Rugblog

Deze blog kan ik beter omdopen tot "Els' rug- en vrijetijdsblog", want van lopen komt er niks in huis.
Lopen durf ik voorlopig nog niet te proberen.
Maar ik wanhoop niet : elke dag voel ik toch een zeer kleine verbetering.
Mijn stap ziet er al een beetje normaler uit.
Ik zit hier niet meer de hele tijd af te zien. Er zijn meer en meer goede momenten per dag ; zelfs nagenoeg pijnloze momenten.
Dat is al heel wat, vind ik.
Op tien juni moet ik terug naar de neurochirurg, en dan kan ik alle vragen stellen, waar ik nog mee zit. (Dat zijn er nog veel.)
Verder ben ik nu al stilaan gewend aan een "looploos" leven.
Ik ben wel blij dat ik kan rondfietsen.
Zo heb ik woensdag een toertje rond het park kunnen meefietsen met het loopgroepje waar ik normaal mee meeloop. ... En wat kunnen bijpraten.

B K masters en ik was er niet bij ...

Het voorbije weekend was er niet alleen de 20 km van Brussel.

Er was ook het Belgisch kampioenschap masters op de piste van Nijvel.

Voor al wie wat lacherig doet over de "veteranensport" : voor die kampioenschappen moesten tot vorig jaar wel minima gelopen worden, die lang niet iedere 35-plusser kan realiseren. (dit jaar waren er geen minima, omdat het zo vroeg op 't seizoen viel)

Zo heb ik eens, als prille 35er getracht om het minimum voor de 400 meter te lopen. De eis was 67 seconden (dat is snel !). Ik ben er toen drie wedstrijden voor gaan lopen om dat minimum te halen en telkens zat ik net boven de 67".

Dat van het verspringen haalde ik meestal wel. Ik geloof dat dat op 4m20 stond. Nooit specifiek op getraind eigenlijk ; ik haalde alles uit mijn aanloop.

Het minimum voor de 400 horden was veel makkelijker (boven de 80"), waarschijnlijk omdat ze daar toch weinig kandidaten voor vinden. Zo kwam het dat ik op het kampioenschap dus meestal de 400 horden meedeed en het verspringen.

Dit jaar was mijn planning : eerst de 10 km van Mechelen meedoen , en daarna voluit op de korte afstand trainen : snelheid, weerstand : om dan op het kampioenschap voor goud te gaan op de 400 m horden.

Het viel een beetje anders uit ! Pech pech pech.

Maar de enkele clubgenoten die deelnamen, deden het wel goed. Proficiat aan de Rammers met hun medailles ! (zie site van Ramatletiek)

Ik zat het hele weekend met mijn gedachten bij dat kampioenschap ; en ze hadden zo'n schitterend weer. Vooral zondag, wat niet verwacht was ; zaterdag stond er te veel wind.

Vorig jaar was het ook prachtig weer, toen ik de 2000 steeple meedeed (om 10 u 's morgens in St-Niklaas). Voor de steeple bij de vrouwen is er ook nooit een minimum vereist.

Nee, ik was dit jaar niet van plan om mijn gouden medaille op de steeple te verdedigen.

Veel te zwaar. Nooit nog steeple voor mij !

(ik zou het ook niet meer durven, denk ik.)

Gewoon rechtdoor lopen zal nog 't beste zijn voor mijn rug....

Ik denk dat, àls ik nog terug zal kunnen lopen, dat ik van "wedstrijdatlete" eindelijk zal veranderen in echte "jogger". Ach ja, een mens wordt wat ouder, hé. Niets aan te doen.

Gisteren goed ; vandaag weer slechter ...

Die hernia begint serieus op mijn sijskes te werken.
Gisteren voelde ik me vrij goed. Ik stopte dus met de sterke pijnstillers die ik nam (want die hebben natuurlijk bijwerkingen). Maar vandaag is het weer slechter. Ik heb ook slecht geslapen. Vandaar misschien...
Geduld, geduld.
Wanneer zal ik ooit opnieuw kunnen lopen ?

400 meter horden

Nu ik hier maar zit te zitten, denk ik natuurlijk heel vaak aan mijn loopcarrière (die hopelijk niet hier stopt).

Een van de mooiste atletieknummers op de piste vind ik de 400 meter horden. Niet alleen om naar te kijken, maar ook en vooral om zelf te doen.

Ik vind het een avontuurlijk nummer.

Je moet er wel een goeie conditie voor hebben en soepel zijn.

Toen ik eraan begon, lang geleden, had ik er nauwelijks op getraind. Ik kon een behoorlijke 400 meter lopen, en een 800 ook, en de horden staan bij de vrouwen laag (76 cm), dus geen probleem om daar over te geraken.

Mijn passen tussen twee horden heb ik nooit geteld (de "echten" doen dat wel).

Gewoon alles geven, en dan staat daar plotseling een horde : hop, erover.

De meest gemaakte fout is dat je niet tijdig durft te springen, en dan zit je te dicht bij de horde, dan ga je "trippelen" en verlies je veel tijd !

Ik spreek hier nu wel van springen over de horden, maar een goeie springt daar niet over maar loopt daar over. Ook kwestie van zo weinig mogelijk tijd te verliezen. Zo laag mogelijk over de horde scheren, is dus de kunst.

Eén keer heb ik voorgehad dat ik de enige was voor de 400 horden-wedstrijd. Goed, ik dus starten met goeie moed. Maar : in de laatste rechte lijn stond er plotseling één horde op mannenhoogte ! Ik was zo in de war dat ik stopte (had ik er maar gewoon over gesprongen ...hoewel : dat is echt wel een stuk hoger, en dan juist op 't einde ... dan is elke horde al zeer zeer moeilijk te nemen.)

Dat was dus eigenlijk een opgave.

"Niet erg, meisje," zei de scheidsrechter, "je mag je wedstrijd gewoon opnieuw lopen" ...

Gewoon even een 400 meter opnieuw lopen.... gewoon !!!

Ik zat steendood.

Dat werd dus die tweede keer ook geen toptijd.

Jammer, want ik zat toen echt dik in vorm.

Zomers weertje en moederkesdag

Een zomers weertje, maar met al mijn perikelen heb ik er nog maar weinig van genoten. Vandaag zal ik maar eens buiten op mijn terrasje gaan liggen.

Anders ben ik mij altijd veel bewuster van het weer ; zeker als het prachtig loopweer is. Wat zal het nu aangenaam zijn in het park, om rustig rond te joggen ! Of om er eens een stevig sprintje uit te persen.

Vannacht heb ik onze kat vervloekt, die mij om 3 uur en om 6 uur heeft wakker gemaakt, om eten te krijgen. Zeker om 6 uur was dat voor niets nodig want het eetbakje was nog vol. En ik heb nog steeds pijn. Wat een ellende.

Vandaag is het dus moederkesdag : normaal mocht ik met mijn schoonmoeder uit eten : een feestmenu. En hier lig ik. Je kan niet in een restaurant gaan eten als je niet op een stoel kan zitten...

Enfin, vandaag ga ik dus in de zon liggen. Misschien is dat wel goed voor mijn humeur...

Ik hoorde dat de interclubs van de seniors dit weekend reeds plaatsvinden. Wow, die hebben prachtig weer, vooral de spurters. Voor de 5000 m is het veel te warm.

Ja, nu moest de conditie ongeveer op peil zijn voor het zomerseizoen.

Maar ik zie het zo op zicht dat mijn beenspieren al weg zijn. Dat gaat snel, hoor, als je niks doet.

"epidurale infiltratie"

Een geleerd woord voor een injectie in je rug : epidurale infiltratie (met cortisone).
Woensdag heb ik mijn tweede injectie van de drie gekregen.
En nu maar afwachten of het helpt.
Een klein beetje beterschap voel ik wel ; maar niet spectaculair. Ik zou eens graag 's morgens wakker worden en constateren dat ik helemaal geen pijn meer heb...
Geduld, geduld.
Vandaag heb ik een eindje gefietst. Dat lukte vrij goed. Dat gaat beter dan stappen of zitten.
Je merkt het wel : voorlopig van lopen geen sprake.

1 mei : feest voor iedereen.

Of je nu socialist bent of katholiek : vandaag was het feest voor iedereen.

Ikzelf was heden een heel klein beetje in een voorzichtige feeststemming, want voor het eerst sinds ik terug ben uit het ziekenhuis voelde ik beterschap in mijn voet (been...rug).
Dus mijn oude optimisme is teruggekeerd.
Het voorbije weekend zat ik echt in zak en as. Maar ik kreeg zo veel bemoedigende mailtjes dat ik toch weer voorzichtig de zon begon te zien schijnen.

Nu, vandaag, heb ik helaas het feestje van één van mijn drie toffe schoonzusjes moeten missen (zij werd vijftig jaar, maar ziet er veel jonger uit).
Dat ik dat feestje moest afzeggen, vond ik bijzonder jammer. Helaas, als je maar een stap of tien kunt zetten en je kunt maar enkele minuten zitten of staan, dan kan je niet gaan feesten. (ja, liggend misschien...)

Enfin, met die hernia lijkt het nog goed te komen : zeer zeer zeer langzaam.
Ik ben geduldig.
En ik chronometreer telkens hoeveel minuten ik aan één stuk rechtop kan zitten.
(Zo dient die chronometer nog voor iets.)
Ik heb vandaag zelfs al de kattenbak kunnen verversen ! Tot grote vreugde van Musti, want zij fluisterde mij toe dat die anderen dat toch niet zo goed deden.

Om het nu terug over de socialisten te hebben : weet je wat onze grootste schrijver (Boontje) over zichzelf zei ?
"Ik ben socialist en viezen tiest."