Een beetje getraind vandaag.

Op deze zonnige ochtend begaf ik me nog eens naar het park.
Omdat het lopen maar een gesukkel blijft, besloot ik om er een werptraining van de maken. Ik heb een eigen discus, dus waarom geen discuswerpen oefenen in het park ?
Eerst een kwartiertje gejogd, en daarna kon ik aan mijn discustraining beginnen.
Met de discus en een vod naar het voetbalveld, en werpen maar.
De vod kwam goed van pas, want het gras was nog nat en dus moest de discus elke keer afgedroogd worden.
De juiste techniek van het discuswerpen heb ik nooit onder de knie gekregen.
Het is ingewikkeld. Je afzetbeen (sterkste been) zou normaal moeten overeenkomen met je zwaai-arm. Is je rechterbeen het sterkste, dan is je rechterarm de zwaai-arm.
Bij mij is dat NIET zo.
Mijn afzetbeen (bij horden) is rechts, maar mijn zwaai-arm is mijn linkerarm.
En in een startblok zit ik dan ook weer omgekeerd : niet met mijn sterkste been op het achterste blok.
Misschien komt het allemaal doordat ik normaal linkshandig ben, maar verplicht werd om rechts te schrijven. En ben ik dan ook linksvoetig ?
Voor de horden is het een groot voordeel als je met beide benen even sterk kunt afzetten. Er zijn er die dat kunnen. En dan kan je bij 100 m horden vier stappen ertussen nemen, i.p.v. drie. Met drie moet je geweldig grote stappen zetten, en met vijf verlies je te veel tijd en zijn de stapjes te klein.
Maar horden is mijn probleem niet meer. Daar moet ik zelfs niet meer aan denken.

Dus : discuswerpen maar ; zonder te draaien.
Binnenkort kan ik aan een wedstrijd deelnemen. Ik heb een rugnummer, dus ik kan meedoen. Lopen zit er niet in, maar met discuswerpen kan ik er dan toch ook weer eventjes terug bij zijn.

Hoera ! Driewerf hoera !

De nieuwe matras is er !
Al drie nachten heb ik heerlijk geslapen.
Ik heb de indruk dat ik maanden slaap in te halen heb.
De laatste tijd kreeg ik 's nachts vaak kramp in mijn voeten en benen, als ik mij ook maar een beetje durfde te rekken.
Dat was vanaf de eerste nacht op de nieuwe matras gedaan.

Nu hoop ik dat de rest van mijn rugproblemen ook opgelost geraken.
Mijn tussenwervelschijven kunnen nu tenminste recupereren tijdens de nacht.
Misschien gaat dat rare gevoel in mijn benen en voeten dan ook weg, en kan ik terug normaal lopen.

Voor een rugpatiënt is een goeie matras uiterst belangrijk.
Wat mij verbaasde was dat de kinesiste in de winkel mij de superzachte matras aanraadde. En vroeger dachten de mensen dat je hard moest liggen. Ze legden er soms zelfs nog een plank onder ook.
Een lichte persoon moet een heel zachte matras hebben. Je zakt daar op bepaalde punten heerlijk in, maar je ruggengraat blijft mooi recht. En je voelt zo dat het steun geeft.
Ik slaap meestal gewoon in ruglig.
Die manier van slapen noemt men "het lijk".
Echt waar. Heb ik gelezen op rugweb.
Een zwaarwichtig persoon heeft een harde matras nodig. We hebben er nu dus twee verschillende gekocht. Patrick schijnt geen verschil te voelen. Als je geen last hebt van je rug, kan je overal op slapen. (zoals ik vroeger).

Uitgerust (en niet geradbraakt) aan je dag kunnen beginnen ; wat is dat fijn.

Wat brengt de toekomst ?

Zal ik nog eens wat zeuren over mijn rug en benen en voeten en tenen ?
Wel ja. Daar dient een blog toch voor, zeker. Je hoeft je naasten niet de oren van hun kop te zeuren ; je schrijft het gewoon allemaal van je af op je blog.
En wie het wil lezen, leest het en de anderen niet.
De therapeutische functie van een blog...
Mijn benen en voeten dus.
Genepen gevoel, alsof ik hele straffe kousen aan heb. Elektriciteit in mijn benen. Krampvoeten. Hoe kan ik het uitleggen ?
Geen mens snapt wat ik voel. Helaas ook geen enkele dokter.

Het begon allemaal op 14 november 2010.
Eind 2011 had ik nieuwe hoop.
De fysiotherapeute, die ik toen raadpleegde, was ervan overtuigd dat het in orde zou komen en dat ik opnieuw zou kunnen lopen.
Nou, een beetje lopen kan ik inderdaad wel. Maar dat verkeerde gevoel in mijn benen en voeten blijft daar nog steeds zitten. De hele dag ; altijd.
Waarschijnlijk een zenuw die een klein beetje gekneld zit, in mijn rug.
Of het goed is om daarmee te blijven lopen, weet ik niet.
Met de fysiotherapie, die me nieuwe hoop gaf, is het ook niet goed gekomen. Het is eigenlijk nog altijd hetzelfde.
Akkoord, een mens hoeft niet te lopen in het dagelijkse leven. Maar nu begin ik me toch af te vragen of ik dan mijn hele verdere leven met dat rare gevoel moet blijven rondlopen. Het ziet ernaar uit dat dat inderdaad het geval is.

Omdat mijn rug en benen altijd 's avonds beter zijn dan 's morgens, denk ik dat het aan mijn matras ligt. Mijn rug recupereert niet tijdens mijn slaap. Ik kom uit bed zoals een tachtigjarige.
Dus : nu is al mijn hoop gevestigd op de nieuwe matras, die woensdag geleverd wordt.
Nog drie nachten slecht liggen, en daarna de hemel op aarde ?
Eindelijk terug zo goed slapen als ik vroeger altijd deed : als een roosje. En uitgerust aan de nieuwe dag beginnen, in plaats van geradbraakt aan de nieuwe dag beginnen.
Misschien komt daarna alles vanzelf goed.
Ik hoop het van harte.
Geloof ik nog in Sinterklaas ? ... Nog drie keer slapen...