Slotrit van de Eneco-tour.

Vandaag dacht ik nog eens in het park te gaan lopen met het loopgroepje van woensdagvoormiddag. Men was wel druk alles aan 't afsluiten voor de Eneco-tour, die door Mechelen komt. Maar ik dacht dat ik nog wel met mijn fietske naar het park zou kunnen om 10 uur. Op de Plaissancebrug vroeg ik, voor alle zekerheid, aan een vriendelijke politieagent of ik een uurtje later terug over de brug zou kunnen.

Nee, dus. Om half elf zou alles afgesloten worden, zelfs voor fietsers.

Mmm, dat kon ik niet riskeren. Dus fietste ik maar terug naar huis. Noodgedwongen ben ik dan maar in mijn eentje op de dijk gaan lopen. Dat is daar wel harde ondergrond, maar ja. Miischien kan ik daar ondertussen al wel terug tegen. Vroeger liep ik veel vaker op de dijk dan in het park.

In een joggingtempo vertrok ik voor een km opwarming. En dan, omdat ik dan toch op de dijk was, een testje op de 2 km. Het viel wel mee. Ongeveer twaalf km per uur. Terwijl ik toch nog steeds bijzonder weinig train... Dan nog drie km uitgelopen. In die drie km ben ik even gestopt om een klapke te doen met een vrouw die daar vaak met haar honden wandelt en die mij al maanden niet meer had gezien. Even uitgelegd wat mij enkele maanden geleden was overkomen. Vroeger, toen ik nog serieus trainde, stopte ik natuurlijk nooit om een praatje te maken (want de chronometer liep voort), maar we groetten elkaar wel altijd en zo kennen we mekaar toch een beetje. De honden die zij bij zich heeft, een grote en een kleine, zijn gelukkig niet geïnteresseerd in het tussen de benen van lopers lopen...(!)

Als ik in september aan een paar joggingskes zou kunnen deelnemen, is mijn zomerseizoen toch nog een heel klein beetje gered.

Voorlopig blijft mijn rug wonderlijk goed. Dus misschien kan ik wel terug een ietsje meer trainen. Misschien. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij zo wonderlijk goed blijft juist omdat ik zo weinig loop.

Gouden medaille voor vriendelijkste atleet.

Zo, de Spelen zitten er op.

We hebben fantastisch mooie wedstrijden gezien.

En onze Belgen hebben het de laatste dagen echt schitterend gedaan. Belgisch record voor onze mannen in de 4 X 400 : wat een ploeg !

Onze meisjes op de 4 X 100 ....

En dan Tia, die de kroon op het werk zette.

Wat was dat spannend, zeg.

Ik had er vertrouwen in. Tia staat er als ze er moet staan. Maar ja, Blanka was wel een heel zware tegenstandster. Al een jaar niet meer geklopt. En dan, gisteren ....

Blanka liet het mentaal een beetje afweten. Je ziet het ook aan haar als ze begint te twijfelen.

Ze was er niet gerust in. En Tia bleef zichzelf. Geconcentreerd. Alles perfect. Ongelooflijk gewoon. Ze sprong daar wel even haar Belgisch record outdoor.

Enfin, de kranten zullen er morgen wel vol van staan.

Maar, de gouden medaille van vriendelijkste atleet : naar wie gaat die (als die moest bestaan) ?

Volgens mij : bij de vrouwen : naar Tia Hellebaut

en bij de mannen : naar Haile Gebrsellassie !

Eindelijk 6 km.

Onze mannen deden het op de 400 meter bijzonder goed.
Alledrie haalden ze de halve finale. En zeggen dat ze door het BOIC eerst niet eens geselecteerd waren voor de individuele 400 m.
Cedric Van Branteghem staat er terug, na heel veel blessureleed.
En de tweeling Borlée, die zijn nog zeer jong. Zij zijn dé revelatie van het Belgische team, vind ik. Kevin verbeterde het toch wel sterke Belgische record, dat op naam stond van Cedric, en voorheen van Fons Brijdenbach.
De Borlées, daar gaan we nog wat van zien. Bij Kevin, Jonathan en Olivia zit het gewoon in de genen. Ik heb Jacques Borlée begin jaren tachtig zien lopen op de piste. Hij was een zeer goede 400m-loper. (45"4 handgestopte tijd). En de moeder, Edith De Martelaere, was een heel goede sprintster (11"71 op 100 m). Daar moeten wel snelle kinderen van komen.

Maar wat heeft dit alles nu met de titel van dit stukje te maken ?
Wel, dat gaat terug over mijn persoonlijke loopvorderingen.
Jawel, vandaag heb ik eindelijk 6 km aan één stuk gelopen.
Precies 4 maanden na "operatie katastrofe"!
Na vier km had ik veel zin om te wandelen, maar dan moet je natuurlijk even doorbijten. Anders komt het er nooit van om terug wat verder te geraken. Het was wel in een laag tempo, maar ja, eerst aan de conditie werken en pas daarna aan de snelheid.
Ik was bij aankomst even blij als de atleten die de eindstreep van een marathon bereiken.

Net niet.

Bijna had België zijn eerste medaille te pakken op deze Spelen.
Tim Maeyens roeide zeer sterk, maar werd uiteindelijk vierde.
Toch een zeer knappe prestatie !
Onze lopers, die al aan de slag waren, brachten er maar weinig van terecht :
Nathalie De Vos, Veerle Dejaeghere en Pieter Desmet : alledrie ergens achteraan in hun reeks, en ze mogen al naar huis.
Er wordt vooraf heel veel gezeurd over de strenge normen van het BOIC, maar wat als je dan mee mag en je er eigenlijk niets kan gaan doen ? Natuurlijk kan niet iedereen een finaleplaats halen, maar piek dan goed en loop bv een persoonlijk record....
Nu is al onze hoop gevestigd op Kim Gevaert en Tia Hellebaut, en op onze aflossingsploegen.
Wie weet ?
Momenteel zijn er al meer dan vijftig landen die een medaille hebben gehaald. En daar zijn ook heel kleine landjes bij...

Nu begint het pas echt.

Eindelijk is de atletiek aan de beurt op de Olympische Spelen.
Deze nacht heb ik al de 100 meter horden gezien van de zevenkamp. Er waren vijf reeksen. Ze zijn dus met meer dan 40 vrouwen van start gegaan...
Daarna kwamen de reeksen van de 100 meter voor mannen.
Maar na twee reeksen schakelden alle posten over op het zwemmen, want daar zijn ze nog met finales bezig.
We gaan dit weekend nog vele reeksen moeten missen, omdat het zwemmen nog niet gedaan is.
De kwalificaties van het kogelstoten heb ik ook meegepikt (De drie Amerikanen zijn geplaatst.) De atleten moesten de kogel 20m40 ver stoten om automatisch geplaatst te zijn voor de finale. Meestal worden er nog wel een aantal "opgevist", die die norm net niet hebben gehaald.
Om 4 uur lag ik al terug in mijn bed.
Patrick heeft het langer volgehouden. Die heeft nog de reeksen van de 800 meter vrouwen gezien. In mijn halve slaap vanmorgen hoorde ik dat Maria Mutola er nog steeds bij is én dat ze de reeksen heeft overleefd. Zij is ondertussen 35 jaar, meen ik. Dus volgens mij zal zij wel vlot een master-record neerzetten. (Voor de absolute leken : vanaf je 35e ben je "master" - vroeger "veteraan" genoemd.)
Er werd naar het schijnt al erg snel gelopen in de reeksen (velen onder de 2 minuten). Dat belooft voor de finale !
Een prachtig nummer, die 800 meter.
Zelf heb ik er al zo'n stuk of vijftig gelopen.
Maar niet in de buurt van 2 minuten, hoor.
Dat is vreselijk snel. Je kan je dat eigenlijk alleen maar voorstellen als je zelf die afstand al eens gelopen hebt. Bij de masters van mijn leeftijd zit je goed als je nog onder de 2'40" kunt. En de allerbesten kunnen nog onder 2'30".
Tja...

"Stolen Gold"

Maandag de tv-uitzending "Stolen Gold" gezien.

Die 3000 meter met Mary Decker en Zola Budd herinner ik mij nog alsof het gisteren was.

(Het was in 1984.) Een spannende strijd tussen de populaire Amerikaanse en de Zuid-Afrikaanse (die nog vlug Engelse was geworden omdat Zuid-Afrika niet mocht meedoen, vanwege het apartheidsregime...) Ik was supporter van Zola Budd. Ze was zo klein en dapper en liep bovendien altijd op blote voeten.

Die val van Mary Decker dus. Het was vreselijk voor haar. Dat kan je je wel voorstellen.

Juist op de allerbelangrijkste wedstrijd vallen en eruit liggen. Ze wou nog zo snel mogelijk opstaan en verder lopen, vertelde ze later. Maar zelfs als ze dat had gekund, was het onmogelijk om nog aan te sluiten bij de kopgroep. Een verloren strijd. Zeer dramatisch.

Zij beweerde dat Budd haar had ingesloten en zo haar val had veroorzaakt.

Maar nu ik de beelden nog eens een paar keer heb teruggezien, vind ik nog steeds dat het niet de schuld was van mijn idool, Zola Budd ! Het was gewoon brute pech.

Zola viel trouwens zelf ook bijna, was helemaal de kluts kwijt en haalde geen medaille.

En dan die basketfinale van 1972 : dat was nog krasser. In volle koude oorlog : Amerika tegen Rusland. De Amerikanen hadden gewonnen en stonden al een paar minuten te juichen, toen plotseling nog drie seconden aan de wedstrijd werden toegevoegd. In die drie seconden scoorden de Russen. Het goud ging naar Rusland !

Tot op vandaag willen de Amerikanen hun zilveren medaille van 1972 niet aanvaarden...

Hoogdagen voor de sport.

Volgende week is het zover. Het belangrijkste sportevenement van de wereld komt eraan : de Olympische Spelen.

Vooral voor de individuele sporters...

Ik kijk er al naar uit.

De atletiek begint pas op 15 augustus, maar de eerste week vallen er ook mooie sporten te bekijken : zwemmen, roeien, turnen, enz.

Ik zal veel meer uren voor de tv doorbrengen dan ik gewend ben. (normaal kijk ik lang niet elke dag tv.... Er is niet veel boeiends te zien meestal. En we hebben dan nog belgacom-tv : vooral om Eurosport en Arte te krijgen... en voor het draadloos surfen, dat je erbij kreeg.)

De tweede week is er dus atletiek. Het speelt zich allemaal 's nachts en in de namiddag af.

Bij atletiek beperk ik me niet tot de finales. De reeksen zijn het boeiendste. Van welke landen ze dan allemaal komen meedoen. Ik weet niet of het nu nog zo is, maar vroeger was het altijd zo dat als een land maar één sporter stuurde naar de O.S., de limiet helemaal niet moest gehaald worden. Kwestie van zoveel mogelijk landen te laten meedoen (de olympische gedachte : deelnemen wàs belangrijker dan winnen.) En dan kon je weleens iemand een 100 of een 1500 zien lopen in een tijd die je zelf ook kon. Grappig.

'k Ben benieuwd wat het deze keer gaat worden.

Spanning en sensatie verzekerd.