Zomer en sport

Eindelijk zomert het volop.

Het is ineens véél te warm om te gaan lopen.

Waar begin ik nu over ? Lopen ? Wat is dat ?

Ik heb al 14 dagen geen stap gelopen. En ik heb het nog niet eens gemist.

Ik had dan ook een paar dagen heel veel last van mijn rug, en tintelingen in mijn been.

Volgens mij was het de hoogste tijd om er de rem op te zetten.

Nu dinsdag sloeg zelfs nog bijna de paniek toe, want het was die dag ineens weer veel erger dan anders.

Maar nu lijkt het stilaan de goede kant uit te gaan.

Vroeger was het juist in de zomer dat er moest gepresteerd worden op de piste. Zelfs als we op reis waren, trainden Patrick en ik nog bijna elke dag... Ook in de Provence, waar het veel te warm is om te lopen.

Woensdagavond zag ik op tv toevallig een stukje van de allerlangste tennismatch uit de geschiedenis. Die twee bleven maar bezig. Ze zagen er allebei uitgeput uit, maar wilden niet opgeven. Uiteindelijk moesten ze stoppen wegens de invallende duisternis, en de volgende dag verder spelen. Meer dan 11 uren heeft die match geduurd !

Stel je voor dat je die match dan verliest...

In ieder geval hebben ze geschiedenis geschreven.

Ha ha ha

Vandaag las ik een voetbalberichtje in de krant (je kan er dezer dagen echt niet naast kijken).

Ene Lionel Messi haalde op het WK een topsnelheid van 28,72 km per uur.

Dat betekent : de 100 meter in 12:50.

'k Ben even gaan opzoeken wie die Messi is : hij is een topvoetballer en heeft als bijnaam "de vlo", vanwege zijn lengte en zijn snelheid (!)

En nu komt het : Marlene Ottey (die ondertussen vijftigplusser is !) liep twee weken geleden een 100 meter in 11:72.

Woehaaahaaaahaaaahaaaa.

.

Hier ben ik al terug.

Van die lange blogvakantie is niets in huis gekomen.
Bloggen is een heel klein beetje verslavend.

Waarom dacht ik een timeout in te lassen :
één goede reden : er komen geen mooie loopresultaten meer.
En dat voor een "loopblog"...!

Maar als mijn trouwe lezers tevreden zijn met ander vrijetijdsnieuws, dan kan ik nog wel even verder doen. 't Is niet dat ik geen inspiratie heb.

Het lopen dus :
met pijn in het hart moet ik nu echt toegeven dat de baanatletiek voor mij voorbij is.
Heel moeilijk om die klik te maken.
Ik ben vijftig, akkoord. Maar had ik niet met mijn rug gesukkeld, dan had ik zeker nog mooie resultaten kunnen neerzetten bij de masters.
Natuurlijk moet ik het allemaal relativeren.
Het is maar atletiek (waar geen mens naar komt kijken).
Twee jaar geleden was ik al blij dat ik terug gewoon kon stappen...

Wat is er gebeurd de voorbije weken ?

Ik deed weer meer intervaltrainingen en ik schreef mij in voor het Belgisch kampioenschap :
800 meter.
Zaterdag stond ik dus aan de start van de 800 meter, op de piste van Brasschaat.
Met veertien 45-plussers waren we.
Dus eindelijk zou het nog eens een mooie koers worden.
In de opwarming zat alles ok. Wat stretchen, een paar sprintjes, en hopen op een tijd onder de 3 minuten...
Ik startte mooi in het pak, niet te snel en niet te traag. Ik kwam op de 200 m door in 42".
Maar dan begonnen mijn rug en linkerbeen al te protesteren. Aan de 400 m zat ik nog nauwelijks onder de 90".
Nee, dit had geen zin.
Opgave, net voorbij de bel.
Over en out.

Wat de toekomst brengt ?
Ik weet het niet. Eerst een paar dagen (of weken) rust, en daarna enkel wat joggen als ik er zin in heb en als ik absoluut geen rugpijn meer heb.
En ...misschien andere sporten beoefenen... ?

We zien wel.

Elke dag ontstekingsremmers en pijnstillers nemen, dat kan ook niet gezond zijn.
Binnenkort ga ik een rugscan laten nemen, maar ik denk dat ik al weet wat het is.
Nog een hernia erbij. Deze keer aan de andere kant.
Ach wat, ik zal deze zomer dan maar van het mooie weer genieten, al wandelend en al fietsend.
En mij niet meer zo uitsloven.
Dat is nergens goed voor.
Een kwarteeuw aan atletiek doen is eigenlijk wel genoeg.
Ik heb de hoogdagen van de baanatletiek meegemaakt (in de jaren tachtig) en de hoogdagen van de stratenlopen ook..
.
Het is mooi geweest.
Echt waar, heel mooi...
.
Dankzij de atletiek heb ik in al die jaren ongelooflijk veel toffe mensen ontmoet.
En ik heb er niets dan goede herinneringen aan.
.

.

Timeout

Na een goede opwarming gaat het lopen vrij vlot.
Maar tussen twee loopsessies door steekt de ischias telkens weer op.
Net zoals twee jaar geleden, doch deze keer in beide benen !
Hopelijk kan ik deze zomer toch nog blijven lopen en wedstrijden meedoen.
Mijn conditie is nu net een beetje op peil gebracht.

Ik heb eigenlijk de hele dag een lichte zeurende pijn.
Voorlopig valt er echter nog mee te leven.
Als het maar niet erger wordt.

Nu neem ik een lange blogvakantie.

Misschien tot in september...

Allemaal een heel mooie zomer gewenst !

......