Omdat ik nog steeds geen stap kan lopen, heb ik discus- en speerwerpen gedaan. Niet dat ik daar iets van ken, maar ja, ik wou er toch nog eens bij zijn.
Het was bijna de hele dag mooi weer, behalve toen wij (50+) aan het discuswerpen moesten beginnen. Toen viel de regen met bakken uit de lucht.
Niet makkelijk : met een natte discus werpen.
In de namiddag, bij het speerwerpen, was het mooi zonnig weer.
Speerwerpen is nog moeilijker dan discuswerpen. En ik had er niet aan gedacht dat je daar ook voor moet aanlopen, met een "kruispas" op het einde. Moeilijk te doen met voze benen. Ik kreeg nog snel wat professionele uitleg van een mede-atlete, maar de prestatie was niet om over naar huis te schrijven. Eén keer viel ik over de lijn. NUL ! en één keer stak de speer niet mooi in de grond, en dat bleek ook een NUL te zijn. Vier geldige pogingen dus.
Enfin : ik ben twee keer provinciaal kampioen geworden (omdat er verder niemand was van de provincie Antwerpen, van tussen 50 en 55 jaar).
En dan heb ik ook nog een bronzen en een zilveren medaille voor het Vlaams kampioenschap.
De prestaties op zich kunnen mij niets schelen. Maar het was een fijne dag en ik heb veel oude bekenden teruggezien.
Als ik zo de verhalen van anderen hoor, moet ik constateren dat bijna alle 'oudere' atleten het uiteindelijk moeten laten afweten omdat ze sukkelen met hun rug. Dus : ik ben zeker niet de enige. Spijtig. Maar ik heb toch nog eens een keertje de typische sfeer kunnen proeven van een veteranenkampioenschap.
Kameraadschap boven prestaties. Daar doet een mens het voor.
