3 km zonder moeite.

Gisteravond vond ik het te warm om op de piste te gaan lopen. Ik vond het beter om vandaag in het park, onder de bomen, wat te joggen. Vanmorgen fietste ik daar dus naartoe.

In het park aangekomen besloot ik maar gewoon achter ons loopgroepje mee te fietsen. Maar ze bleken zeer traag te lopen en Magda zei dat ik van mijn fiets zou vallen van de traagte.

Dus parkeerde ik mijn fiets en heb ik toch een toertje meegelopen.

Het ging wonderlijk goed.

Drie kilometer is dus geen enkel probleem meer. En het was dan nog te warm om te lopen.

Ik zie het eindelijk helemaal zitten. Als ik nu maar terug wat regelmatiger ga trainen. Ik voel mijn conditie zo terugkomen. En mijn spieren zijn ook terug. (lopersbenen)

Alternatieve training : skaten.

Er is de laatste dagen niet veel in huis gekomen van looptraining.
Mijn laatste training dateert van 11 juli...
Morgen ga ik zeker een loopje doen in het park, want het weer wordt nu eindelijk echt uitnodigend.
En als het de volgende dagen te warm wordt om te lopen, trek ik mijn inlineskates aan en doe ik een alternatieve training.
Skaten vind ik erg leuk en het is eveneens goed voor de conditie.
Toen inlineskaten een rage werd (nu meer dan tien jaar geleden) heb ik mij een paar goeie skates aangeschaft en ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Ik kon al rolschaatsen van in mijn kinderjaren, dus het aanleren hoefde niet meer. Het was toen zo'n 20 jaar geleden dat ik nog gerolschaatst had, maar zoiets verleer je niet.
Ik had onmiddellijk de smaak terug te pakken.
Op een mooi stukje asfalt rustig verder rollen (of eens goed doortrekken) is erg ontspannend.
Je staat er achteraf ook van in 't zweet, maar toch niet zo erg als bij het lopen.

Ik ben terug...

Zaterdag is het me gelukt : een volledige parkronde aan één stuk gelopen : = 3 km.
Zonder moeite, in een tijd van 18 minuten.
Dat is weliswaar maar 10 km per uur. Doch ik had nog veel overschot (zoals ze dat in looptermen zeggen).
Daarna wat gewandeld en dan een kilometertje uitgelopen.
Omdat ik vreesde voor mijn tempo heb ik het nog maar eens alleen gedaan, in de "verkeerde" richting. Ik kwam ons loopgroepje dus tegen. Binnenkort loop ik er terug mee mee, al is het maar één toertje.
Naar het schijnt krijgt een getraind persoon zijn/haar conditie snel terug op peil. We zullen zien.
Toen ik aan 't uitlopen was, kwam Magda Ilands daar nog eens op de fiets voorbij. Ze riep me toe dat ik niet te véél moest doen...
Ik weet het, kalmpjes aan. Ik heb er achteraf niet de minste last van gehad.
Wat wel nog absoluut niet lukt, is een sprintje trekken. Dat heb ik even geprobeerd, maar daar moet ik echt nog wat mee wachten. Gelukkig heeft niemand mijn poging tot sprinten gezien, want ik voelde aan dat ik tijdens die kleine versnelling een zeer rare stap had ! Het zal echt geen gezicht geweest zijn.
Meer iets voor Monty Python"s "Silly Walks". (Een hilarisch stukje met John Cleese als minister van rare loopjes.)

Ontmoeting met Britse Korthaar.

Gisteren kreeg onze Musti de schrik van haar leven. Ze lag rustig op bed, toen ze plotseling een vreemde kat in haar vizier kreeg. Op HAAR terrasje sloop een mooie witte poes voorbij, die rustig alles aan het verkennen was. Onze nieuwe buren hebben namelijk twee Britse Kortharen : een witte en een grijze. De witte was dus op haar gemak ons balkon aan 't inspecteren. Dat was absoluut niet naar de zin van onze eigen poes, die vandaag nog steeds niet van de schrik is bekomen. Haar territorium is betreden en de geuren op haar terrasje en in haar minituintje staan haar absoluut niet aan.
Het zag er anders een erg lieve poes uit, maar ik denk dat Musti mijn mening niet deelt.
Tja, ze moet niet zeuren, ze durft zelf ook wel eens op bezoek te gaan bij de buren.
Of ze dat nu nog gaat durven, is een andere vraag.

Oei oei, wat een conditie ...

Vanmiddag trok ik naar het park om eindelijk nog eens te lopen. Dat was alweer een week geleden. Ik was van plan om nu eens een volledige ronde te joggen (= bijna 3 km). Het tempo speelde geen rol.
Zeer rustig vertrokken : aan mijn eerste herkenningspunt voorbij de vijvers zat ik al een minuut trager dan normaal. Dat viel al bij al nog mee. Doch, na tien minuten werd het echt zwoegen.

Nul komma nul conditie blijk ik nog te hebben, na twee en een halve maand !
Na 15 minuten aan één stuk te hebben gelopen, besloot ik even te wandelen : een polsslag van 160 ! Dat had ik normaal als ik echt alles gaf op een 400 m, ofzo.
Zal ik het maar aan de warmte wijten ?
Enfin, na een beetje rust maakte ik mijn ronde vol.
Drie km gelopen. Dat is toch al iets. Maar de weg blijkt nog veel langer dan ik had gedacht.

Vorige week zat ik al stiekem te denken aan het Vlaams Kampioenschap in september. Misschien kon ik daartegen toch nog klaar zijn voor een 800 m, ofzo. Deze keer dan wel voor de eerste maal zonder medaillekansen. Maar nu ik blijk van NUL te moeten beginnen, zal ik mijn ambities nog wat moeten bijstellen.

Toch was ik tevreden. Als je bedenkt waar ik vorige maand stond... Geen meter kon ik toen lopen !
Om de conditie op te bouwen, is één keer lopen per week natuurlijk veel te weinig. Maar het voorbije weekend zat ik aan zee en daar had ik werk genoeg met alleen maar stappen.
Daar had ik 's avonds toch weer last van mijn enkel en voet (weer die uitstralingspijn), dus ik wil absoluut niet overdrijven.

Maar de loopmicrobe heeft alleszins weer in alle hevigheid de kop opgestoken. Het zomaar laten voor wat het is, blijkt niet makkelijk. Ik vraag me nog steeds af of ik nu de rest van mijn leven last ga hebben van die enkel. Tijdens het lopen had ik gelukkig totaal geen pijn (anders had ik onmiddellijk gestopt). Nu een paar dagen rust, en vrijdag denk ik nog eens te proberen.
Met dat mooie weer zijn de loopkriebels extra groot.
Al dat fietsen en stappen, ach, dat is toch niet hetzelfde...