Blij weerzien in de club.

Gisteravond ben ik eindelijk terug naar de training van de club geweest.
Tot mijn verbazing vonden de meesten daar dat ik SNEL terug was, terwijl het voor mij een eeuwigheid had geleken. Mijn vorige training op de piste dateerde van 1 april. Da's toch lang geleden ?
Eigenlijk ben ik gisteren nauwelijks op de piste gekomen. Ik heb wat rondgejogd op het gras. Heel weinig, want ik voelde pijn in mijn heup. Die pijn had niets met mijn rug te maken, maar ze zat er wel. Dus was ik verplicht om zeer weinig te lopen.
Wat babbeltjes geslagen met de clubgenoten.
Onze onfortuinlijke secretaris zat daar in een rolstoel. Hij had op de interclub het verspringen voor zijn rekening genomen, terwijl hij al jaren geen atletiek meer beoefent. Hij vertelde me dat hij van plan was geweest om één sprong te doen (voor de punten) en dan te stoppen. Maar die ene sprong was minder dan 4 meter. En natuurlijk deed hij wat ook ik zeker zou doen. Toch nog eens springen om boven die 4 meter te komen. Lap, achillespees over : niet bij het afzetten, gewoon van in de aanloop. Dikke pech. Ik wens hem alvast een zeer spoedig herstel.
Mijn collega-loper op het werk zit ook al maanden te sukkelen met een blessure.
En dan krijg je van niet-sporters natuurlijk zo'n opmerkingen van : "ha, sport is gezond", mèt de blijhorende veelbetekenende blik...

Goed stijf !

Ik was er goed stijf van, van die twaalf minuutjes joggen.
Ik bedoel : ik had er spierpijn van.
Maar verder is alles OK.
Mijn rug heeft er blijkbaar geen last van gehad. Toch maar goed dat ik zo weinig heb gelopen woensdag. Ik had makkelijk een paar kilometers kunnen doen. En nu rust ik weer een paar dagen. Als dat niet "langzaam opbouwen" is.

Hoy hoy, ... eindelijk gelopen.

Vandaag kon ik me niet meer bedwingen.
Ik moest en zou in het park gaan proberen om te lopen.
Niets forceren natuurlijk. Niet met het loopgroepje mee.
Nee nee, rustig in mijn eentje uitproberen wat ik er nog van kon.
Eerst wat aarzelende stapjes in een laag tempo.
Het ging wonderlijk goed !
Hoera.
Nu echter niet overmoedig worden...
Niet ineens een ronde van drie kilometer willen doen.
Want ik was wel bang dat ik het misschien achteraf zou bekopen.
Acht minuten aan een stuk heb ik gelopen. Dan rustig gestapt. Daarna drie minuten gelopen. Weer gestapt. Daarna nog één minuut gelopen. En nog een mooi wandelingetje via de rozentuin om af te sluiten. Heerlijk.
Dat maakt dus : twaalf minuten gelopen. In dat tempo moet dat ongeveer 2 km geweest zijn.
Mijn vorige training vond plaats op 17 april. Dat is twee volle maanden geleden !

Gisteren dacht ik naar de piste te gaan om mijn loopvriendinnen nog eens te ontmoeten. Maar als je niet eens de opwarming kan meedoen, dan sta je daar ook maar te koekeloeren. Nu weet ik dat ik toch al een eindje zal kunnen meelopen. Dus : volgende dinsdag misschien.

Toch nog maar even wachten...

Ja, ik mag dus terug gaan joggen.
Maar, voor wie dacht dat ik er nu meteen zou in vliegen :
nee, de schrik zit er goed in.
Zondag probeerde ik aarzelend wat te lopen. Exact een halve minuut en toen had ik de indruk dat ik iets voelde in mijn rug. Misschien inbeelding. Ik ben meteen gestopt en ben terug naar huis gewandeld, net voor een fikse plensbui.
Een week meer of minder stilliggen, zal nu ook niets meer uitmaken.
Eigenlijk zou ik nieuwe loopschoenen moeten gaan kopen, zodat ik een veel betere demping heb. Doch zo lang ik niet zeker ben of ik de loopsport nog wel zal kunnen beoefenen, is het de investering niet waard.
Ik heb 1,5 jaar geleden eindelijk de voor mij perfecte loopschoenen gevonden(New Balance), maar die kosten wel 130 euro.
Mijn mooie nieuwe spikes staan daar ook. Nog geen 10 keer gebruikt.

Misschien durf ik morgen wel een eindje te lopen ?
Ondertussen heb ik gisterennacht, op dag 50 na mijn terugkomst uit de kliniek, voor het eerst geen enkele pijnstiller meer nodig gehad, zelfs 's nachts niet.
Tot eergisteren had ik 's nachts nog last van pijnscheuten in mijn tenen.
En probeer dan maar in slaap te vallen...

Ik ben ook al twee dagen terug gaan werken. Dat viel goed mee. Ik was bang dat ik niet zo lang op een stoel zou kunnen zitten. Maar met onze "glijdende uren" heb ik ervoor gezorgd dat mijn eerste twee dagen korter uitvielen dan normaal. En morgen heb ik, gelukkig, al een rustdag.
Dan kan ik zeker wat wandelen of fietsen..... of lopen.

En het werd zomer ...

Een rare titel, als je weet dat het vandaag nat en koud is buiten.
Maar ik bedoel : voor mijzelf wordt het nu eindelijk zomer.
Ik ben in een zonnig humeur.
Want ik ben officieel gezond en fit verklaard.
Dat betekent dat ik terug mag lopen.
Na acht weken complete rust zal dat wat geven...

De zenuw in mijn rug, die gekneld en geïrriteerd was, heeft zich goed hersteld.
Het heeft wel tijd nodig gehad, maar het is dan toch uit zichzelf goed gekomen. Achteraf bekeken, ben ik blij dat ze het niet zomaar direct hebben geopereerd. Want naar het schijnt zijn er veel mensen die na zo'n operatie toch ook nog pijn hebben... , na een maandenlange revalidatie !

Wat er op deze "loop"blog nog kan komen, weet ik niet. Voorlopig geen heldendaden, supertijden, horden, steeple, verspringen, hinkstapspringen, enz.
Alleen maar over rustige joggingskes schrijven ? Tja, we zien wel.
Wie had er nu gedacht dat ik na het starten van een loopblog meteen buiten strijd zou zijn ? Ik die zelden of nooit geblesseerd was.
Vroeger dacht ik weleens : als ik niet meer kan lopen, kan ik nog altijd het discuswerpen beoefenen. Ook een mooie sport. Maar met mijn hernia lijkt discuswerpen zeker niet aan te raden ; want dan heb je een onnatuurlijke draaiing en belasting van je onderrug.
Nee, het enige dat nog mag, is mooi rechtdoor lopen.
En nooit meer overdrijven.

Zondag : interclub.

Dit is de groepsfoto van de interclub van vorig jaar. We werden toen, met één puntje verschil, tweede. De eerste twee clubs promoveerden naar een hogere afdeling. Dat betekent dat niemand nog aan twee nummers zal mogen deelnemen. Dus heb je meer volk nodig.

Ik was dit jaar gevraagd voor de 200 meter. Een wedstrijd die ik liever loop dan de 800 meter. (Ik vind dat er op een 800 m meer fout kan gaan.)

In mijn hele loopcarrière heb ik al aan ontelbare interclubs deelgenomen. Vroeger, bij de seniores, waren het dan nog twee interclubs per jaar : eerst kwalificaties en daarna finales.

Omdat ik altijd nogal multidisciplinair was, werd ik al voor allerhande nummers gevraagd.

Het begon met de 1500 (want daar hadden ze niemand voor) : niet mijn favoriete afstand !

Daar kwam diezelfde dag nog de 4 X 400 bij. We waren daar vrij goed in bij Wespelaar.

De volgende jaren heb ik vaak de 400 m gelopen en de 100 m . Zelfs eens het hoogspringen bij de seniores voor mijn rekening genomen, toen ik al veteraan was. Ik geraakte net over de beginhoogte : 1m20. Dat was zowat het hoogste dat ik toen nog kon. (ik trainde daar nooit op) Ik mocht niet beginnen op 1m10 ofzo, nee nee, direct 1m20. Ik geraakte er over. Hoera. Dat was dus goed voor 1 puntje, en goed om interclubkampioen te worden ! Echt waar. Dat ene puntje hadden ze dus wel nodig. Dat is het mooie aan interclub : de ketting is zo sterk als de zwakste schakel... En geen enkele club heeft op alle disciplines een "goeie". (tenzij in eerste klasse)

Verder was ik jaren de verspringster van dienst. En tenslotte heel vaak de startloopster van de 4 X 100 meter. Ook altijd spannend, die aflossing.

Het is leuk om in deze individuele sport toch eens dat groepsgevoel te hebben.

Als ze nu zondag nog mooi weer hebben, wordt het weer een mooie interclub. En ik zal van hieruit in stilte vurig supporteren, want het zal wat geven, in die hogere afdeling.

Dames, zet je beste beentjes voor in Huizingen.

(En heren ook natuurlijk, op een andere plaats.)