedstrijd vallen en eruit liggen. Ze wou nog zo snel mogelijk opstaan en verder lopen, vertelde ze later. Maar zelfs als ze dat had gekund, was het onmogelijk om nog aan te sluiten bij de kopgroep. Een verloren strijd. Zeer dramatisch.
Zij beweerde dat Budd haar had ingesloten en zo haar val had veroorzaakt.
Maar nu ik de beelden nog eens een paar keer heb teruggezien, vind ik nog steeds dat het niet de schuld was van mijn idool, Zola Budd ! Het was gewoon brute pech.
Zola viel trouwens zelf ook bijna, was helemaal de kluts kwijt en haalde geen medaille.
En dan die basketfinale van 1972 : dat was nog krasser. In volle koude oorlog : Amerika tegen Rusland. De Amerikanen hadden gewonnen en stonden al een paar minuten te juichen, toen plotseling nog drie seconden aan de wedstrijd werden toegevoegd. In die drie seconden scoorden de Russen. Het goud ging naar Rusland !
Tot op vandaag willen de Amerikanen hun zilveren medaille van 1972 niet aanvaarden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten