Zo, de winterspelen van 2010 zijn achter de rug.
Wat blijft er in mijn geheugen gegrift ? De 10000 m schaatsen, die ik rechtstreeks gezien heb.
Sven Kramer, op weg naar goud, sprong plotseling naar de binnenbaan.
Op aanwijzen van zijn coach.
Een vreselijke dag voor die coach.
Winst of verlies. Winst of diskwalificatie : hing af van die ene seconde.
Bij een sportmens rijst dan meteen de vraag : moet men altijd slaafs volgen wat een coach zegt ?
De reactie van onze schaatsbelg, Bart Veldkamp, was duidelijk : hij vond het belachelijk : een schaatser weet heel goed welke baan hij moet nemen ; "net zo goed als hij weet dat hij moet ademen".
Tja, in Nederland zal er wel heel veel over gepraat worden.
En België ?
Onze bobsleemeisjes werden 14e op ongeveer 20 deelneemsters (waarvan er nog een paar over kop gingen). Iedereen vindt dat blijkbaar een geweldige prestatie.
Wat schrijft men over Belgische atleten, als ze 14e worden op de zomerspelen (die veel internationaler zijn) ? Juist, dat ze slecht gepresteerd hebben.... Dat men ze beter niet had meegestuurd.
Zo zie je maar hoeveel er afhangt van hoe men het in de media brengt.
Waarom was er nooit een programma : "Onze jongens op weg naar de 4 x 400 meter" ?
Ik zeg maar wat.
Het zou alleszins veel goedkoper zijn.
Ondertussen liepen onze RAM-masters een Belgisch record op de 4 x 200 indoor.
Het record ging van 1.39 naar 1.36...
Dàt vind ik pas een knalprestatie !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten