Hard gevallen.

Donderdagochtend ben ik gevallen met de fiets. In volle ochtendspits, op een borduurke.
Ik voelde dat het fout ging, maar toen was het te laat. Ik plaatste in een reflex mijn beide handen op de grond. Wat een klap. En mijn knie kwam ook onzacht tegen de bodem.
PIJN. Gelukkig kwam één vriendelijke mevrouw mij rechthelpen. Ik mompelde een bedankje en zette me terug in beweging. Maar het was een harde klap geweest, want ik voelde me een beetje wegdraaien en dacht ergens te moeten gaan zitten om wat te bekomen. In de Bruul waren er echter alleen maar natte banken te vinden en ik fietste dan maar voorzichtig verder. Op het werk aangekomen, leek alles nog mee te vallen. Mijn handen veranderden wel van kleur, van roze naar blauw.
's Avonds werd het erger : ook mijn armen deden nu pijn, en mijn beide knieën. En vrijdag was 't nog erger. Onmogelijk om te gaan werken. Vandaag gaat het wat beter. Ik denk dat ik nog geluk heb gehad, want het is op die manier dat mensen een pols breken...

Het crossen zie ik nu helemaal niet zitten. Als ik al kan gaan trainen vandaag, zal 't goed zijn.
En, jawel, het sneeuwt weer...

Wat de labels hiernaast betreft : De rubriek "sport" is weg. "Training" is geen aparte rubriek geworden. Voor training is er geen label, want ik denk niet dat iemand wil gaan terugkijken naar wat ik bv vorig jaar heb getraind.
"Terugblik" is voor mezelf interessant, alsook "wedstrijden" en "kampioenschappen".
"Muziek", "literatuur" en "schilderen" heb ik allemaal bij elkaar gezet onder "kunst en cultuur".
Anders werden het wat veel rubrieken.

Rubrieken

Ik heb er een nieuwe lezer bij.
Mijn schoonvader, een fitte zeventiger, heeft nu ook internet.
Toen hij mij gisteren mailde dat hij mijn hele blog had doorgelezen, dacht ik : oei, ik moet iets aan de labels doen, die hiernaast vermeld staan.
Om wat orde te scheppen, had ik een onderverdeling gemaakt in literatuur, maatschappij, schilderen, sport, enz.
Nu was er op den duur zoveel in de rubriek "sport" terechtgekomen, dat een kat er haar jongen niet meer in terug vindt.
Dus : "sport" ga ik uiteentrekken.
Nieuwe labels : "wedstrijd", "kampioenschap", "terugblik" en misschien "training".
Een heel werk.
Maar dan heb ik voor mezelf ook een beter overzicht.
Bij de oudste berichten zal ik de training maar gewoon bij sport laten staan ... of misschien ga ik het label "sport" gewoon helemaal verwijderen.

Nu even gaan trainen, want dat gaat wel voor op bloggen, natuurlijk.

Blij weerzien met de piste.

Gisteren ben ik eindelijk terug op de piste gaan trainen.
Dat was meer dan 100 dagen geleden !
(Eerst die aanslepende blessure en daarna sneeuw en ijs, en nog hier en daar wat uitvluchten.)

Amai. Ik voelde het wel.
Je denkt dat je nog wat conditie behoudt, door 3 maal per week in het park of op de dijk te lopen. Vergeet het. De piste is heel wat anders !!!

De piste liegt niet :
Een duizend meter is duizend meter lang en niet "ongeveer" 1 km !

Hoe lang ik gisteren over 1000 meter deed, durf ik hier niet te schrijven. Maar één ding is zeker : het wordt nog een lange weg naar een behoorlijk pisteseizoen.
Toch zie ik het wel zitten.
Eindelijk weer ontwaakt uit mijn winterslaap.
Een beetje stijf ben ik er wel van. Maar blessurevrij.
Nu rustig verder timmeren aan de weg. Op drie maanden tijd kan men aardig wat vorderingen maken. Ik heb er zin in.
Na zo'n pistetraining heb je tenminste het gevoel dat je echt getraind hebt.

Nog ...

nooit zo blij geweest met regen bij een temperatuur van 3°C.
De regen spoelt alle sneeuw en ijs weg.
En eindelijk kunnen we weer normaal lopen.
Vrijdag trok ik dus blijgezind opnieuw mijn loopschoenen aan en begaf ik mij, al joggend, naar de dijledijk. Maar na 500 meter kwam er al een domper op de vreugde. De dijledijk lag er nog heel slecht en glibberig bij, zodat ik al gauw terugkeerde en hier in de buurt gewoon op de stoep heb gelopen. Verscheidene keren blokje rond.
Mijn "blokje rond" heeft maar een lengte van 550 meter. Dus zagen de mensen mij wel vaak voorbij komen. Maar goed, alles beter dan "niet lopen".
Gisteren begaf ik mij dan naar het park.
Maar ja, de dooi heeft ingezet, en daar zag het er dan weer zeer modderig uit.
Ik ben er niet aan begonnen en heb weer een ander parcours gekozen : deze keer rondjes tussen de Plaissancebrug en de Colomabrug. Dat is ook wel een mooi toerke, maar ik weet niet precies hoe lang dat is. Ik vermoed dat het zo'n 2,5 km is.
Ik ben van plan om dinsdag eindelijk terug op de piste te gaan trainen.
En over twee weken is er de cross van Vilvoorde.

Wachten op de dooi.

Nu was ik terug goed bezig, maar sneeuw en ijs zijn deze keer de spelbrekers.
Weer zes dagen geen stap gelopen.
Waar kan men in hemelsnaam behoorlijk lopen, dezer dagen ?
Dijk, piste, park ...
Ligt allemaal slecht.
Ik had ook al gedacht aan de nieuwe Finse piste in Hofstade, maar ik lees net bij André dat dat eveneens een ramp is.

Vanaf morgen belooft men algemene dooi en temperaturen boven het vriespunt.
Jochei. Jochei.
Wat zullen alle lopers hier blij zijn.

Eindelijk goed nieuws.

Het nieuwe jaar heeft voor mij een mooie verrassing gebracht.
Mijn blessure is weg.

Nu kan ik er in vliegen. Vol goede voornemens voor dit jaar.

Terwijl ik vorig jaar op 6 januari nog geen enkele kilometer had gelopen, heb ik nu al vier trainingen achter de rug. Zaterdag 5 km, zondag 5 km, dinsdag 4 km en vandaag 50 minuten gelopen. Geen idee hoeveel kilometers dat waren op 50 minuten, maar het ging vlot. Ik had er makkelijk een uurloop van kunnen maken. Doch je moet niet overdrijven op zo'n slechte ondergrond (sneeuw en ijs) en na zo'n lange rustperiode.

Als alles zo goed blijft gaan, moet ik er terug kunnen staan tegen het provinciaal kampioenschap in februari. Dat zou ik graag meelopen, omdat het in Mechelen plaats vindt.

En daarna wordt het verder opbouwen naar het pisteseizoen toe.
Wat ik nog aan snelheid over heb, kan ik pas uittesten als de sneeuw weg is.
Voorlopig moet ik gewoon weer een basis leggen : dus kilometers lopen in een gelijkmatig tempo. Dat kan nooit kwaad.
Ik sta te popelen om te testen hoe snel ik nog een 600 of een 1000 m kan lopen.
't Zal in 't begin zeer zeker tegenvallen, maar je kan zoiets wel snel terug opbouwen.
Na al mijn gezeur, de voorbije maanden, zie ik het nu eindelijk weer helemaal zitten.

Een nieuw jaar en nieuwe moed.

Lieve lezertjes :

Ik wens jullie allemaal een heel tof 2010 !