De zomerkalender

Ik weet nog dat ik vorig jaar rond deze tijd blij was dat de zomerkalender was gekomen. Dan kon ik mijn planning beginnen te maken voor het piste-seizoen.
... Er kwam van de hele planning niets in huis...
Kliniek en ellende, meer niet.

Deze week kreeg ik de zomerkalender 2009 in de bus.
Maar het liet me vrij koud. Wat moet ik ermee ?
Gelukkig had ik deze keer ook de "joggings & marathons" besteld (in december al). Zo kan ik een planning maken van de joggings die ik eventueel zal gaan meelopen.
Op de piste is er sowieso nog niet veel te doen in april en mei : bijna allemaal alleen voor de jeugd. Maar de pistemeeting van onze eigen club in mei : die staat wel al in mijn agenda.
Waarschijnlijk ga ik daar voor de langste afstand : de 2 mijl. Ik ben dan toch met afstandstrainingen bezig.
Twee jaar geleden heb ik daar ook de 2 mijl meegelopen. Toen was het ter voorbereiding van mijn 2000 steeple....
Verderop in het zomerseizoen, plan ik nog wel enkele baanwedstrijden.
Alles hangt af van blessurevrij blijven.
Het is altijd balanceren op een dunne koord, op mijn leeftijd.
Dus erg veel planning (op langere termijn) is er voorlopig niet bij.

Vijf dagen gerust...

en die verrekking zit er nog steeds, in mijn hamstring. Ze zat er al van voor de jogging van Hofstade.
Ik heb nu net een loopje van 7 km gedaan, maar ik voelde daar de hele tijd 'iets' zitten. Lastig, hoor. Nu heb ik er wat reflexspray op gespoten, maar of dat veel helpt, weet ik niet.
Een mens kan toch niet eeuwig blijven rusten.
Ik denk dat de topatleten altijd wel ergens een pijntje hebben, maar die lopen daar gewoon mee verder, tot ze echt niet anders meer kunnen dan even rusten. Zij gaan dan ook meteen naar kinesisten en andere specialisten, want zij hebben geen tijd te verliezen.

Ondertussen heb ik me ingeschreven voor de 10 km van Mechelen.
11 april nadert met rasse schreden. Oei oei, niet veel tijd meer om wat conditie op te bouwen.

Op joggings.be las ik wat de meeste 'joggers' zoal trainen op een week. Pff, daar val je echt van achterover. Niet moeilijk dat ik niet meer kan volgen, met mijn povere 3 trainingskes en een totaal van om en bij de 20 km per week. Dat totaal moet ik zeker optrekken naar 40 km ... en misschien toch best ook minimum 4 trainingssessies per week voorzien (of nog beter : 5).
Ik weet het goed genoeg wat men moet doen om in vorm te geraken. Alleen zijn er altijd allerhande factoren die roet in het eten gooien.
De goesting is er anders wel.
En dat lijkt me toch al een belangrijk uitgangspunt.

Eindelijk !

Daar is de lente.

Wat hebben we er dit jaar lang op moeten wachten !

Hoogtijd dus om er weer in te vliegen.

Mannen en vrouwen

Bij de nabeschouwingen van de jogging van het voorbije weekend, was ik één ding vergeten.
Op de piste of in de cross loop je alleen tegen vrouwen, maar bij een wegwedstrijd of jogging is het natuurlijk gemengd.
Om mijn matige prestatie dus wat mooier te kleuren, moet ik alleen vergelijken met de dames die meeliepen. En dan ben ik niet 33e van 40 , maar 7e van 13.
Dat klinkt al beter, vind ik.
Ja ja, emancipatie of niet, wij hebben nu eenmaal minder spiermassa. Niets aan te doen.
Feit blijft dat ik zaterdag niet sneller liep dan op training in het park. Dat moet dus volgende keer beter.

Mijn rug doet het ondertussen nog steeds prima. Elf maanden na "operatie katastrofe".

Wat een geluk !

Mijn eerste wedstrijd van het jaar

Zaterdag ben ik de jogging van Hofstade gaan meelopen.
Een echte "wedstrijd" kan je dat misschien niet noemen, maar er was toch tijdsopname.
Men had zo'n 15° C voorspeld, doch die voorspelling was een beetje fout : het was koud, bewolkt en miezerig weer.
Ik was er echter op gebrand om nog eens iets mee te doen. Dat was lang geleden.
Men kon kiezen tussen 3 km 200, 6km 400 en 9 km 600 ; wat neerkwam op 1 of 2 of 3 ronden.
Ik koos voor de langste afstand, dus drie ronden. Het was een mooie omloop : afwisselend aardewegen en verharde wegen, en een beetje bergop en bergaf, rond een grote vijver.
Ik heb mijn tempo prima kunnen volhouden : ongeveer 17'30" per ronde.
Misschien is dat een teken dat ik veel te traag heb gelopen, maar ik wilde er zeker van zijn dat ik de afstand aankon. Dat bleek dus geen probleem te zijn.
In de 10 km van Mechelen (11 april) zal ik van in 't begin toch een beetje sneller lopen.
Mijn streefdoel is : rond de 50 minuten op de 10 km. Dat is wel 12 km/uur. Misschien is, op korte termijn, 55 minuten op 10 km een realistischer doel...
Nu had ik 52'51" op de 9 km 600.

In ieder geval was het heel leuk. En mijn angst om in de laatste ronde nog helemaal alleen bezig te zijn, bleek ongegrond. Er waren er nog enkele achter mij.
Het probleem is nl. vaak dat de beste lopers de langste afstand lopen en als die van de 6 km dan allemaal aangekomen zijn...
Nu was ik 33e van 40. En aan de tijden te zien, zou ik op de 6 km ongeveer 29e van 50 geweest zijn.
Mijn clubgenote, Else, liep de hele tijd zo'n 100 meter voor mij, maar ik heb haar niet meer kunnen inhalen. Zij had nog een eindspurt in huis.

Relatieve rust.

In 't weekend had ik weer twee dagen achtereen getraind.
En lap, zondagavond voelde ik een lichte verrekking in mijn hamstring.
Geen nood, een paar dagen rust en alles zou weer in orde zijn. Maar gisteren (woensdag) zat het er nog een beetje in. Na vijf minuten heb ik mijn training gestaakt, want ik ben ingeschreven voor de jogging van zaterdag in Hofstade, en ik wil niet dat ik meteen al forfait moet geven, wegens een stomme verrekking.
Op de blog van André (leeftijds- en clubgenoot, en recordhouder 800 m) lees ik dat hij het moeilijk heeft met zijn twee weken rust. In zijn rustperiode mag hij maar 3 maal per week een loopje doen van 40 minuten. Nou, dat is precies wat ik het voorbije half jaar haalde als training : 3 X 40 minuten. Bij mij is dat "training" en bij hem is dat "rust".
Ik zal het nog wel opdrijven tot vier trainingen per week, maar meer niet. Mijn ambities reiken dan ook niet meer zo ver.
Toch ben ik al gaan kijken in de ranglijsten, om te zien wat je als vijftiger nog moet kunnen om in de top 10 te geraken op bepaalde nummers. Ik ben benieuwd wat ik op de lange afstand nog kan bereiken, na al die jaren. Je ziet het, de competiezin gaat er toch nooit helemaal uit.
En, waarom zou een mens niet een beetje mogen dromen....?

Europese indoorkampioenschappen

Dit weekend mocht ik mij, als atletiekliefhebber, gelukkig prijzen dat ik Eurosport kan ontvangen op onze TV. Want als je de Europese kampioenschappen indoor wilde zien, en je was aangewezen op de VRT, kon je zowel vrijdag als zaterdag tot middernacht wachten om het allemaal in verkorte versie te beleven.

Er waren maar heel weinig Belgen geselecteerd voor Turijn. Eline Berings deed het schitterend. Die haalde alle kranten.

Maar ook Damien Broothaerts liep de 60 m horden bijzonder snel : een goede opvolger voor Nsenga, die jaren een vaste waarde was op de horden.

En Sigrid Van den Bempt verbaasde mij, omdat ze zo lang dapper meeging in de 1500 meter. Jammer dat ze 11 honderdsten tekort kwam voor een finaleplaats. Als steeple-loopster heeft zij deze winter duidelijk extra hard getraind op snelheid. Ik heb vroeger nog een paar keer 800 meter gelopen tegen haar moeder, Nicole Poels. Dat was ook een goeie loopster. Snelle benen zitten vaak in de genen... Sigrid liep een Belgisch record !

Kevin Rans had na de Olympische Spelen gezegd dat hij misschien beter zijn polsstokken op ebay zou zetten, maar hij had het niet gedaan. En weer was hij kwaad, maar op wie ? Deze keer had hij, bij mijn weten, toch niet moeten jagen naar een limiet, waardoor hij vooraf al te moe was...

Vandaag kocht ik speciaal de sportkrant bij uitstek, het Nieuwsblad, om nog wat terug te blikken op de indoorkampioenschappen. (Want De Morgen is een goeie krant, maar niet voor sport.) Ik had me die extra euro kunnen besparen, want ik vond niets anders dan vele vele bladzijden voetbal en wielrennen ! Nauwelijks iets over atletiek. Onbegrijpelijk.

Akkoord, het was "maar" indoor en "maar" Europees kampioenschap. Maar waren al die voetbalmatchen dan echt zo belangrijk ? Dat waren helemaal geen kampioenschappen ; dat was gewoon de zoveelste speeldag. Ach ach.

In De Morgen stond wel een heel interessant en uitgebreid gesprek met Wim Vandeven (trainer van Eline en voorheen van Tia) en in het Nieuwsblad stond een interview met Eline, over haar kindertijd : de scouts, blokfluit spelen, voetbal , enz. enz.

Bijna 12 km, in één stuk.

Gisteren vond er in Haacht een kattenshow plaats. Niet te missen, voor een kattenmens als ik.
Daardoor viel mijn eerste geplande lentejogging al in 't water : Putte-Grasheide. En het was nu eindelijk eens lenteweer. Maar : niet getreurd. Ik heb er in de voormiddag een extra lange training van gemaakt. Vier ronden gelopen in het park, zonder stoppen. Dat is bijna 12 km. Het moet meer dan 10 jaar geleden zijn dat ik nog zo lang aan één stuk had gelopen : langer dan een uur ! En het was niet saai.
Het ging vlot : ademhaling ok, hartslag ok, maar in de laatste ronde deden mijn benen wel pijn, omdat ik dat helemaal niet gewend ben. Het tempo bleef redelijk : 17.15 per ronde.
Eindelijk is het er dus van gekomen om eens wat langer te lopen. Dit met het doel om minder last te hebben met de 10 km. Dat is allemaal een kwestie van gewoonte.
En mijn rug heeft nog steeds niet geprotesteerd.
Dàt is het belangrijkste.
Als het goed blijft gaan, wordt deze hordenloopster-zevenkampster-verspringster nog een echte lange-afstandsloopster. Het is weer eens wat anders.
Op naar de halve marathon ? Wie weet...