De wandelsport

Met de verkiezingen in zicht, heb ik een nieuwe sportieve activiteit :
het bussen van folders.
De wandelsport dus.
Ofte "het nuttige aan het aangename paren".
Al twee voormiddagen ben ik op stap geweest.
Van bus tot bus.
Het blijkt nogal tijdrovend.
Niet alle bussen staan mooi dichtbij elkaar. Sommige bussen zitten overvol. Bij sommige huizen is het niet duidelijk of er eigenlijk wel iemand woont. enz. enz.
Flatgebouwen zijn het dankbaarst.
Daar heb je een bus of 20 ineens. Dat gaat vooruit.
Soms moet je ook een heel eind wandelen voordat je aan de volgende bus komt.
Maar ja. Het is voor de goede zaak.
We trachten, met PvdA-Mechelen, toch één keer ons foldertje in elke Mechelse bus te krijgen. Zodat de mensen tenminste van ons bestaan afweten.
Ze moeten weten dat we meedoen.
En zo veel geld als de stadslijst hebben we natuurlijk niet. Eén folder, op meer dan dertigduizend exemplaren. Daarmee moeten we zo veel mogelijk Mechelaars bereiken...

Eigenlijk had ik een stappenteller moeten meepakken.
Ik kom ongetwijfeld makkelijk aan 10.000 stappen per dag.
Ooit heb ik ergens gelezen dat men 10.000 stappen per dag moet zetten, om fit en gezond te blijven.
Dus, da's weer mooi meegenomen.

Provinciaal kampioen

Gisteren heb ik deelgenomen aan het Vlaams en provinciaal kampioenschap atletiek, voor de masters (= 35+)
Omdat ik nog steeds geen stap kan lopen, heb ik discus- en speerwerpen gedaan. Niet dat ik daar iets van ken, maar ja, ik wou er toch nog eens bij zijn.
Het was bijna de hele dag mooi weer, behalve toen wij (50+) aan het discuswerpen moesten beginnen. Toen viel de regen met bakken uit de lucht.
Niet makkelijk : met een natte discus werpen.
In de namiddag, bij het speerwerpen, was het mooi zonnig weer.
Speerwerpen is nog moeilijker dan discuswerpen. En ik had er niet aan gedacht dat je daar ook voor moet aanlopen, met een "kruispas" op het einde. Moeilijk te doen met voze benen. Ik kreeg nog snel wat professionele uitleg van een mede-atlete, maar de prestatie was niet om over naar huis te schrijven. Eén keer viel ik over de lijn. NUL ! en één keer stak de speer niet mooi in de grond, en dat bleek ook een NUL te zijn. Vier geldige pogingen dus.
Enfin : ik ben twee keer provinciaal kampioen geworden (omdat er verder niemand was van de provincie Antwerpen, van tussen 50 en 55 jaar).
En dan heb ik ook nog een bronzen en een zilveren medaille voor het Vlaams kampioenschap.
De prestaties op zich kunnen mij niets schelen. Maar het was een fijne dag en ik heb veel oude bekenden teruggezien.
Als ik zo de verhalen van anderen hoor, moet ik constateren dat bijna alle 'oudere' atleten het uiteindelijk moeten laten afweten omdat ze sukkelen met hun rug. Dus : ik ben zeker niet de enige. Spijtig. Maar ik heb toch nog eens een keertje de typische sfeer kunnen proeven van een veteranenkampioenschap.
Kameraadschap boven prestaties. Daar doet een mens het voor.

Niet te doen.

Op 14 augustus heb ik een nieuwe scan laten maken van mijn rug.
De neurologe had voor mij een afspraak geregeld in het universitair ziekenhuis van Edegem. Daar hebben ze nl. een betere scanner dan in Mechelen. Men kan daar scans mee maken waarop men veel meer ziet.
Omdat ik, na 20 maanden, nog steeds hetzelfde raar gevoel heb in mijn benen en rond mijn middenrif, vond de neurologe het zinvol om verder te zoeken naar de oorzaak.

Ik dus naar Edegem.
Even zoeken en even wachten. En dan was het mijn beurt. Voordat je in een scan gaat, moet je een formulier invullen, waarop je o.m. verklaart "niet bang te zijn in kleine ruimtes" en "ongeveer een half uur te kunnen stilliggen".

Je krijgt een hoofdtelefoon opgezet, want zo'n scanner maakt een hels lawaai.
En dan word je er in geschoven.
En daar lig je dan : geduldig te wachten. Af en toe is het er stil en af en toe lijkt men er met een drilboor naast je hoofd bezig.
Wachten. Wachten. Wachten. Je hebt geen idee van uur of tijd.
Na een hele poos (waarschijnlijk een half uur) kwam de verpleegkundige terug opdagen en schoof ze me eruit.
Ik dacht dus dat het voorbij was.
Maar nee, hoor.
"Alles goed met u, mevrouw ?"
"We gaan nog even het bovenste deel van je rug scannen."
En hop, ik werd er opnieuw ingeschoven.
Nog even ?
Dat duurde ontzettend lang.
Ik begon te denken : straks is iedereen hier weg, en zijn ze mij vergeten.
Ik probeerde kalm te blijven en aan aangename dingen te denken.
Maar het blééf maar duren.
Zou ik dan toch last hebben van claustrofobie ?
Wat als ik hier een paniekaanval kreeg ?

Als ik nu eens op het belletje druk, dat ik in mijn hand heb ? Maar dan is het hele onderzoek misschien naar de vaantjes. "IK WIL ERUIT !", schreeuwde ik inwendig.

En eindelijk, na vreselijk lang onbeweeglijk liggen, kwam ze mij verlossen.
In totaal had het een UUR geduurd !
Dat was niet de afspraak.
Een ideale foltermethode is dat.

Ik vroeg of er nu iets te zien was op die scan. Maar het enige antwoord dat ik kreeg, was dat de neurologe het nog moest interpreteren.
Dat werd dus : nog een week in spanning zitten. Want pas 8 dagen later zou ik mogen bellen voor de uitslag.
Een tumor aan mijn ruggengraat ?
Een operatie in het verschiet ?
Weereens afwachten.

Een week later belde ik dus naar de neurologe.
En het antwoord was : "niets gevonden".

Dat moet ik zien als positief nieuws, maar er IS wel iets en nu hebben ze het nog niet gevonden.
Vervelend, hoor.

Zwemmen

De voorbije winter deed ik, op aanraden van de fysiotherapeute, verwoede pogingen om terug te lopen. Hardlopen, zoals men dat in Nederland noemt.
Doch "hard"lopen kon je dat niet bepaald noemen. Het was een gesukkel van jewelste ; echt om moedeloos van te worden. Ik heb alles geprobeerd : sneller lopen, langer lopen, ondanks het onprettige gevoel in mijn benen en heupen.
Na elk loopje leek het wel even wat beter te gaan met mijn benen en mijn rug. (Of ik maakte mezelf wijs dat er enige progressie was.) Maar een echte blijvende verbetering zat er niet in.
De fysiotherapeute wist het dan ook niet meer en gaf het op.

Terug naar af.

Nu heb ik het zwemmen (her)ontdekt.
En, Karen heeft gelijk : zwemmen is veel beter voor je rug dan lopen.
Dat voel je zo.
Logisch eigenlijk, want je bent gewichtloos in het water.
Na elk zwembeurtje voel ik me heel fit. Ik kan het ook al wat beter. Mijn armspieren zijn beter getraind, door de turnoefeningen die ik dagelijks doe. Ik heb me een zwembrilletje aangeschaft : leuk om onder water te zwemmen. Onder water zwemmen is aangenamer dan boven water, zeker als je je ogen kan open houden. Mijn slagen zijn duidelijk groter en rustiger onder water. En mijn adem kan ik vrij lang inhouden.


Deze week ben ik opnieuw naar de neurologe geweest, want men heeft nog steeds de oorzaak van mijn klachten niet gevonden.
Er gaat nu een betere MRI van van mijn ruggenmerg gemaakt worden ; één waar men veel meer op kan zien...
Ik hoop dat men nu eindelijk gaat vinden wat er loos is, na 20 maanden (!)
Misschien is er dan toch nog iets aan te doen.

En anders zeg ik het lopen definitief vaarwel.

Op naar het zwembad.
Want stilzitten, daar word ik zot van.

"Veel geld verdienen" voor dummies

De boekenreeks "voor dummies" heeft heel veel succes.
Het is dan ook een zeer slim concept.
Je neemt één of ander onderwerp en je legt alles stap voor stap uit.
Iedereen moet het begrijpen.
Ah ja, er staat in de titel "voor dummies". Dus, wat als je dàt niet kan volgen ?
Dan is het hopeloos.

Zo kocht ik eens een boek
"Digitale fotografie voor dummies".
Euhh, het ligt daar ergens.
Hopeloos.

Maar daar gaat het hier niet over.
Ik wou het even hebben over een DVD "voor dummies".
In afwachting dat ik terug normaal kan hardlopen, heb ik me op grondoefeningen gestort, om al mijn spieren op een zachte manier te trainen en om soepel te blijven.
"Pilates" leek me de ideale work-out.
Ik heb er een duidelijk boek van en fiches met foto's en uitleg.
Nu wou ik het echter wel eens zien voordoen door een professional.
Dus haalde ik in de bibliotheek 2 DVD's met pilates-oefeningen.
De ene is schitterend : een dame doet alles rustig voor, met een duidelijke uitleg erbij. Perfect te volgen.
Maar die andere : "Pilates voor dummies".
Een ramp !
De vrouw die het voordoet, werkte al direct op mijn zenuwen.
Tateren en tateren, de oefeningen veel te snel afgehaspeld. En "adem in, adem uit, adem in, adem uit". Zo snel kan ik niet ademen, hoor.
Als beginner zou je zo'n DVD kopen. Want het is tenslotte van die bekende reeks ; dat zal vast wel goed zijn.
En dan ben je echt bedot, want het is gewoon niet correct.
Van de hele filosofie van Joseph Pilates blijft niets over :
Controle ; concentratie ; door mentale sterkte de spieren beheersen.
Een sterk "powerhuis" ontwikkelen.
...
"Voor dummies" : platte commercie, waar je niets aan hebt.

Een beetje getraind vandaag.

Op deze zonnige ochtend begaf ik me nog eens naar het park.
Omdat het lopen maar een gesukkel blijft, besloot ik om er een werptraining van de maken. Ik heb een eigen discus, dus waarom geen discuswerpen oefenen in het park ?
Eerst een kwartiertje gejogd, en daarna kon ik aan mijn discustraining beginnen.
Met de discus en een vod naar het voetbalveld, en werpen maar.
De vod kwam goed van pas, want het gras was nog nat en dus moest de discus elke keer afgedroogd worden.
De juiste techniek van het discuswerpen heb ik nooit onder de knie gekregen.
Het is ingewikkeld. Je afzetbeen (sterkste been) zou normaal moeten overeenkomen met je zwaai-arm. Is je rechterbeen het sterkste, dan is je rechterarm de zwaai-arm.
Bij mij is dat NIET zo.
Mijn afzetbeen (bij horden) is rechts, maar mijn zwaai-arm is mijn linkerarm.
En in een startblok zit ik dan ook weer omgekeerd : niet met mijn sterkste been op het achterste blok.
Misschien komt het allemaal doordat ik normaal linkshandig ben, maar verplicht werd om rechts te schrijven. En ben ik dan ook linksvoetig ?
Voor de horden is het een groot voordeel als je met beide benen even sterk kunt afzetten. Er zijn er die dat kunnen. En dan kan je bij 100 m horden vier stappen ertussen nemen, i.p.v. drie. Met drie moet je geweldig grote stappen zetten, en met vijf verlies je te veel tijd en zijn de stapjes te klein.
Maar horden is mijn probleem niet meer. Daar moet ik zelfs niet meer aan denken.

Dus : discuswerpen maar ; zonder te draaien.
Binnenkort kan ik aan een wedstrijd deelnemen. Ik heb een rugnummer, dus ik kan meedoen. Lopen zit er niet in, maar met discuswerpen kan ik er dan toch ook weer eventjes terug bij zijn.

Hoera ! Driewerf hoera !

De nieuwe matras is er !
Al drie nachten heb ik heerlijk geslapen.
Ik heb de indruk dat ik maanden slaap in te halen heb.
De laatste tijd kreeg ik 's nachts vaak kramp in mijn voeten en benen, als ik mij ook maar een beetje durfde te rekken.
Dat was vanaf de eerste nacht op de nieuwe matras gedaan.

Nu hoop ik dat de rest van mijn rugproblemen ook opgelost geraken.
Mijn tussenwervelschijven kunnen nu tenminste recupereren tijdens de nacht.
Misschien gaat dat rare gevoel in mijn benen en voeten dan ook weg, en kan ik terug normaal lopen.

Voor een rugpatiënt is een goeie matras uiterst belangrijk.
Wat mij verbaasde was dat de kinesiste in de winkel mij de superzachte matras aanraadde. En vroeger dachten de mensen dat je hard moest liggen. Ze legden er soms zelfs nog een plank onder ook.
Een lichte persoon moet een heel zachte matras hebben. Je zakt daar op bepaalde punten heerlijk in, maar je ruggengraat blijft mooi recht. En je voelt zo dat het steun geeft.
Ik slaap meestal gewoon in ruglig.
Die manier van slapen noemt men "het lijk".
Echt waar. Heb ik gelezen op rugweb.
Een zwaarwichtig persoon heeft een harde matras nodig. We hebben er nu dus twee verschillende gekocht. Patrick schijnt geen verschil te voelen. Als je geen last hebt van je rug, kan je overal op slapen. (zoals ik vroeger).

Uitgerust (en niet geradbraakt) aan je dag kunnen beginnen ; wat is dat fijn.

Wat brengt de toekomst ?

Zal ik nog eens wat zeuren over mijn rug en benen en voeten en tenen ?
Wel ja. Daar dient een blog toch voor, zeker. Je hoeft je naasten niet de oren van hun kop te zeuren ; je schrijft het gewoon allemaal van je af op je blog.
En wie het wil lezen, leest het en de anderen niet.
De therapeutische functie van een blog...
Mijn benen en voeten dus.
Genepen gevoel, alsof ik hele straffe kousen aan heb. Elektriciteit in mijn benen. Krampvoeten. Hoe kan ik het uitleggen ?
Geen mens snapt wat ik voel. Helaas ook geen enkele dokter.

Het begon allemaal op 14 november 2010.
Eind 2011 had ik nieuwe hoop.
De fysiotherapeute, die ik toen raadpleegde, was ervan overtuigd dat het in orde zou komen en dat ik opnieuw zou kunnen lopen.
Nou, een beetje lopen kan ik inderdaad wel. Maar dat verkeerde gevoel in mijn benen en voeten blijft daar nog steeds zitten. De hele dag ; altijd.
Waarschijnlijk een zenuw die een klein beetje gekneld zit, in mijn rug.
Of het goed is om daarmee te blijven lopen, weet ik niet.
Met de fysiotherapie, die me nieuwe hoop gaf, is het ook niet goed gekomen. Het is eigenlijk nog altijd hetzelfde.
Akkoord, een mens hoeft niet te lopen in het dagelijkse leven. Maar nu begin ik me toch af te vragen of ik dan mijn hele verdere leven met dat rare gevoel moet blijven rondlopen. Het ziet ernaar uit dat dat inderdaad het geval is.

Omdat mijn rug en benen altijd 's avonds beter zijn dan 's morgens, denk ik dat het aan mijn matras ligt. Mijn rug recupereert niet tijdens mijn slaap. Ik kom uit bed zoals een tachtigjarige.
Dus : nu is al mijn hoop gevestigd op de nieuwe matras, die woensdag geleverd wordt.
Nog drie nachten slecht liggen, en daarna de hemel op aarde ?
Eindelijk terug zo goed slapen als ik vroeger altijd deed : als een roosje. En uitgerust aan de nieuwe dag beginnen, in plaats van geradbraakt aan de nieuwe dag beginnen.
Misschien komt daarna alles vanzelf goed.
Ik hoop het van harte.
Geloof ik nog in Sinterklaas ? ... Nog drie keer slapen...

Dood

Waarom denk ik tegenwoordig elke dag aan de dood ?
En waarom doen andere mensen alsof ze niet sterfelijk zijn ?
Alsof er niets aan de hand is ?
Als je veel aan de dood denkt, kan je het hele leven relativeren.
Dat is het voordeel van dat vele denken aan de dood.
Dood hoort bij het leven (en ik kan hier nog wel wat cliché's opschrijven.)

Ik heb net een boek gelezen : "Ochtend en avond" van Jon Fosse.
En weer ging het over de dood.
Een troostrijk verhaal over leven en sterven.
Over een visser die oud is geworden en die een rijk gevuld leven heeft gehad.
Al zijn leeftijdsgenoten zijn al lang dood.
Hij is tevreden met zijn kinderen en kleinkinderen, en hij denkt vaak aan zijn overleden vrouw. Het is in een eenvoudige stijl geschreven ; beschrijvend wat hij elke dag zoal doet : een kopje koffie drinken, een boterham eten (hij moet toch wat eten, ook al heeft hij geen honger)... Maar je voelt als lezer de sfeer ; die eenzaamheid van een man wiens vrienden allemaal dood zijn.
Op een dag ontmoet hij zijn gestorven vriend en samen varen zij uit.
Bij terugkomst in de haven ziet hij tot zijn vreugde dat zijn vrouw hem staat op te wachten. En samen gaan ze naar huis. En het huis, dat altijd kil was sinds zij gestorven was, zag er plotseling weer warm en uitnodigend uit.
Daarna vaart hij weer uit, samen met zijn vriend, die "was uitgekozen om hem naar de overkant te helpen"...
...daar waar geen pijn bestaat en geen verdriet.

En ik denk aan onze papa die nu al anderhalve maand dood is.
Hoe hij ook al vele leeftijdsgenoten had overleefd.
Onze onmacht. Vijf kinderen die geregeld op bezoek kwamen, maar ... het kon nooit meer worden zoals vroeger.
Toen hij net gestorven was, leek hij te glimlachen.
't Was goed geweest.

Op de laatste maandag van zijn leven zat hij nog de krant te lezen aan tafel, en ik zat, twee meter bij hem vandaan, een boek te lezen dat ik toen bijna uit had : "Vader Goriot" van Honoré De Balzac. Waarom juist dàt boek ? Toeval, zeker. Een klassieker die ik nog niet had gelezen en die ik net bij De Sleghte op de kop had getikt voor 5 euro.
Ik zat daar dus te lezen over een vader die sterft...
Het was in de laatste week van papa zijn leven.

En nu moet ik toch eens een vrolijker boek gaan lezen.
Ik heb nog drie dunne boekjes van de bib klaarliggen.
Het lange paasweekend nodigt uit tot lezen.
Laat ik maar beginnen met Flaubert. "Drie vroege vertellingen".
"Kom, herinneringen aan slapeloze nachten, kom maar, mijn dromen van een arme gek. Kom allen bij mij, kom allemaal, mijn brave kwelduivels, die 's nachts op mijn voeten springen, over mijn ruiten rennen, naar het plafond klimmen..."

Oh oh, zo te kunnen schrijven !...

Een jaar en vier maanden

zit ik nu al met dat genepen gevoel rond mijn heupen en in mijn benen en voeten.
De fysio-therapeute gaf me, enkele maanden geleden, weer hoop.
En ik begon effectief opnieuw te lopen.
Maar nu zijn al mijn spieren goed los. Niets zit nog verkrampt. Ik beweeg meer dan genoeg ; ik stretch meer dan genoeg. En toch blijft het daar zitten, dat vreemde gevoel.
Ik kan wel lopen (nou ja, "joggen" tegen 8 km/u), maar veel lol beleef ik er op die manier niet aan.
Het lijkt wel of ik te veel elektriciteit in mijn lijf heb.
Of zouden al die stralingen in huis (van "draadloze" dingen) de oorzaak zijn ?
Een mens begint vanalles te denken.
Feit is dat de oorzaak nog steeds niet gevonden is.
Mijn huisarts blijft erbij dat het gewoon komt van de hernia. Lijkt mij ook de meest voor-de-hand-liggende uitleg. En dat daar dus een zenuw meer gekneld is geraakt, zonder dat dat op de scan zichtbaar was.
Zeer vervelend, iets mankeren maar niet weten wàt.
Opereren kunnen ze niet doen, als men zelfs geen diagnose kan stellen, en als je geen pijn hebt.
Er dus maar mee leren leven ?
Ik vrees dat er niets anders op zit.

Trappen lopen

Eergisteren zag ik op tv toevallig iets over het trappen lopen in de Empire State Building. Dat was een wedstrijd ! Om het eerst boven.
Rare mensen, die Amerikanen.
Hoeveel trappen het waren, dat weet ik niet. Véél, alleszins.

Toevallig was men deze week hier in ons gebouw aan de lift aan 't werken.
Alles moest dus via de trap gebeuren.
Als je weet dat ik op de 7e verdieping woon, kan je je wel indenken dat ik dezer dagen al heel wat indoor-training in de benen heb. Zo'n 100 treden per keer; hijg hijg.
Respect voor die mensen die de Empire State Building op rennen.

Ik bekijk het van de positieve kant : buiten was het deze week toch te koud om te lopen (slecht voor de luchtwegen). En ik heb de hele week goede indoor-trainingen afgewerkt.
Dat neemt echter niet weg dat ik blij ben dat de lift dit weekend opnieuw kan gebruikt worden.

Te optimistisch geweest ?

Zondag, 15 januari, heb ik 55 minuten gelopen, bijna aan één stuk.
Heel traag.
Daarna was er het nieuwjaarsfeest van de familie Lens.

En vanaf maandag ging het weer slechter met mijn rug.
Pijn in linker been.
Had ik te lang gelopen die zondag ? Of had ik achteraf te lang op een slechte stoel gezeten ? Ik weet het niet. Feit is dat ik dinsdag nog meer pijn had, gevolgd door een slapeloze nacht.
Dus die woensdag zag ik het helemaal niet zitten om te gaan lopen.
Doodmoe en pijn.
Terug naar af ?

Meer dan een jaar had ik geen pijn meer gehad in mijn benen. Want ze waren voos, dus niet pijnlijk. Nu zit er duidelijk opnieuw gevoel in... Dat wel.

Een hele week geen meter gelopen.
Zondag 22 januari heb ik me weer aan vier kilometer gewaagd. Het ging wel.

Ik had al een tijdje de indruk dat ik in bed in een putje lig. Matras versleten na minder dan 10 jaar ?
Ik had er dan maar voorlopig een plank onder gelegd.
Maar da's ook niet goed. Ik vond geen enkele goede slaaphouding meer.
Gisteren de plank er terug van onderuit gehaald , en ik heb nu behoorlijk goed geslapen, in mijn putje.

Vandaag ga ik nog eens een loopje doen in het park.

Ik zou me dringend nieuwe loopschoenen moeten aanschaffen, maar ik moet eerst zeker weten of ik het ga kunnen blijven doen, dat lopen.
Ik ben daar toch nog niet zo zeker van.

Al zes kilometer

Vandaag 6 km gelopen, zonder problemen.
Het rare gevoel in mijn benen en rond mijn heupen is er echter nog steeds.
Ik hoop het er binnenkort uit te kunnen lopen.
Misschien moet ik daarvoor toch nog wat langer aan één stuk lopen.
Ik loop wel trager dan ooit.
Maar : niet getreurd.
Ik loop.
En dat is al heel wat.

Telkens er iemand in het park mij inhaalt, denk ik bij mezelf : "Ach, die klop ik makkelijk, van zodra ik terug een normaal beengevoel heb".
Als mijn tempo volgende maand een beetje behoorlijk is, wil ik aan een eerste officiële jogging gaan deelnemen.