Terug van weggeweest ....

Meer dan tien dagen niets meer op mijn blog gezet ...
Wat was er aan de hand ? Geen inspiratie meer ? Of geen goesting ?
Nee nee, veel erger.
Met een compleet geblokkeerde rug, vorig weekend, in allerijl naar de kliniek gevoerd en daar een hele week pijnbehandeling gekregen.
AFGEZIEN !!!
Daartegen was mijn beruchte steeple van vorig jaar een lachertje.

Het hele verhaal doe ik wel als ik eindelijk behoorlijk kan rechtzitten : dat zal al heel wat handiger zijn voor het typen.
De masters-vrouwen zijn ondertussen op de hoogte gebracht dat de interclub dit jaar zeker zonder mij zal doorgaan.
Ik hoop van ganser harte dat ik ooit nog zal kunnen hardlopen.
Maar momenteel zou ik al blij zijn als ik terug behoorlijk zou kunnen stappen.

Wordt vervolgd ....

Een laatste woordje over de 10 km.

Met dank aan onze huisfotograaf en atleet, André Lafére. (voor meer foto's : surf naar de site van Ram.)

Wat was ik tevreden dat ik aangekomen was !

Op de foto zie je ook Christine, die de laatste kilometers goed getrokken heeft voor mij, met haar mooi regelmatig tempo.





En,.... was het nu onverantwoord om mee te lopen ?
Nee, want zondag had ik minder rugpijn dan voorheen.
Met een echte blessure zou ik natuurlijk nooit gestart zijn. Ik ben niet gek !
Maar een hernia (waar ik ondertussen wel wat van weet) kan je niet verslechteren door het lopen, integendeel.

Vandaag (maandag) had ik wel weer meer last. Ik zal wel zien wat de toekomst brengt.
Vrijdag een pistemeeting meedoen in Edegem ? Nee, ik denk niet dat dat er al inzit.
Ik ben er niet voldoende voor getraind, door al die rugperikelen...
Ik zal mijn programma wat moeten aanpassen.
Maar ik ben al ontzettend blij dat ik nog kan lopen.
Hoe ik vanmorgen uit mijn bed kwam, zal ik best niet beschrijven ; verschrikkelijk ! ... ik leek wel een mensje van 90 jaar. Maar na een fietstochtje naar het werk was dat alweer (bijna) vergeten.

Overigens, bedankt aan alle supporters die mij zaterdag langs de kant van de weg stonden aan te moedigen.
Heel tof, echt waar.

10 km : meegedaan èn aangekomen...

Vrijdag had ik nog gauw een looptestje willen doen, maar na een halve kilometer was de pijn onhoudbaar en moest ik stappend terug huiswaarts keren.
Dan, zaterdag, toch meedoen ? Of gewoon gaan supporteren misschien ? In de voormiddag ben ik nog kreunend naar de apotheek gegaan ; maar die kon ook alleen maar wat pijnstillers geven.
Tot op de Nekker zat ik nog vol twijfel. Zou ik mijn startnummer wel afhalen ? Ik had nog steeds pijn. Ach ja, toch maar even naar de inschrijving. Dan kon ik nog zien wat ik deed.
Mee starten ? Tot de laatste minuut heb ik getwijfeld.
Samen met mijn trainingsmaatje, Else, zéér traag vertrokken. Trager dan ooit ; we hadden zes minuten na de eerste km. Maar het ging. De pijn werd niet erger, en qua tempo was het natuurlijk een fluitje van een cent. Na 3 km opgeven en langs de sluis terug ?
Nee, toch maar verder meelopen. We haalden de hele tijd mensen in ; ah ja, als je zo helemaal achteraan start.... En dan, na 4 km is het toch te laat om op te geven, want dan moet je zo ver te voet terug. (bijna aan Muizenbrug). Dus, na 5,5 km heb ik toch even gestapt, van de pijn, en daarna aangepikt bij een andere clubgenote, die een mooi regelmatig tempo had.
Voilà, ik heb de 10 km uitgelopen.
En mijn rugpijn is er niet erger mee geworden.
Ik was er niet eens moe van, maar ja, in zo'n tempo.
(58 min, terwijl ik normaal toch zeker onder de 55 min. zou gekund hebben.)
Het was al bij al toch leuk om nog eens samen te lopen....

Geduld is een schone deugd

Na mijn oor te luisteren te hebben gelegd bij collega's (iedereen kent wel iemand met een hernia) blijkt dat je het effect van zo'n cortisonespuit pas merkt na een paar weken (!)
Dus ik moet misschien toch wat meer geduld hebben.
Vandaag heb ik nog de hele dag pijn gehad. Maar nu lijkt het toch wat beter te gaan.
Oei, ik word toch niet zo'n master die altijd allerhande kwaaltjes heeft, zeker ?
Je moet ze soms bezig horen op een master (=veteranen)-kampioenschap....
Morgen beter ? En zaterdag goed ?
Het worden blijkbaar ideale weersomstandigheden voor de 10 km van Mechelen. Dus nu ik eindelijk eens zin heb in een lange-afstand-wedstrijd, laat mijn rug nu geen roet in het eten gooien, hé.

De pijnkliniek...

Gisteren ben ik naar de "pijnkliniek" geweest in Bonheiden.
Mijn grenzeloos vertrouwen in de klassieke geneeskunde heeft een flinke deuk gekregen.
Het "wortelblock" dat ze daar toepasten, bleek toch weer gewoon een cortisonespuit te zijn (hoewel men mij verzekerd had dat het iets heel anders ging zijn). De pijn in mijn rug en been is vandaag erger dan voor de behandeling. Ik heb deze namiddag geprobeerd om te trainen, maar de pijn verdween deze keer helemaal niet met het lopen.
Nochtans, de injectie stak gisteren in ieder geval op de juiste plaats. Dàt heb ik wel gevoeld.
Wat nu ?
Ik denk dat ik verder beter helemaal niets meer laat doen aan die hernia. Tenslotte kon ik voorheen nog altijd pijnloos lopen en zitten. Wat als ze het allemaal alleen maar erger maken ?
Ik ga morgen gewoon terug uit werken en ik loop twee dagen niet.
Ben zeer benieuwd of ik nu zaterdag aan de 10 km van Mechelen zal kunnen deelnemen...

Toch een beetje nerveus...

Al enkele jaren sukkel ik met rugpijn. Alleen als ik loop, heb ik geen pijn, maar een mens kan natuurlijk niet de hele tijd blijven lopen. Het is begonnen in het laatste jaar dat ik bij Roba was aangesloten. Ik herinner mij dat nog heel goed, omdat ik toen voor de interclub nog het verspringen voor mijn rekening heb genomen (in de Nekker, jawel, tegen o.m. Ram). Met zeer veel rugpijn deed ik toen verspringen.
Waanzin !
Ik dacht : ach, ik negeer de pijn en ik spring gewoon zoals anders. Maar natuurlijk is dat volstrekt onmogelijk. Ik haalde toen zelfs lang geen vier meter. En 4 meter vind ik toch wel een grens om nog over "ver"springen te kunnen spreken.
Nu, drie jaar later, weet ik dat het Hernia is, en dat daar weinig aan te doen is.
Morgen moet ik naar de dagkliniek en daar gaat men mij een "transforaminaal wortelblock" toedienen. Dat is een injectie,... niet met cortisone.
Ik ben er aardig zenuwachtig voor. Naar het schijnt, gaat het de hele namiddag duren. En voor een chauffeur moest ik ook zorgen, want je krijgt er een totaal "voos" been van en je kan dus niet op eigen kracht naar huis rijden.

Ik hoop dat ik woensdag gewoon terug kan lopen. En dat mijn rugpijn dan weer voor enkele maanden weg is.
En dan : op naar de 10 km van Mechelen. Zaterdag. (Zie site RAMatletiek).
Ik hou het weerbericht nauwlettend in de gaten.
Zo heet als vorig jaar wordt het zeer zeker niet !
Ik denk dat we ideaal loopweer krijgen. Maar eerst dus, morgen, met een klein hartje naar de dagkliniek....

Over startblokken gesproken...

Tot en met de 400 meter ben je verplicht om vanuit startblokken te starten. Startblokken zijn zeer nuttig voor professionele sprinters. Gewone mensen echter boezemen ze soms echt angst in. Ik ken heel wat master-atleten die nooit aan een spurtnummer durven deel te nemen, vanwege die verplichting om uit startblokken te starten. Zo erg zijn die blokken echter niet. Als niet-sprinter heb je er weinig nut van, maar kwaad kunnen ze ook niet.
Het probleem is wel dat je ze zelf moet instellen op de juiste maat. Het ene blokje wat naar achter en het andere wat naar voor. Het startblok zelf staat op de piste vast met pinnen (voor wie dat nooit van dichtbij heeft gezien). Ik zeg nu wel "wat naar achter", maar de echte sprinters hebben daar natuurlijk een vaste maat voor : bv. een voetje voor de ene, twee voetjes voor de andere, en de afstand tussen startblok en startlijn moet ook precies kloppen !
Ze kunnen daar soms een eeuwigheid aan zittten prutsen. (met niet-begrijpende blikken van de afstandslopers tot gevolg.)

Ik herinner mij nog levendig mijn allereerste pistewedstrijd, in 1982, op de sintelbaan van Heist-op-den-Berg. Ik was ingeschreven voor de 200 meter. Ik dus vrolijk naar de start.
Wie schetst mijn verbazing toen in daar een dikke hamer en twee reuzegrote nagels in mijn handen geduwd kreeg ? Bleek dat ik mijn startblok zelf moest vastspijkeren in de piste.... Zo ging dat toen. Je kon het startblok makkelijk zo'n 20 cm in de piste kloppen. Dat was ook nodig, anders kon het wegschieten in volle start.
Ik heb in die jaren aan menige sprintwedstrijd deelgenomen, en dus ook aardig wat grote nagels in de grond gehamerd...