Een waardig afscheid van de zomer.

We kregen zowaar nog een prachtig weekend.

En dus werden er nog aardige atletiekprestaties geleverd.

Mijn clubgenootje, Eline, heeft haar allerlaatste kans gegrepen om toch dat felbegeerde clubrecord op de 1000 meter te pakken.

Knap gedaan. Je ziet wel, met de nodige tegenstand ging het wel.

Onze Masters haalden in Herentals een vrachtje medailles op de Vlaamse kampioenschappen.

Zondag liepen er heel veel mensen mee in "Dwars door Mechelen". (Winnaar : clubgenoot Kjell, in een schitterende tijd.)

Ikzelf opteerde echter voor de Heimolenjogging van Keerbergen zaterdag.

En ik heb er geen spijt van gehad. Een prachtig parcours en een perfecte organisatie.

De start was in 't atheneum. Zo kwam Patrick nog eens terug in zijn oude school.

En tot mijn verbazing liep ik mijn petekindje daar tegen het lijf. Hij heeft mij grandioos geklopt. En ik die dacht dat mijn neefjes helemaal niet sportief zijn...

Fout gedacht. Proficiat, Pieter Lens !

Ik heb de 5,4 km gelopen. Het ging al iets beter dan de vorige week. Ik heb toch niet meer moeten wandelen onderweg. Zeer traag vertrokken en aangekomen in ongeveer 30 minuten.

Voor de cross zal ik echter nog flink mogen trainen... Want daar wordt verduiveld snel gelopen.

Ondertussen is het uit met het mooie weer.

En wat is het al vroeg donker.

In plaats van nu op post te zijn voor de pistetraining in de Nekker, opteer ik weer voor de parkloop van morgenvoormiddag...

Zo gaat het natuurlijk niet veel worden.

Maar ja, ik zoek binnenkort nog wel wat joggingskes uit om mee te lopen.

En de ambitie is er nog, hoor.

Als mijn rug het zo goed blijft doen, ga ik volgend jaar nog eens alles op alles zetten om op de piste te presteren. Op het einde van 't seizoen is dat dan bij W50.

En pas daarna ga ik echt voor het joggen i.p.v. het hardlopen.

Zo zijn de plannen. Maar in één winter kan er natuurlijk nog veel gebeuren...

Negen kilometer zonder moeite.

Vandaag ging het lopen in het park zo goed, dat het wel leek of ik kon blijven lopen.
Dat heb je niet vaak. En hoe ouder je wordt, hoe zeldzamer zulke dagen worden.
Zonder enige moeite het groepje kunnen volgen, geen opvallende ademhaling, af en toe de kop pakken, nergens een pijntje. Zo zouden alle trainingen moeten zijn... Drie ronden heb ik afgelegd en ik had er eigenlijk graag nog eentje bij gedaan.
Misschien kwam het omdat ik zondag een heel klein beetje een grens heb verlegd, dat het nu zo vlot ging.
Zaterdag ga ik waarschijnlijk de jogging van Keerbergen meelopen. Ik heb nu de smaak te pakken : 5,5 km. En liefst wat sneller dan in Boortmeerbeek, en beter gedoseerd.

Die jogging loop ik ter vervanging van het èchte werk. Want eigenlijk vinden in Herentals de Vlaamse kampioenschappen voor de Masters plaats. Dààr hoort een zichzelf respecterende master bij te zijn. Maar ja, dat is er dit jaar voor mij niet bij, natuurlijk.

Onlangs las ik waarom men de benaming "veteranen" veranderd heeft in "masters".
Niet omdat dat beter klinkt of omdat dat minder "oud" klinkt. Nee, in Amerika doet het woord "veterans" te veel denken aan militairen die in een oorlog hebben gevochten... Daarom is de internationale benaming nu "masters". Klinkt wel professioneel, vind ik.

Eindelijk zelf nog eens meegedaan.

Het was al van 12 april geleden dat ik een wedstrijd had meegelopen (joggings meegeteld).
Dus nu werd het echt wel tijd. Zondag zou ik eindelijk aan een jogging/stratenloop deelnemen : die van Boortmeerbeek. We hadden een schitterend zomerweertje. Er heerste een gezellige sfeer en ik heb vele oud-trainingsmakkers van vroeger bij Wesp.AC. teruggezien. Dat was jaren geleden.
Getraind of niet getraind. Ik zou wel zien wat ik ervan bakte.
Je kon er 3,5 km doen of 7 km of 10,5 km. De 3,5 km leek me het beste, maar Patrick overtuigde me om toch maar de 7 km te doen. Ik zag Else en Berna aan de start, die me beiden op het hart drukten om niet te snel te starten (mijn klassieke fout in crossen...)
Ik startte dus braaf achter hen. Maar het duurde niet lang of ik moest ze laten gaan. Bleek dat het toch nog te snel was voor mij. Na de eerste ronde (3,5 km) kwam ik in 18'30" door. Maar dan was het beste er af. Warm dat het was ! Waar was ik nu aan begonnen ? Opgeven ? Nee, gewoon wat trager lopen en je komt er wel. Pfff, ik heb drie keer gestapt in plaats van te blijven lopen. Uiteindelijk kwam ik aan in 38'13", ver achter Else en Berna. Bij de vrouwen blijk ik toch nog 15e van de 30 te zijn geworden. De tijd valt ook nog mee, maar volgens mij was het wel wat korter dan 7 km...
Joris Philips, die in de 10 km van Mechelen nog de rode lantaarn droeg, had me bijna ingehaald.
Proficiat, Joris.
De rest van het weekend zat ik eveneens met mijn gedachten bij de atletiek.
Vrijdag bij Eline, die een aanval deed op het clubrecord op de 1000 meter (pupillen). Ze heeft het clubrecord, jammer genoeg, niet kunnen pakken ; gewoon omdat ze geen tegenstand had en geen haas. Het was ook een scherp record : onder de 3'30".
Zaterdag deed André een aanval op het Belgisch record 800 meter bij M45. En hij is er wel in geslaagd. Een leeftijdsgenoot van mij, die de 800 meter in minder dan twee minuten loopt !
Wooow.
(Zie op de site : ramatletiek : informatie - links - blogs...)
Ik heb ook wel eens Belgische records gehaald, maar dat was dan in nummers waar ik de pionier was : het polsstokspringen en de steeple...

Een lekker loopweertje

Vorige week had ik de planning van de dinsdagtrainingen gezien en voor gisteren stond er op het programma : een aantal keer duizend meter op de piste. Dus : wat kon ik daar gaan doen ? Dan liever op woensdag naar het park. Ik twijfelde vanmorgen nog even om op de dijk wat aan mijn snelheid te gaan werken ; maar ach : er is geen enkele wedstrijd in zicht. Waarom dan niet wat gezelschap van loopmaatjes opzoeken.

Het werd een aangename rustige training. In normale omstandigheden zou ik me op dit moment volop aan 't voorbereiden zijn op de Vlaamse kampioenschappen, die er binnenkort aankomen. Dan zou ik zo'n joggingske verloren tijd vinden. Maar dit jaar is geen normaal jaar.

Alleen : nà de twee ronden kon ik het toch niet laten om eens een 600 meter te proberen op de omloop die onze snelle mannen daar ook doen, rond de rozentuin. Mijn tijd daarop is niet voor publicatie vatbaar. Maar het is wel een mooi rondje, dat ik zeker nog vaak zal doen. En natuurlijk volgende keer wat sneller...

Mooi weer voor een pistetraining.

Daar is ze dan, de zon.
Fantastisch.
Dinsdag ben ik eindelijk terug op de piste gaan trainen. Enfin, gaan proberen toch.
Na de poging van 5 augustus, die zich beperkte tot één 100 meter, was ik niet meer op de piste geweest. Altijd maar gejogd in het park.
Maar nu werden de kriebels toch echt te groot.
Op het programma stond : 6 à 8 maal 400 meter, met daartussen telkens 400 meter joggen.
Nou moe !
Ik heb één 400 meter gedaan en twee maal 200 meter.
Het was heerlijk.
Maar ik ben er nu nog stijf van.
Niet veel gewoon natuurlijk.
Verder geen probleem.

Wat ik me al een tijdje afvroeg : is het nu DE blog of HET blog.
Beiden zijn correct. Dus : deze blog of dit blog. Allebei goed.

Zeven kilometer

Sinds woensdag had ik niets meer gelopen. Dus ik was er gisteren (zondag) op gebrand om weereens een trainingske te volbrengen in het park. Het zag er nogal zwaar bewolkt uit toen ik mijn ogen opende. Pff, wat een weer. Maar slechts twee trainingen op een hele week, dat is al zo vreselijk weinig, dus deze mocht ik echt niet missen.
Dan is het probleem : wat trekt men aan om te lopen in dit weer ?
15°C : dat gaat nog wel in short en t-shirt. Liever iets te koud dan te warm. Van het lopen krijg je het wel warm. Het was een goede keuze. Het ging zeer vlot, in de motregen.
Ik kon het loopgroepje makkelijk volgen gedurende twee ronden. Eigenlijk had ik best nog wat verder gekund.
Twee ronden + een kilometertje uitlopen. Dat maakt dus : zeven kilometer zonder moeite.
Verder hoeft niet. Nu ga ik het telkens wat sneller trachten te doen.
Want ik was nu wel tevreden met 35 minuten op 6 km ; maar vroeger kon ik dat in 32'30". En dan verloor ik al veel t.o.v. één ronde (die ik in minder dan 15 min. deed).
Het eeuwige probleem : snel lopen én je snelheid behouden op een langere afstand.
Daarvoor moet je dan weer weerstand trainen natuurlijk.
Want wat men ook beweert : met alleen maar kilometers lopen, word je nooit snel.

Afscheid...

Deze prachtige foto vond ik op de website van Kim Gevaert.
Kim heeft gisteravond officieel afscheid genomen van de topsport.
Ze werd uitgewuifd en toegejuicht door tienduizenden mensen.
Mooi dat deze editie van de Memorial Ivo Van Damme dit speciale feestje had om de sfeer wat op te krikken. Want verder was er weinig te beleven. Zoals altijd in een olympisch jaar, waren de atleten duidelijk moe. Dat was te verwachten. En dat is ook heel normaal. Ze hebben gepiekt naar Peking, en nu is het voorbij.
Vroeger gingen Patrick en ik elk jaar live de memorial bijwonen.
Fijn dat er zo veel mensen dan plotseling naar atletiek willen komen kijken. Mensen die er natuurlijk weinig van kennen. Dan hoor je rondom je vragen als : "Hoe lang is zo één ronde ?
Waar start de 1500 meter ? Waarom mag die nu nog eens springen ?" enz enz.
Ze moeten ook persé een wereldrecord zien ; anders is de meeting niet geslaagd.
Een wereldrecord schud je niet zomaar uit je mouw, hoor.
En dan die 10.000 meter. Wilfried Meert denkt dat de Belgen absoluut een 10.000 meter willen zien. Liefst mét oorverdovend tromgeroffel erbij !
Ik weet niet of het waar is dat Belgen graag een half uur kijken naar mensen die rondjes lopen ; ze kennen bijna niemand van die deelnemers...

Maar goed. Kim Gevaert heeft dus afscheid genomen.
Ivan Sonck zou zeggen : "Zij was een verdienstelijk atlete. Zeker op Europees niveau"....

In ieder geval is zij overtuigd anti-raciste, en dat is een verdienste....

Een hernia ? Wat is dat ?

Mijn hele atletiekzomer werd dit jaar overheerst door de hernia, die zich vanaf april zo hard liet voelen dat ik hem niet meer kon negeren.

Eigenlijk liep ik al zo'n drie jaar met die hernia rond. Het begon met wat tintelingen in mijn rechter been. Daarna echt pijn in dat been. Als ik ergens lang moest rechtstaan, was het niet te harden. Maar hoe meer en hoe verder ik liep, hoe beter. Ik kon het er dus telkens uit lopen.

Tot het op 18 april 2008 gedaan was. Niets te lopen, niets te stappen. Niets meer.

Sommige mensen vragen me hoe een sportief mens een hernia kan krijgen. Anderen menen dat het juist kan komen door te veel aan sport te doen.

Beiden hebben ongelijk. Je krijgt dat zomaar, met de leeftijd. Niet door veel te lopen.

Het is de tussenwervelschijf die uitstulpt, en die begint te drukken tegen de zenuwbanen in je rug. Zo krijg je tintelingen en/of pijn in je been of zelfs tot in je tenen.

Nu las ik dat het soms ook gepaard kan gaan met het uitvallen van de spierfuncties ! Dàt was dus bij mij het geval.

Momenteel heb ik nergens last van (iets wat eigenlijk al drie jaar geleden is). Hopelijk blijft het heel lang zo goed. Het zomerseizoen op de piste is natuurlijk de mist in gegaan. Maar ik moet maar even denken aan april en mei en juni, en dan ben ik weer ontzettend blij dat ik gewoon een eindje kan lopen. Vandaag ging het weer prima. Zes kilometer in het park, zonder moeite, bijna in mijn vroegere tempo. Zou ik toch eens geen lekker sprintje lanceren binnenkort ?

Ik bereid me dan maar voor op het veldloopseizoen. Maar ik cross niet graag ; alleen als het mooi weer is en als er niet te veel modder ligt, is het te doen.

En als mijn rug het over enkele maanden nog even goed doet als nu, ga ik terug de piste op.

Ik moet volgend jaar toch echt wel enkele knalprestaties neerzetten bij de W50...

Ja, lach maar, een mens moet toch een doel hebben, een reden om te trainen.

Ik zal beginnen met het verbeteren van een paar clubrecords. Jammer dat ik zo laat in de zomer verjaar. (Momenteel ben ik al wel 49 geworden... maar het pisteseizoen is dan ook bijna ten einde.)