Blog afgesloten.

Niets meer te vertellen over sportieve activiteiten.


"Elzenpropjes" bestaat nog wel.

De wandelsport

Met de verkiezingen in zicht, heb ik een nieuwe sportieve activiteit :
het bussen van folders.
De wandelsport dus.
Ofte "het nuttige aan het aangename paren".
Al twee voormiddagen ben ik op stap geweest.
Van bus tot bus.
Het blijkt nogal tijdrovend.
Niet alle bussen staan mooi dichtbij elkaar. Sommige bussen zitten overvol. Bij sommige huizen is het niet duidelijk of er eigenlijk wel iemand woont. enz. enz.
Flatgebouwen zijn het dankbaarst.
Daar heb je een bus of 20 ineens. Dat gaat vooruit.
Soms moet je ook een heel eind wandelen voordat je aan de volgende bus komt.
Maar ja. Het is voor de goede zaak.
We trachten, met PvdA-Mechelen, toch één keer ons foldertje in elke Mechelse bus te krijgen. Zodat de mensen tenminste van ons bestaan afweten.
Ze moeten weten dat we meedoen.
En zo veel geld als de stadslijst hebben we natuurlijk niet. Eén folder, op meer dan dertigduizend exemplaren. Daarmee moeten we zo veel mogelijk Mechelaars bereiken...

Eigenlijk had ik een stappenteller moeten meepakken.
Ik kom ongetwijfeld makkelijk aan 10.000 stappen per dag.
Ooit heb ik ergens gelezen dat men 10.000 stappen per dag moet zetten, om fit en gezond te blijven.
Dus, da's weer mooi meegenomen.

Provinciaal kampioen

Gisteren heb ik deelgenomen aan het Vlaams en provinciaal kampioenschap atletiek, voor de masters (= 35+)
Omdat ik nog steeds geen stap kan lopen, heb ik discus- en speerwerpen gedaan. Niet dat ik daar iets van ken, maar ja, ik wou er toch nog eens bij zijn.
Het was bijna de hele dag mooi weer, behalve toen wij (50+) aan het discuswerpen moesten beginnen. Toen viel de regen met bakken uit de lucht.
Niet makkelijk : met een natte discus werpen.
In de namiddag, bij het speerwerpen, was het mooi zonnig weer.
Speerwerpen is nog moeilijker dan discuswerpen. En ik had er niet aan gedacht dat je daar ook voor moet aanlopen, met een "kruispas" op het einde. Moeilijk te doen met voze benen. Ik kreeg nog snel wat professionele uitleg van een mede-atlete, maar de prestatie was niet om over naar huis te schrijven. Eén keer viel ik over de lijn. NUL ! en één keer stak de speer niet mooi in de grond, en dat bleek ook een NUL te zijn. Vier geldige pogingen dus.
Enfin : ik ben twee keer provinciaal kampioen geworden (omdat er verder niemand was van de provincie Antwerpen, van tussen 50 en 55 jaar).
En dan heb ik ook nog een bronzen en een zilveren medaille voor het Vlaams kampioenschap.
De prestaties op zich kunnen mij niets schelen. Maar het was een fijne dag en ik heb veel oude bekenden teruggezien.
Als ik zo de verhalen van anderen hoor, moet ik constateren dat bijna alle 'oudere' atleten het uiteindelijk moeten laten afweten omdat ze sukkelen met hun rug. Dus : ik ben zeker niet de enige. Spijtig. Maar ik heb toch nog eens een keertje de typische sfeer kunnen proeven van een veteranenkampioenschap.
Kameraadschap boven prestaties. Daar doet een mens het voor.

Niet te doen.

Op 14 augustus heb ik een nieuwe scan laten maken van mijn rug.
De neurologe had voor mij een afspraak geregeld in het universitair ziekenhuis van Edegem. Daar hebben ze nl. een betere scanner dan in Mechelen. Men kan daar scans mee maken waarop men veel meer ziet.
Omdat ik, na 20 maanden, nog steeds hetzelfde raar gevoel heb in mijn benen en rond mijn middenrif, vond de neurologe het zinvol om verder te zoeken naar de oorzaak.

Ik dus naar Edegem.
Even zoeken en even wachten. En dan was het mijn beurt. Voordat je in een scan gaat, moet je een formulier invullen, waarop je o.m. verklaart "niet bang te zijn in kleine ruimtes" en "ongeveer een half uur te kunnen stilliggen".

Je krijgt een hoofdtelefoon opgezet, want zo'n scanner maakt een hels lawaai.
En dan word je er in geschoven.
En daar lig je dan : geduldig te wachten. Af en toe is het er stil en af en toe lijkt men er met een drilboor naast je hoofd bezig.
Wachten. Wachten. Wachten. Je hebt geen idee van uur of tijd.
Na een hele poos (waarschijnlijk een half uur) kwam de verpleegkundige terug opdagen en schoof ze me eruit.
Ik dacht dus dat het voorbij was.
Maar nee, hoor.
"Alles goed met u, mevrouw ?"
"We gaan nog even het bovenste deel van je rug scannen."
En hop, ik werd er opnieuw ingeschoven.
Nog even ?
Dat duurde ontzettend lang.
Ik begon te denken : straks is iedereen hier weg, en zijn ze mij vergeten.
Ik probeerde kalm te blijven en aan aangename dingen te denken.
Maar het blééf maar duren.
Zou ik dan toch last hebben van claustrofobie ?
Wat als ik hier een paniekaanval kreeg ?

Als ik nu eens op het belletje druk, dat ik in mijn hand heb ? Maar dan is het hele onderzoek misschien naar de vaantjes. "IK WIL ERUIT !", schreeuwde ik inwendig.

En eindelijk, na vreselijk lang onbeweeglijk liggen, kwam ze mij verlossen.
In totaal had het een UUR geduurd !
Dat was niet de afspraak.
Een ideale foltermethode is dat.

Ik vroeg of er nu iets te zien was op die scan. Maar het enige antwoord dat ik kreeg, was dat de neurologe het nog moest interpreteren.
Dat werd dus : nog een week in spanning zitten. Want pas 8 dagen later zou ik mogen bellen voor de uitslag.
Een tumor aan mijn ruggengraat ?
Een operatie in het verschiet ?
Weereens afwachten.

Een week later belde ik dus naar de neurologe.
En het antwoord was : "niets gevonden".

Dat moet ik zien als positief nieuws, maar er IS wel iets en nu hebben ze het nog niet gevonden.
Vervelend, hoor.

Zwemmen

De voorbije winter deed ik, op aanraden van de fysiotherapeute, verwoede pogingen om terug te lopen. Hardlopen, zoals men dat in Nederland noemt.
Doch "hard"lopen kon je dat niet bepaald noemen. Het was een gesukkel van jewelste ; echt om moedeloos van te worden. Ik heb alles geprobeerd : sneller lopen, langer lopen, ondanks het onprettige gevoel in mijn benen en heupen.
Na elk loopje leek het wel even wat beter te gaan met mijn benen en mijn rug. (Of ik maakte mezelf wijs dat er enige progressie was.) Maar een echte blijvende verbetering zat er niet in.
De fysiotherapeute wist het dan ook niet meer en gaf het op.

Terug naar af.

Nu heb ik het zwemmen (her)ontdekt.
En, Karen heeft gelijk : zwemmen is veel beter voor je rug dan lopen.
Dat voel je zo.
Logisch eigenlijk, want je bent gewichtloos in het water.
Na elk zwembeurtje voel ik me heel fit. Ik kan het ook al wat beter. Mijn armspieren zijn beter getraind, door de turnoefeningen die ik dagelijks doe. Ik heb me een zwembrilletje aangeschaft : leuk om onder water te zwemmen. Onder water zwemmen is aangenamer dan boven water, zeker als je je ogen kan open houden. Mijn slagen zijn duidelijk groter en rustiger onder water. En mijn adem kan ik vrij lang inhouden.


Deze week ben ik opnieuw naar de neurologe geweest, want men heeft nog steeds de oorzaak van mijn klachten niet gevonden.
Er gaat nu een betere MRI van van mijn ruggenmerg gemaakt worden ; één waar men veel meer op kan zien...
Ik hoop dat men nu eindelijk gaat vinden wat er loos is, na 20 maanden (!)
Misschien is er dan toch nog iets aan te doen.

En anders zeg ik het lopen definitief vaarwel.

Op naar het zwembad.
Want stilzitten, daar word ik zot van.

"Veel geld verdienen" voor dummies

De boekenreeks "voor dummies" heeft heel veel succes.
Het is dan ook een zeer slim concept.
Je neemt één of ander onderwerp en je legt alles stap voor stap uit.
Iedereen moet het begrijpen.
Ah ja, er staat in de titel "voor dummies". Dus, wat als je dàt niet kan volgen ?
Dan is het hopeloos.

Zo kocht ik eens een boek
"Digitale fotografie voor dummies".
Euhh, het ligt daar ergens.
Hopeloos.

Maar daar gaat het hier niet over.
Ik wou het even hebben over een DVD "voor dummies".
In afwachting dat ik terug normaal kan hardlopen, heb ik me op grondoefeningen gestort, om al mijn spieren op een zachte manier te trainen en om soepel te blijven.
"Pilates" leek me de ideale work-out.
Ik heb er een duidelijk boek van en fiches met foto's en uitleg.
Nu wou ik het echter wel eens zien voordoen door een professional.
Dus haalde ik in de bibliotheek 2 DVD's met pilates-oefeningen.
De ene is schitterend : een dame doet alles rustig voor, met een duidelijke uitleg erbij. Perfect te volgen.
Maar die andere : "Pilates voor dummies".
Een ramp !
De vrouw die het voordoet, werkte al direct op mijn zenuwen.
Tateren en tateren, de oefeningen veel te snel afgehaspeld. En "adem in, adem uit, adem in, adem uit". Zo snel kan ik niet ademen, hoor.
Als beginner zou je zo'n DVD kopen. Want het is tenslotte van die bekende reeks ; dat zal vast wel goed zijn.
En dan ben je echt bedot, want het is gewoon niet correct.
Van de hele filosofie van Joseph Pilates blijft niets over :
Controle ; concentratie ; door mentale sterkte de spieren beheersen.
Een sterk "powerhuis" ontwikkelen.
...
"Voor dummies" : platte commercie, waar je niets aan hebt.