Sneeuw

Toen ik gisteren in de auto zat en geconcentreerd het spiegelgladde wegdek in het oog hield, schalde door de radio "Let it snow, let it snow".
Ik zat binnensmonds te vloeken op die sneeuw.
Waar is mijn gevoel voor romantiek gebleven ?
Wat is er met mij gebeurd, dat ik begin te vloeken tegen de sneeuw ?

Maar toen ik even later het liedje "de eerste sneeuw" van Jan De Wilde hoorde, werd ik weer vreselijk emotioneel. Ik kan niet tegen dat liedje,...zo mooi.

"Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken,
'k wou dat dit kon blijven duren.
M'n mama kwam naar boven, 't is tijd om op te staan,
M'n mama kwam naar boven, kom trek je kleren aan.
Mama, lieve mama, kijk eens naar benee,
Ga je met me mee, in de eerste sneeuw.

...
Nu twintig jaren later heb ik geen zin om op te staan,
Nu twintig jaren later kijk ik weer uit het raam.
M'n mama zal niet komen, m'n mama is lang dood,
Ze ligt al lang beneden, in de eerste sneeuw.

Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken...

(Jan De Wilde)

Vrolijk Kerstfeest

Mijn sportieve activiteiten liggen voorlopig volledig stil.
Weer problemen met mijn rug.
Maar : ik hoop in 2011 toch weer wat loopjes te kunnen doen.
Ik mis het lopen meer dan ik had verwacht.

Herfst

Gisteren ben ik nog eens gaan joggen in het park.
Het ging tamelijk goed.
45 minuten aan een stuk gelopen. Da's lang, hé. Maar 't was wel in een gezapig tempo. Drie km samen met het loopgroepje en daarna alleen en nog een beetje trager.
Ik weet niet hoeveel km ik gelopen heb in die 45 minuten. Heel veel zullen het er niet zijn.
Pas na de training besefte ik dat ik vroeger eigenlijk zelden zo lang aan één stuk liep.
Ik speel nog met de idee om toch nog aan veldlopen te gaan deelnemen. Ik moet op zachte ondergrond lopen, en een cross in de modder : daar heb je wel een zeer zachte ondergrond.
Het probleem is dat ik vroeger al niet goed kon volgen in een cross ; wat zal dat nu dan geven ?
Maar ik ken mezelf : van zodra het echt rotweer wordt, zal mijn goesting om te crossen wel verdwijnen als sneeuw voor de zon.
De zwemsport zit ook nog in mijn achterhoofd : een goeie sport voor als het slecht weer is, want het gaat hier om een binnenzwembad.

Een citaat :

"Poëzie, 't is maar aanstellerij.
Dat hoor je vaak.
Maar dan, wat is een mens zonder aanstellerij ?
Een dooie wandelstok, en geen toverhazelaar."

Gerrit Komrij.

Aangenaam joggen

Gisteren heb ik een rustig loopje in het park gedaan.
En ja, ik heb er van genoten.
Geen prestatiedruk meer ; gewoon wat lopen voor het plezier : het kan.
Ik ga het nog leren !

Het was mooi loopweer. Ik had er al snel spijt van dat ik in lange broek was : iets te warm. Ik heb maar een paar kilometertjes gedaan, met wandelstukjes ertussen dan nog. Het tempo was eigenlijk nog niet rustig genoeg, want ik wilde toch nog enkele stukjes meelopen met het loopgroepje.

't Was fijn om er nog eens bij te zijn.

Zo lang gerust.

Hier ben ik weer.
Even een blogpauze ingelast.
Eind augustus was ik weer volstrekt buiten strijd, vanwege hevige rugpijn.
Het kon niet van 't lopen zijn, want ik had niet meer gelopen.
Na een week is het weer vanzelf goed gekomen.
Gelukkig maar.

En nu ?
Af en toe ga ik nog wel eens joggen.
Maar 't gaat bijlange niet meer zo soepel.
Een toertje rond de rozentuin (600 meter) : daar deed ik vorige week 3 minuten en 9 seconden over. Dàt is volgens mij "joggen". Maar toen ik het thuis aan Patrick vertelde, kreeg ik meteen de opmerking dat ik geen zeshonderden moet lopen, maar lange afstand...
Tja.
Ik had mijn chronometer wel thuis gelaten, maar op een uurwerk met secondenwijzer kan je dat natuurlijk ook zien.
Volgende keer mijn horloge ook maar best thuislaten. Anders leer ik het nooit af.

Ondertussen speelde ik nog even met de gedachte om toch nog te gaan meedoen aan het Vlaams kampioenschap, dat zaterdag plaatsvond in Sint-Truiden. Ik zou dan wel discuswerpen gedaan hebben, en geen loopnummer.
Maar eigenlijk is dat maar zelfkwelling, als je die anderen dan allemaal ziet lopen...
en jij staat daar een discus weg te gooien,... iets waar je helemaal niet goed in bent.

Woensdag begin ik terug te joggen.

Fotofinish

Bij het snuisteren in mijn oude foto's vond ik nog deze echte fotofinish van mij.
Het is de aankomst van een 400 meter in Kessel-lo.
De derde ben ik.
Blijkbaar liep ik wel wat te rechtop, in plaats van mij over de eindstreep te werpen... zoals de echten. (Dat scheelt meteen een paar honderdsten.)

Een zitbal : hé, dàt zit goed !

Als ik vijf minuten in een gewone zetel zit, protesteert mijn rug al.
Dus, daar moest een oplossing voor gezocht worden.
Volgens alle mogelijke informatiebronnen zou een zitbal zeer goed zijn voor de rug.
Dus heb ik me er eindelijk ééntje aangeschaft.

Het oppompen van de bal was wel een hele klus.
Met een simpele fietspomp kan je dat doen.
Zaterdag begon ik dus ijverig te pompen, maar veel resultaat zag ik niet meteen. Na een kwartier pompen, zag je een héél klein beetje dat er lucht in die bal zat. Na nog een half uur gepompt te hebben (beurtelings met rechter en linker arm) had ik er echt geen zin meer in. De bal zag er dan eindeijk toch al aardig gevuld uit. Ik liet hem rusten, met de fietspomp er in. Mijn plan was om de klus de volgende dag af te maken.

Maar !
Zondagmorgen : oh nee !
De bal was gewoon weer bijna helemaal leeg.

Dat betekende dus : opnieuw beginnen. Pompen, pompen, pompen.
Het moest een bal zijn met een doorsnede van 65 cm, maar mij leek hij nogal klein.
Ze zullen mij toch geen verkeerde bal meegegeven hebben, zeker ? Er bestaan er ook van 55 cm, maar die is voor mij te klein, want je benen moeten een hoek van meer dan 90° hebben als je op de bal zit.
Na een uur werken en zwoegen, was mijn bal eindelijk klaar. Vlug het plugje erin, voordat hij weer leegliep.

Na de middag heb ik hem uitgeprobeerd.
En ik voelde het meteen. Wat een zegen voor mijn rug.
Je zit daar op, en de hele tijd werken de kleinste spiertjes van je rug, gewoon opdat je niet van die bal zou rollen... Hij zit ook lekker zacht.
Ik had gelezen dat je er de eerste keer maar een uurtje op mag zitten, want je rug moet er wel aan wennen.
Dus terwijl je zit, ben je eigenlijk ook heel goeie oefeningen aan 't doen.

Ik ben heel blij met de bal. Het was al het werk meer dan waard.

Onze kat is er echter helemaal niet blij mee. Ze is er bang voor, bekijkt hem met een uiterst argwanende blik en stapt er in een grote kring omheen.

Europese kampioenschappen te Barcelona.

Geen tijd om te bloggen.
Het EK is namelijk bezig.

Hans Van Alphen heeft het zeer goed gedaan op de tienkamp : 5e plaats en een schitterende afsluitende 1500 meter.
Vandaag verwachten we heel wat van de Borlée's in de finale 400 meter.
Podium ? Goud ?
Spannend.
.

Ontspannende loopjes

Zondag heb ik me nog eens gewaagd aan een zeer rustig loopje : één ronde in het park (3 km) met Else en Gibbe en nog een paar anderen.
Dan wat gewandeld, een babbeltje gedaan met Magda en André, nog ongeveer een kilometertje gelopen en dan weer gewandeld... en gefietst.
.
De chronometer blijft nu natuurlijk thuis. Anders wil ik toch weer veel te snel lopen.
Ik denk dat mijn loopje wel zeer traag was...
Eigenlijk zit ik nog wel serieus in de ontwenningsfase.
Altijd zin om eens een sprintje te trekken.
.
Volgens mij gaat dat ontwennen nog een hele tijd duren.
Het is zo raar : helemaal niet voelen dat je gelopen hebt...

Spondylolyse

Weer een nieuw woord geleerd.

Ik weet nu wat er deze keer mis ging met mijn rug. Het is geen hernia, maar spondylolyse.

"Wat is dàt voor een beest ?", zal je je afvragen.

De dokter heeft het mij uitgelegd en ik heb er ook veel over gevonden op het wereldwijde web.

Spondylolyse is een rugaandoening waarbij de verbinding tussen twee wervels is verslapt.

Daardoor staat de ene wervel niet mooi op de andere (zie afbeelding). Er lopen daar heel wat zenuwen tussen ; die hebben dan niet veel plaats meer, waardoor er druk ontstaat, die voor uitstralingspijn kan zorgen...

Het is meestal aangeboren en komt bij zo'n 6 % van de mensen voor.

Men kan dat zijn hele leven hebben, zonder dat er sprake is van pijn.

"Bij pijnklachten is het wenselijk om de belastende activiteiten (zoals intensief sporten) te vermijden."

.

Voilà, daar heb je het. Hardlopen is volgens mij "intensief sporten".

Dus : als ik vanaf nu gewoon ga joggen, als ontspanning, denk ik (hoop ik) dat ik dat nog heel lang ga kunnen doen. En zwemmen lijkt me ook wel ok.

Mijn zwemcapaciteiten kennende, is dat zeker geen "intensieve sport". Ik moet na 50 m al rusten, omdat ik vermoeide armen krijg.

Er zal vast wel iets schorten aan mijn zwemstijl ; al is het wel een feit dat ik mijn armspieren nooit getraind heb...

Spikes in de wilgen !

Het is voorbij. Het kon niet blijven duren.
Bye bye atletieksport !

Al een volle maand heb ik niet meer gelopen, omdat ik terug veel last had met mijn rug. Maar veel verbeteren doet het niet, nu ik niet meer loop. Misschien had ik het eerst weer te ver laten komen. Intervaltraining, weet je wel.
Enfin, ik heb deze keer toch niet gewacht tot men mij in allerijl naar de kliniek moest voeren, omdat ik geen stap meer kon zetten en omdat ik lag te kermen van de pijn.
.
Vorige week liet ik een rugscan maken. (Ik bespaar u de details, maar om in een scanner te gaan liggen, heb je best geen aanleg tot claustrofobie.)
En nu begint het weer : wat te doen ?
Pijnstillers ? Injecties ?
En daarna, als het terug beter gaat ? (àls het ooit terug beter gaat).
Stilzitten is ook slecht voor je rug.
Ik zal nog wel zien welke sport ik dan ga uitoefenen. Maar nu eerst streven naar : pijnloos door het gewone leven gaan.

En in mijn achterhoofd zit nog wel "joggen" ; maar competitie, dat is verleden tijd.

Is sporten nu gezond of niet ?

Er bestaat een boek over "lichamelijke oefening", geschreven door Midas Dekkers (bioloog en schrijver).
Als je dat boek leest, raak je er minder en minder van overtuigd dat sport gezond is...

"Een eeuw geleden bestond lichamelijke oefening nog niet.
Niet de sportscholen maar de kerken zaten vol.
Sport was iets van lang geleden, van de oude Grieken.
Dat sport na 20 eeuwen weer tot leven werd gewekt, had te maken met de opkomst van de dienstplicht - kanonnenvlees moet mals zijn - maar ook met hooggestemde idealen : met behulp van Körperkultur hoopten naaktlopers en esperantisten via het lichaam de wereld te verbeteren. Die onschuld is allang verloren. Homo ludens is verworden tot homo adidas.
Sport is het product van de industriële samenleving.
Hoe meer werk de machines ons uit handen nemen, des te harder we zweten op het sportveld.
Trainen moeten we. Waar machines van slijten, heten spieren door gestaald te worden.
Alleen dieren weten beter : die doen niet aan sport en zijn toch zo fris als een hoentje.
Sport heet gezond te zijn. Daar hebben de mensen oren naar.
Nu gezondheid geen toestand meer is maar een doel, kun je er iets aan doen : het heft in eigen handen, de handen uit de mouwen.
Sport past in een maatschappij waarin elk probleem wordt aangepakt door iets te ondernemen.
Meestal leidt dat tot nieuwe problemen. Misschien moeten we meer laten en minder doen.
De handen vaker in de mouwen voor de enige sport waar je wijzer van wordt : hersengymnastiek."

Niet mijn woorden, maar die van de bioloog Midas Dekkers...

Zomer en sport

Eindelijk zomert het volop.

Het is ineens véél te warm om te gaan lopen.

Waar begin ik nu over ? Lopen ? Wat is dat ?

Ik heb al 14 dagen geen stap gelopen. En ik heb het nog niet eens gemist.

Ik had dan ook een paar dagen heel veel last van mijn rug, en tintelingen in mijn been.

Volgens mij was het de hoogste tijd om er de rem op te zetten.

Nu dinsdag sloeg zelfs nog bijna de paniek toe, want het was die dag ineens weer veel erger dan anders.

Maar nu lijkt het stilaan de goede kant uit te gaan.

Vroeger was het juist in de zomer dat er moest gepresteerd worden op de piste. Zelfs als we op reis waren, trainden Patrick en ik nog bijna elke dag... Ook in de Provence, waar het veel te warm is om te lopen.

Woensdagavond zag ik op tv toevallig een stukje van de allerlangste tennismatch uit de geschiedenis. Die twee bleven maar bezig. Ze zagen er allebei uitgeput uit, maar wilden niet opgeven. Uiteindelijk moesten ze stoppen wegens de invallende duisternis, en de volgende dag verder spelen. Meer dan 11 uren heeft die match geduurd !

Stel je voor dat je die match dan verliest...

In ieder geval hebben ze geschiedenis geschreven.

Ha ha ha

Vandaag las ik een voetbalberichtje in de krant (je kan er dezer dagen echt niet naast kijken).

Ene Lionel Messi haalde op het WK een topsnelheid van 28,72 km per uur.

Dat betekent : de 100 meter in 12:50.

'k Ben even gaan opzoeken wie die Messi is : hij is een topvoetballer en heeft als bijnaam "de vlo", vanwege zijn lengte en zijn snelheid (!)

En nu komt het : Marlene Ottey (die ondertussen vijftigplusser is !) liep twee weken geleden een 100 meter in 11:72.

Woehaaahaaaahaaaahaaaa.

.

Hier ben ik al terug.

Van die lange blogvakantie is niets in huis gekomen.
Bloggen is een heel klein beetje verslavend.

Waarom dacht ik een timeout in te lassen :
één goede reden : er komen geen mooie loopresultaten meer.
En dat voor een "loopblog"...!

Maar als mijn trouwe lezers tevreden zijn met ander vrijetijdsnieuws, dan kan ik nog wel even verder doen. 't Is niet dat ik geen inspiratie heb.

Het lopen dus :
met pijn in het hart moet ik nu echt toegeven dat de baanatletiek voor mij voorbij is.
Heel moeilijk om die klik te maken.
Ik ben vijftig, akkoord. Maar had ik niet met mijn rug gesukkeld, dan had ik zeker nog mooie resultaten kunnen neerzetten bij de masters.
Natuurlijk moet ik het allemaal relativeren.
Het is maar atletiek (waar geen mens naar komt kijken).
Twee jaar geleden was ik al blij dat ik terug gewoon kon stappen...

Wat is er gebeurd de voorbije weken ?

Ik deed weer meer intervaltrainingen en ik schreef mij in voor het Belgisch kampioenschap :
800 meter.
Zaterdag stond ik dus aan de start van de 800 meter, op de piste van Brasschaat.
Met veertien 45-plussers waren we.
Dus eindelijk zou het nog eens een mooie koers worden.
In de opwarming zat alles ok. Wat stretchen, een paar sprintjes, en hopen op een tijd onder de 3 minuten...
Ik startte mooi in het pak, niet te snel en niet te traag. Ik kwam op de 200 m door in 42".
Maar dan begonnen mijn rug en linkerbeen al te protesteren. Aan de 400 m zat ik nog nauwelijks onder de 90".
Nee, dit had geen zin.
Opgave, net voorbij de bel.
Over en out.

Wat de toekomst brengt ?
Ik weet het niet. Eerst een paar dagen (of weken) rust, en daarna enkel wat joggen als ik er zin in heb en als ik absoluut geen rugpijn meer heb.
En ...misschien andere sporten beoefenen... ?

We zien wel.

Elke dag ontstekingsremmers en pijnstillers nemen, dat kan ook niet gezond zijn.
Binnenkort ga ik een rugscan laten nemen, maar ik denk dat ik al weet wat het is.
Nog een hernia erbij. Deze keer aan de andere kant.
Ach wat, ik zal deze zomer dan maar van het mooie weer genieten, al wandelend en al fietsend.
En mij niet meer zo uitsloven.
Dat is nergens goed voor.
Een kwarteeuw aan atletiek doen is eigenlijk wel genoeg.
Ik heb de hoogdagen van de baanatletiek meegemaakt (in de jaren tachtig) en de hoogdagen van de stratenlopen ook..
.
Het is mooi geweest.
Echt waar, heel mooi...
.
Dankzij de atletiek heb ik in al die jaren ongelooflijk veel toffe mensen ontmoet.
En ik heb er niets dan goede herinneringen aan.
.

.

Timeout

Na een goede opwarming gaat het lopen vrij vlot.
Maar tussen twee loopsessies door steekt de ischias telkens weer op.
Net zoals twee jaar geleden, doch deze keer in beide benen !
Hopelijk kan ik deze zomer toch nog blijven lopen en wedstrijden meedoen.
Mijn conditie is nu net een beetje op peil gebracht.

Ik heb eigenlijk de hele dag een lichte zeurende pijn.
Voorlopig valt er echter nog mee te leven.
Als het maar niet erger wordt.

Nu neem ik een lange blogvakantie.

Misschien tot in september...

Allemaal een heel mooie zomer gewenst !

......

Geen nieuws is goed nieuws

Ik ben weer goed aan 't trainen.
Veel interval. En mijn snelheid komt stilaan maar zeker terug.
Van veel kilometers komt nog steeds niets in huis. Maar sinds ik die wedstrijd van vorige week heb gelopen, lijkt mijn conditie toch een boost te hebben gekregen.
De tijd dringt wel voor de inschrijving voor het BK.
Voor maandagmiddag moet men inschrijven. Dus nog 1,5 dag om te twijfelen in welk nummer ik ga aantreden. Veel keuze is er niet, want het zal moeten gebeuren op zaterdag 12 juni. (5000 m, 800 m, ...?)
Zondag 13 juni is bezet door de verkiezingen en vaderkesdag, enzo.

2 mijl

Woensdag heb ik dus deelgenomen aan de meeting op de Nekker in Mechelen.
Met de olympische gedachte : deelnemen is belangrijker dan winnen.
Van winnen was geen sprake.
Ik opteerde voor de 2 mijl. Dat nummer staat niet vaak op het programma.
Er waren wel wat clubgenotes, maar die kwamen blijkbaar alleen maar trainen. Waarom ze niet meeliepen in deze wedstrijd ; ik weet het niet.
Zoals het de laatste jaren meestal is : er was nogal weinig volk om deel te nemen. Het weer was nochtans prima, hoewel er toch meer wind stond dan ik had gehoopt.
Met twee stonden we aan de start. Jeannine (een vroegere clubgenote van mij) en ik dus.
Jeannine is veel te snel voor mij. Ik wist dus dat ik die van in het begin moest laten gaan.
Bijgevolg liepen we alletwee gewoon alleen ; acht ronden en een beetje (3218 meter !)
Mijn eerste ronde was in het tempo dat ik had voorzien (1.50) maar daarna ging het te traag : bijna 2 minuten per ronde. Ik werd natuurlijk gedubbeld en ik kwam aan in 15'55"77.
Nogal traag (ongeveer 12/uur), maar ik heb daarmee wel het clubrecord bij W50, want ik was de eerste vijftiger die dat liep in onze club.
Ik had gehoopt om nog onder de 15' te kunnen (drie jaar geleden liep ik 14'37), maar ik had het op training wel gemerkt dat ik nog een volle minuut te traag ben.
Geen nood. Ik weet wat ik er aan moet doen.

Jules, mijn schoonvader, had het nog gezegd : veel meer afstand trainen.
Ik kom meestal niet eens aan 20 trainingskilometers per week : véééél te weinig dus.
Daar zal ik nu meteen eens wat gaan aan doen, zie.
Het is prachtig weer om kilometertjes te gaan malen.
Een lang trainingsweekend voor de boeg.
.
A propos, ik was gisteren nog stijf ook van die wedstrijd. Maar ik heb helemaal geen last van mijn rug (de weken voor de meeting wèl een beetje). En ik heb dan nog op spikes gelopen ook. Eigenlijk is dat voor zo'n afstand niet nodig. Die spikes zijn wel lekker licht, maar ze hebben geen enkele demping.

(Er was ook nog een mannelijke clubgenoot, die me kwam zeggen dat hij Nancy ontmoet had op de aardbeijogging. Die Nancy met haar leuke blog, die ik ooit wel eens in levende lijve zal ontmoeten... Ooit.)

BK masters

Het heeft wat voeten in de aarde gehad vooraleer men besliste waar men dit jaar het Belgisch kampioenschap voor de masters zal organiseren.
Het vindt plaats op 12 en 13 juni.
Dus het werd stilaan tijd dat er een locatie werd aangeduid.
Normaalgezien was het de Waalse atletiekliga die het deze keer zou organiseren.
Maar gisteren vernam ik dat het zal doorgaan in Brasschaat.
Dat is goed nieuws, want dat is alvast niet zo ver weg als bv. Jambes of Luik...
Meestal zijn die kampioenschappen gespreid over twee dagen, doch dit keer gaat het allemaal afgewerkt worden op anderhalve dag : vanaf zaterdagmiddag dus.
Het uurschema moeten we nog krijgen.
Ik heb nog steeds niet beslist aan welk nummer ik ga deelnemen.
Een nummer waar er weinigen aan meedoen en waar ik dus kans heb op een kampioenstitel, of gewoon een goed bezet nummer kiezen (zoals 800 m) waar ik geen kans maak, maar waar ik wel een serieuze wedstrijd en tegenstand zal hebben...
Goeie koersen, met wat tegenstand, zijn zeldzaam. En als je op een gewone meeting meedoet met de seniores, lopen ze veel te snel en heb je er ook niets aan.
Ik ben er nog niet uit.
Ondertussen ben ik naarstig aan 't trainen en zowel op de korte als op de middellange afstand gaat het beter en beter. Het is niet meer zo'n gezwoeg als in de winter.
Ik kom nochtans nog steeds aan heel weinig kilometers per week.
Maar : het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit.
Voor deze week staat er wel nog een duurloopje op mijn programma.
En volgende woensdag is er dan de meeting in Mechelen.
Zal ik mij wagen aan de 2 mijl ?
Dat zijn wel acht pisteronden.. !

De moderne techniek...

Amai, 't is al wat geweest de voorbije dagen.
Donderdag viel onze belgacom-tv uit.
Ook onze vaste telefoon gaf de geest.
Ik ben dan zeer geduldig en aandachtig in de weer geweest met de helpdesk. Vriendelijke mensen, maar het kon zo niet hersteld worden. Twee technici aan huis gehad : één voor de telefoonlijn en één voor de TV.
Gisteravond was dan alles in orde.
Maar toen heb ik zelf zitten knoeien met de computer, zodat die ook geen verbinding meer kon maken. En maar proberen om het zelf te herstellen, midden in de nacht. Meer dan een uur vanalles geprobeerd, tot Patrick mij dringend verzocht om ermee op te houden en te gaan slapen. Dat was een prima idee.
Vanmorgen weer naar de helpdesk gebeld (die beginnen daar blijkbaar vroeg te werken).
En het is hersteld. Hoera.
In computers zitten er voor mij nog steeds heel veel raadsels. Zo stond er duidelijk vermeld dat ik een uitstekende verbinding had en er was helemaal geen verbinding.
Nu maar hopen dat alles weer een tijdje goed werkt.
Want je moet er toch wel sterke zenuwen voor hebben en een hemels geduld.
Ik heb er al meermaals aan gedacht om de hele handel buiten te gooien, maar ja, een mens raakt gewend aan internet...
Je kan het zogenaamd niet meer missen.
Maar natuurlijk kan je dat wel missen. We konden vroeger toch ook zonder die dingen.
Het is alleen maar leuk speelgoed, waar je dan ook nog veel tijd mee verspeelt. (maar waar je, toegegeven, toch ook heel veel van kunt opsteken.)
.
Of ....zoals Wim Sonneveld zong : "de nieuwe tijd ; net wat u zegt"....
......

Ik zit op schema.

Vandaag vindt de 10 mijl van Antwerpen plaats. Daar zal heel veel volk zijn. En ze hebben prachtig weer.
Maar een 10 mijl is niets voor mij. Veel te ver.
Vroeger heb ik dat wel een paar keer gedaan ; toen ik goed getraind was op lange afstand.
Mijn beste 10 mijl (16,093 km) liep ik in 1 uur en 14 minuten. Snel, hé ? Maar toen was ik nog piepjong. (35 jaar).
.
Nee, ik heb voorlopig nog geen wedstrijd in zicht.
Volop aan 't trainen.
En dat gaat eindelijk vrij goed.
Ik haal momenteel op training mijn tijden van in 2007. En toen was ik toch drie jaar jonger.
Het was het jaar waarin ik mij nog heb gewaagd aan de 2000 steeple !
2008 was dan het rampjaar met mijn rug, en 2009... tja, dat was ook nog geen schitterende come-back...
(Als je als master al niet elk jaar een stukje trager wordt, is het een groot succes.
André Lafère is een uitzondering, maar die is ook nog geen twintig à dertig jaar bezig.
En die traint als een twintiger.)
.
Nog wat werken aan mijn snelheid, en aan mijn uithouding.
En dan kan ik binnenkort weer met een gerust hart de piste op, voor echte wedstrijden.

Hiep hiep hoera !

Eerst en vooral : een gelukkige verjaardag, aan mijn zus, Hilde.

(Eén van mijn trouwste lezers ;

ook een loopster, maar niet in competitie.)

.

.

.

Gisteravond was het eindelijk zover.

Ik ben terug naar de clubtraining geweest op de Nekker.

Dat was schandalig lang geleden.

Toen ik de kleedkamer binnen trad, kwamen de dames net naar buiten om aan hun opwarming te beginnen. Oei, ze liepen een hele andere kant uit dan normaal. Toen viel mijn frank ; zij gingen natuurlijk het parcours verkennen voor de "10 km van Mechelen", die zaterdag plaatsvindt.

Maar om op de dijk te gaan lopen, had ik geen zin. Ik kwam voor de pistetraining.

Dus begon ik maar wat op te warmen. Op het trainingsschema stond : 6 X 500 meter.

Helemaal alleen vijfhonderden doen, leek me ook niet leuk. Misschien kon ik er vierhonderden van maken. Ik begon aarzelend aan mijn eerste versnelling.

En toen riep Hilde me. Wat een geluk, er waren toch nog drie dames die van plan waren om een echte pistetraining te doen. Hoera.

Zo werd het nog een zeer leuke training.

Ik heb 3 X 500 gedaan en 2 X 400. Het ging vrij goed (ik kon bijna volgen).

.

Eindelijk kon ik ook mijn bestelde jaarboek mee naar huis nemen. Dat lag daar al enige tijd op mij te wachten. In het jaarboek 2009 sta ik maar een paar keer vermeld : bij 100 en 200 m.

Dit jaar zoek ik meer top-10-plaatsen te veroveren.

Ik was vorig jaar een ietsje te laat 50-plusser geworden, en dan was ik geblesseerd, tot in de winter...

Voor deze zomer zie ik het wel zitten. De goesting is helemaal terug.

Dat komt door het mooie weer, en door de stilaan verbeterende conditie.

Vrolijk Paasfeest !

Musti

Vandaag is het precies een jaar geleden dat Musti overleed.
Gelukkig hebben we een waardige opvolger in huis genomen : Pluisje, een ongelooflijk lieve poes. Nooit boos, altijd even goedgeluimd, altijd tevreden. En zeer knuffelbaar !

En, hoe zit het met het lopen ?
Wel, de wedstrijdkalender is in de bus gevallen. En net als vorig jaar is het zoeken naar pistemeetings begonnen. In april en mei zijn er weinig te vinden. 't Kan best zijn dat de meeting van Mechelen op 19 mei de allereerste wordt.
Ik weet nog dat ik vorig jaar in mijn blog schreef dat ik maar kilometers en kilometers trainde, en dat ik in mei tot de conclusie kwam dat ik dat helemaal niet graag doe.
Wel, dit jaar is het weer hetzelfde.
Ik probeer afstandstrainingen te doen. Liefst in een aanvaardbaar tempo.
Maar ik maak weer zo weinig vorderingen. En in mijn snelheidstrainingen ga ik meteen met rasse schreden vooruit.
Dus : ik had gepland om in Mechelen de 2 mijl mee te lopen, maar misschien wordt het toch de 300 meter. Nog zeven weken om daarvoor te trainen.
En daarna komt het Belgisch kampioenschap in zicht.
Dat is de belangrijkste wedstrijd van het jaar.
Het wordt ook mijn eerste BK bij 50+.
Ik ga voor goud ! Natuurlijk.

Training in daglicht.

't Is er dinsdagavond weer niet van gekomen om opnieuw aan te pikken bij de clubtrainingen in de Nekker. Ik had het me nochtans voorgenomen. Maar op het laatste moment voelde ik me te moe en had ik geen zin om mijn avondmaal op te schuiven naar 21 uur.
Dus werd het weer een training op woensdagvoormiddag.
De piste van de Nekker helemaal voor mij alleen.
Maar dus ook : helemaal alleen opboksen tegen de wind.
Ik liep 600, 500, 400, 300 en 200 meter.
De tijden vielen nog niet mee ; maar dat is normaal, want ik heb de voorbije maanden nog maar zeer weinig intervalrainingen gedaan. Volgende keer gaat dat vast al wat beter.

Vanaf de paasvakantie moet men weer betalen om in de Nekker binnen te mogen, dus dan zal ik wel moeten op dinsdagavond gaan, als ik op de piste wil trainen. (voor de clubtraining mag men wel gratis binnen).
Bovendien zal het dan echt lang licht zijn, want dan is 't zomertijd.
Een groot verschil. Ik train absoluut niet graag in het donker.
LEVE DE LENTE !

WK en wereldrecord.

Ja, ik heb weer reden om te zeuren.
Het wereldkampioenschap indoor in Doha is volop bezig, het hele weekend. En op geen enkele tv-zender is er ook maar iets van te bespeuren. Men is aangewezen op teletekst en computer.
Erg, hé.
Wel tijd en geld genoeg om een hele namiddag één of andere wielerrit uit te zenden...

Maar, laten we positief blijven.
Er is heel goed nieuws.
Onze club heeft het schitterend gedaan bij de Belgische kampioenschappen indoor te Gent.

En... André Lafère heeft het vijf jaar oude wereldrecord op de 800 meter afgepakt van een Amerikaan. Hij liep onder de 2 minuten. Dat is duizelingwekkend snel ; neem het maar van mij aan. De andere deelnemers kwamen er dan ook een heel eind achteraan, dat zie je op het scorebord.
Ik verwijs naar de blog van André, waar je het verslag van de race kan lezen. (Klik hiernaast, op André)

En ikzelf ?
Mmm, gisteren was er eindelijk enige verbetering in mijn trainingssnelheid te bespeuren.
't Was dan ook heel mooi loopweer. Hoe lang was dat geleden ?
Vandaag ga ik weer trainen op de dijk en dinsdag eindelijk terug naar de club.
Althans, dat is het goede voornemen.

Dat was het dan.

Zo, de winterspelen van 2010 zijn achter de rug.
Wat blijft er in mijn geheugen gegrift ? De 10000 m schaatsen, die ik rechtstreeks gezien heb.
Sven Kramer, op weg naar goud, sprong plotseling naar de binnenbaan.
Op aanwijzen van zijn coach.
Een vreselijke dag voor die coach.
Winst of verlies. Winst of diskwalificatie : hing af van die ene seconde.
Bij een sportmens rijst dan meteen de vraag : moet men altijd slaafs volgen wat een coach zegt ?
De reactie van onze schaatsbelg, Bart Veldkamp, was duidelijk : hij vond het belachelijk : een schaatser weet heel goed welke baan hij moet nemen ; "net zo goed als hij weet dat hij moet ademen".
Tja, in Nederland zal er wel heel veel over gepraat worden.
En België ?
Onze bobsleemeisjes werden 14e op ongeveer 20 deelneemsters (waarvan er nog een paar over kop gingen). Iedereen vindt dat blijkbaar een geweldige prestatie.
Wat schrijft men over Belgische atleten, als ze 14e worden op de zomerspelen (die veel internationaler zijn) ? Juist, dat ze slecht gepresteerd hebben.... Dat men ze beter niet had meegestuurd.
Zo zie je maar hoeveel er afhangt van hoe men het in de media brengt.
Waarom was er nooit een programma : "Onze jongens op weg naar de 4 x 400 meter" ?
Ik zeg maar wat.
Het zou alleszins veel goedkoper zijn.

Ondertussen liepen onze RAM-masters een Belgisch record op de 4 x 200 indoor.
Het record ging van 1.39 naar 1.36...
Dàt vind ik pas een knalprestatie !

Discriminatie bij de winterspelen.

De Olympisch winterspelen in Vancouver zijn nu een week bezig.

Prachtige beelden hebben we al te zien gekregen.

Skiën, schansspringen, schaatsen, langlaufen, ...

Toen ik zo naar het schansspringen aan 't kijken was, vroeg ik me af waarom er in deze discipline geen vrouwenwedstrijd is. Zijn er gewoon geen vrouwen die zich geroepen voelen om aan schansspringen te doen ? Dat zou me ten zeerste verbazen, als je ziet dat ze al die andere halsbrekende toeren wèl uithalen.

Ik zocht het op. En, jawel, hoor. Er zijn wel degelijk vrouwelijke schansspringers. Zij zijn zelfs met een delegatie naar Jacques Rogge gestapt en hebben gevraagd om het schansspringen voor dames dit jaar aan het programma toe te voegen.

Zij werden door Rogge wandelen gestuurd.

Mooie Belg.

Intervaltraining

Vandaag heb ik een echte intervaltraining gedaan.
Dat was heel lang geleden !
Acht maal 300 meter op de piste, in een regelmatig tempo. (nee, ik verklap de tijd niet)
Het was nog niet al te snel, maar 't waren er dan toch acht, met maar 100 meter rust ertussen.
Dat moet wel wat trainingseffect geven. Ik voel het alleszins goed in mijn benen, dat ik wat meer heb gedaan dan ik gewend ben.
De bedoeling is dat ik binnenkort een redelijk tempo kan aanhouden over meer dan een halve kilometer. Dan zal ik op de piste kunnen deelnemen aan de middellange afstanden.

Ik noteer altijd al mijn trainingstijden, in kolommetjes. Dit jaar heb ik voor het eerst bewust geen kolom voorzien voor 100 m en 200 m ; gewoon om niet in de verleiding te komen om op pure sprint te gaan trainen. (Sprint heeft mij in 2009 een maandenlange blessure bezorgd.)
En, ik weet niet hoe het met andere atleten zit, maar zelfs op training streef ik vaak een persoonlijk record na... Ik kan het niet laten.
Ik vergelijk wel enkel nog met mijn tijden als master, want de tijden van toen ik rond de 30 was, liggen natuurlijk definitief buiten bereik.

En ook ik kom terug.

Het is erger dan in andere winters.
Maar nu kwam het door de barre weersomstandigheden.
De voorbije weken (of zeg maar : maanden) heb ik veel te weinig gelopen.

Woensdag ben ik terug begonnen, tussen de laatste restjes sneeuw en ijs.
Vandaag 6 km getraind en enigszins een behoorlijk tempo nagestreefd. Met moeite.
Maar nu is het menens.
Hoog tijd voor het voorjaarsoffensief.

Goed nieuws uit de atletiekwereld !

Tia komt terug.

Hoera !

Weer sneeuw...

Vanmorgen sneeuwde het weer. Gevolg : een ochtendspits om u tegen te zeggen.
Op de ring van Mechelen was het voor de auto's aanschuiven geblazen. Dat duurde zo tot een uur of tien. Gelukkig moet ik vandaag niet uit werken.
Maar ik had wel op een mooi sneeuwvrij trainingsparcours gehoopt voor vandaag.
Ik dacht nog eens naar de piste te trekken : 2,5 km opwarming (joggen van bij mij thuis tot aan de piste), dan een paar duizenden en dan weer 2,5 km uitlopen.
Maar alles ligt dus weer vol sneeuw.
De weersvoorspellingen luidden nochtans : "in de voormiddag sneeuw in het westen van het land..." Dus had ik er echt op gerekend dat het hier nog niet zo vroeg zou beginnen.
Dat wordt hoogstens wat joggen in de verse sneeuw.

Het provinciaal kampioenschap cross heeft zondag plaatsgevonden.
Ik heb mijn kat gestuurd.
Mijn conditie was echt te lamentabel om er mee te doen.
En bovendien was ik uitgenodigd op een gastronomisch etentje. Daar kon ik niet aan weerstaan. Temeer daar ik toch een slechte crosser ben (zelfs als de conditie op peil is).
Voor een zomerkampioenschap zou het wel een ietsje anders liggen.

Mijn voorbereiding op het zomerseizoen komt stilaan op gang.
Maar ik geraak eigenlijk nog niet goed vooruit. Laatst deed ik Mechelen-Muizen in de traagste tijd van mijn leven. Ik moet er dus dringend wat aan doen.

Hard gevallen.

Donderdagochtend ben ik gevallen met de fiets. In volle ochtendspits, op een borduurke.
Ik voelde dat het fout ging, maar toen was het te laat. Ik plaatste in een reflex mijn beide handen op de grond. Wat een klap. En mijn knie kwam ook onzacht tegen de bodem.
PIJN. Gelukkig kwam één vriendelijke mevrouw mij rechthelpen. Ik mompelde een bedankje en zette me terug in beweging. Maar het was een harde klap geweest, want ik voelde me een beetje wegdraaien en dacht ergens te moeten gaan zitten om wat te bekomen. In de Bruul waren er echter alleen maar natte banken te vinden en ik fietste dan maar voorzichtig verder. Op het werk aangekomen, leek alles nog mee te vallen. Mijn handen veranderden wel van kleur, van roze naar blauw.
's Avonds werd het erger : ook mijn armen deden nu pijn, en mijn beide knieën. En vrijdag was 't nog erger. Onmogelijk om te gaan werken. Vandaag gaat het wat beter. Ik denk dat ik nog geluk heb gehad, want het is op die manier dat mensen een pols breken...

Het crossen zie ik nu helemaal niet zitten. Als ik al kan gaan trainen vandaag, zal 't goed zijn.
En, jawel, het sneeuwt weer...

Wat de labels hiernaast betreft : De rubriek "sport" is weg. "Training" is geen aparte rubriek geworden. Voor training is er geen label, want ik denk niet dat iemand wil gaan terugkijken naar wat ik bv vorig jaar heb getraind.
"Terugblik" is voor mezelf interessant, alsook "wedstrijden" en "kampioenschappen".
"Muziek", "literatuur" en "schilderen" heb ik allemaal bij elkaar gezet onder "kunst en cultuur".
Anders werden het wat veel rubrieken.

Rubrieken

Ik heb er een nieuwe lezer bij.
Mijn schoonvader, een fitte zeventiger, heeft nu ook internet.
Toen hij mij gisteren mailde dat hij mijn hele blog had doorgelezen, dacht ik : oei, ik moet iets aan de labels doen, die hiernaast vermeld staan.
Om wat orde te scheppen, had ik een onderverdeling gemaakt in literatuur, maatschappij, schilderen, sport, enz.
Nu was er op den duur zoveel in de rubriek "sport" terechtgekomen, dat een kat er haar jongen niet meer in terug vindt.
Dus : "sport" ga ik uiteentrekken.
Nieuwe labels : "wedstrijd", "kampioenschap", "terugblik" en misschien "training".
Een heel werk.
Maar dan heb ik voor mezelf ook een beter overzicht.
Bij de oudste berichten zal ik de training maar gewoon bij sport laten staan ... of misschien ga ik het label "sport" gewoon helemaal verwijderen.

Nu even gaan trainen, want dat gaat wel voor op bloggen, natuurlijk.

Blij weerzien met de piste.

Gisteren ben ik eindelijk terug op de piste gaan trainen.
Dat was meer dan 100 dagen geleden !
(Eerst die aanslepende blessure en daarna sneeuw en ijs, en nog hier en daar wat uitvluchten.)

Amai. Ik voelde het wel.
Je denkt dat je nog wat conditie behoudt, door 3 maal per week in het park of op de dijk te lopen. Vergeet het. De piste is heel wat anders !!!

De piste liegt niet :
Een duizend meter is duizend meter lang en niet "ongeveer" 1 km !

Hoe lang ik gisteren over 1000 meter deed, durf ik hier niet te schrijven. Maar één ding is zeker : het wordt nog een lange weg naar een behoorlijk pisteseizoen.
Toch zie ik het wel zitten.
Eindelijk weer ontwaakt uit mijn winterslaap.
Een beetje stijf ben ik er wel van. Maar blessurevrij.
Nu rustig verder timmeren aan de weg. Op drie maanden tijd kan men aardig wat vorderingen maken. Ik heb er zin in.
Na zo'n pistetraining heb je tenminste het gevoel dat je echt getraind hebt.

Nog ...

nooit zo blij geweest met regen bij een temperatuur van 3°C.
De regen spoelt alle sneeuw en ijs weg.
En eindelijk kunnen we weer normaal lopen.
Vrijdag trok ik dus blijgezind opnieuw mijn loopschoenen aan en begaf ik mij, al joggend, naar de dijledijk. Maar na 500 meter kwam er al een domper op de vreugde. De dijledijk lag er nog heel slecht en glibberig bij, zodat ik al gauw terugkeerde en hier in de buurt gewoon op de stoep heb gelopen. Verscheidene keren blokje rond.
Mijn "blokje rond" heeft maar een lengte van 550 meter. Dus zagen de mensen mij wel vaak voorbij komen. Maar goed, alles beter dan "niet lopen".
Gisteren begaf ik mij dan naar het park.
Maar ja, de dooi heeft ingezet, en daar zag het er dan weer zeer modderig uit.
Ik ben er niet aan begonnen en heb weer een ander parcours gekozen : deze keer rondjes tussen de Plaissancebrug en de Colomabrug. Dat is ook wel een mooi toerke, maar ik weet niet precies hoe lang dat is. Ik vermoed dat het zo'n 2,5 km is.
Ik ben van plan om dinsdag eindelijk terug op de piste te gaan trainen.
En over twee weken is er de cross van Vilvoorde.

Wachten op de dooi.

Nu was ik terug goed bezig, maar sneeuw en ijs zijn deze keer de spelbrekers.
Weer zes dagen geen stap gelopen.
Waar kan men in hemelsnaam behoorlijk lopen, dezer dagen ?
Dijk, piste, park ...
Ligt allemaal slecht.
Ik had ook al gedacht aan de nieuwe Finse piste in Hofstade, maar ik lees net bij André dat dat eveneens een ramp is.

Vanaf morgen belooft men algemene dooi en temperaturen boven het vriespunt.
Jochei. Jochei.
Wat zullen alle lopers hier blij zijn.

Eindelijk goed nieuws.

Het nieuwe jaar heeft voor mij een mooie verrassing gebracht.
Mijn blessure is weg.

Nu kan ik er in vliegen. Vol goede voornemens voor dit jaar.

Terwijl ik vorig jaar op 6 januari nog geen enkele kilometer had gelopen, heb ik nu al vier trainingen achter de rug. Zaterdag 5 km, zondag 5 km, dinsdag 4 km en vandaag 50 minuten gelopen. Geen idee hoeveel kilometers dat waren op 50 minuten, maar het ging vlot. Ik had er makkelijk een uurloop van kunnen maken. Doch je moet niet overdrijven op zo'n slechte ondergrond (sneeuw en ijs) en na zo'n lange rustperiode.

Als alles zo goed blijft gaan, moet ik er terug kunnen staan tegen het provinciaal kampioenschap in februari. Dat zou ik graag meelopen, omdat het in Mechelen plaats vindt.

En daarna wordt het verder opbouwen naar het pisteseizoen toe.
Wat ik nog aan snelheid over heb, kan ik pas uittesten als de sneeuw weg is.
Voorlopig moet ik gewoon weer een basis leggen : dus kilometers lopen in een gelijkmatig tempo. Dat kan nooit kwaad.
Ik sta te popelen om te testen hoe snel ik nog een 600 of een 1000 m kan lopen.
't Zal in 't begin zeer zeker tegenvallen, maar je kan zoiets wel snel terug opbouwen.
Na al mijn gezeur, de voorbije maanden, zie ik het nu eindelijk weer helemaal zitten.

Een nieuw jaar en nieuwe moed.

Lieve lezertjes :

Ik wens jullie allemaal een heel tof 2010 !