Sneeuw

Toen ik gisteren in de auto zat en geconcentreerd het spiegelgladde wegdek in het oog hield, schalde door de radio "Let it snow, let it snow".
Ik zat binnensmonds te vloeken op die sneeuw.
Waar is mijn gevoel voor romantiek gebleven ?
Wat is er met mij gebeurd, dat ik begin te vloeken tegen de sneeuw ?

Maar toen ik even later het liedje "de eerste sneeuw" van Jan De Wilde hoorde, werd ik weer vreselijk emotioneel. Ik kan niet tegen dat liedje,...zo mooi.

"Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken,
'k wou dat dit kon blijven duren.
M'n mama kwam naar boven, 't is tijd om op te staan,
M'n mama kwam naar boven, kom trek je kleren aan.
Mama, lieve mama, kijk eens naar benee,
Ga je met me mee, in de eerste sneeuw.

...
Nu twintig jaren later heb ik geen zin om op te staan,
Nu twintig jaren later kijk ik weer uit het raam.
M'n mama zal niet komen, m'n mama is lang dood,
Ze ligt al lang beneden, in de eerste sneeuw.

Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken...

(Jan De Wilde)