Vanmiddag trok ik naar het park om eindelijk nog eens te lopen. Dat was alweer een week geleden. Ik was van plan om nu eens een volledige ronde te joggen (= bijna 3 km). Het tempo speelde geen rol.Zeer rustig vertrokken : aan mijn eerste herkenningspunt voorbij de vijvers zat ik al een minuut trager dan normaal. Dat viel al bij al nog mee. Doch, na tien minuten werd het echt zwoegen.
Nul komma nul conditie blijk ik nog te hebben, na twee en een halve maand !
Na 15 minuten aan één stuk te hebben gelopen, besloot ik even te wandelen : een polsslag van 160 ! Dat had ik normaal als ik echt alles gaf op een 400 m, ofzo.
Zal ik het maar aan de warmte wijten ?
Enfin, na een beetje rust maakte ik mijn ronde vol.
Drie km gelopen. Dat is toch al iets. Maar de weg blijkt nog veel langer dan ik had gedacht.
Vorige week zat ik al stiekem te denken aan het Vlaams Kampioenschap in september. Misschien kon ik daartegen toch nog klaar zijn voor een 800 m, ofzo. Deze keer dan wel voor de eerste maal zonder medaillekansen. Maar nu ik blijk van NUL te moeten beginnen, zal ik mijn ambities nog wat moeten bijstellen.
Toch was ik tevreden. Als je bedenkt waar ik vorige maand stond... Geen meter kon ik toen lopen !
Om de conditie op te bouwen, is één keer lopen per week natuurlijk veel te weinig. Maar het voorbije weekend zat ik aan zee en daar had ik werk genoeg met alleen maar stappen.
Daar had ik 's avonds toch weer last van mijn enkel en voet (weer die uitstralingspijn), dus ik wil absoluut niet overdrijven.
Maar de loopmicrobe heeft alleszins weer in alle hevigheid de kop opgestoken. Het zomaar laten voor wat het is, blijkt niet makkelijk. Ik vraag me nog steeds af of ik nu de rest van mijn leven last ga hebben van die enkel. Tijdens het lopen had ik gelukkig totaal geen pijn (anders had ik onmiddellijk gestopt). Nu een paar dagen rust, en vrijdag denk ik nog eens te proberen.
Met dat mooie weer zijn de loopkriebels extra groot.
Al dat fietsen en stappen, ach, dat is toch niet hetzelfde...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten