Gisteravond ben ik eindelijk terug naar de training van de club geweest.Tot mijn verbazing vonden de meesten daar dat ik SNEL terug was, terwijl het voor mij een eeuwigheid had geleken. Mijn vorige training op de piste dateerde van 1 april. Da's toch lang geleden ?
Eigenlijk ben ik gisteren nauwelijks op de piste gekomen. Ik heb wat rondgejogd op het gras. Heel weinig, want ik voelde pijn in mijn heup. Die pijn had niets met mijn rug te maken, maar ze zat er wel. Dus was ik verplicht om zeer weinig te lopen.
Wat babbeltjes geslagen met de clubgenoten.
Onze onfortuinlijke secretaris zat daar in een rolstoel. Hij had op de interclub het verspringen voor zijn rekening genomen, terwijl hij al jaren geen atletiek meer beoefent. Hij vertelde me dat hij van plan was geweest om één sprong te doen (voor de punten) en dan te stoppen. Maar die ene sprong was minder dan 4 meter. En natuurlijk deed hij wat ook ik zeker zou doen. Toch nog eens springen om boven die 4 meter te komen. Lap, achillespees over : niet bij het afzetten, gewoon van in de aanloop. Dikke pech. Ik wens hem alvast een zeer spoedig herstel.
Mijn collega-loper op het werk zit ook al maanden te sukkelen met een blessure.
En dan krijg je van niet-sporters natuurlijk zo'n opmerkingen van : "ha, sport is gezond", mèt de blijhorende veelbetekenende blik...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten