Te optimistisch geweest ?

Zondag, 15 januari, heb ik 55 minuten gelopen, bijna aan één stuk.
Heel traag.
Daarna was er het nieuwjaarsfeest van de familie Lens.

En vanaf maandag ging het weer slechter met mijn rug.
Pijn in linker been.
Had ik te lang gelopen die zondag ? Of had ik achteraf te lang op een slechte stoel gezeten ? Ik weet het niet. Feit is dat ik dinsdag nog meer pijn had, gevolgd door een slapeloze nacht.
Dus die woensdag zag ik het helemaal niet zitten om te gaan lopen.
Doodmoe en pijn.
Terug naar af ?

Meer dan een jaar had ik geen pijn meer gehad in mijn benen. Want ze waren voos, dus niet pijnlijk. Nu zit er duidelijk opnieuw gevoel in... Dat wel.

Een hele week geen meter gelopen.
Zondag 22 januari heb ik me weer aan vier kilometer gewaagd. Het ging wel.

Ik had al een tijdje de indruk dat ik in bed in een putje lig. Matras versleten na minder dan 10 jaar ?
Ik had er dan maar voorlopig een plank onder gelegd.
Maar da's ook niet goed. Ik vond geen enkele goede slaaphouding meer.
Gisteren de plank er terug van onderuit gehaald , en ik heb nu behoorlijk goed geslapen, in mijn putje.

Vandaag ga ik nog eens een loopje doen in het park.

Ik zou me dringend nieuwe loopschoenen moeten aanschaffen, maar ik moet eerst zeker weten of ik het ga kunnen blijven doen, dat lopen.
Ik ben daar toch nog niet zo zeker van.

Al zes kilometer

Vandaag 6 km gelopen, zonder problemen.
Het rare gevoel in mijn benen en rond mijn heupen is er echter nog steeds.
Ik hoop het er binnenkort uit te kunnen lopen.
Misschien moet ik daarvoor toch nog wat langer aan één stuk lopen.
Ik loop wel trager dan ooit.
Maar : niet getreurd.
Ik loop.
En dat is al heel wat.

Telkens er iemand in het park mij inhaalt, denk ik bij mezelf : "Ach, die klop ik makkelijk, van zodra ik terug een normaal beengevoel heb".
Als mijn tempo volgende maand een beetje behoorlijk is, wil ik aan een eerste officiële jogging gaan deelnemen.