Tot en met de 400 meter ben je verplicht om vanuit startblokken te starten. Startblokken zijn zeer nuttig voor professionele sprinters. Gewone mensen echter boezemen ze soms echt angst in. Ik ken heel wat master-atleten die nooit aan een spurtnummer durven deel te nemen, vanwege die verplichting om uit startblokken te starten. Zo erg zijn die blokken echter niet. Als niet-sprinter heb je er weinig nut van, maar kwaad kunnen ze ook niet.Het probleem is wel dat je ze zelf moet instellen op de juiste maat. Het ene blokje wat naar achter en het andere wat naar voor. Het startblok zelf staat op de piste vast met pinnen (voor wie dat nooit van dichtbij heeft gezien). Ik zeg nu wel "wat naar achter", maar de echte sprinters hebben daar natuurlijk een vaste maat voor : bv. een voetje voor de ene, twee voetjes voor de andere, en de afstand tussen startblok en startlijn moet ook precies kloppen !
Ze kunnen daar soms een eeuwigheid aan zittten prutsen. (met niet-begrijpende blikken van de afstandslopers tot gevolg.)
Ik herinner mij nog levendig mijn allereerste pistewedstrijd, in 1982, op de sintelbaan van Heist-op-den-Berg. Ik was ingeschreven voor de 200 meter. Ik dus vrolijk naar de start.
Wie schetst mijn verbazing toen in daar een dikke hamer en twee reuzegrote nagels in mijn handen geduwd kreeg ? Bleek dat ik mijn startblok zelf moest vastspijkeren in de piste.... Zo ging dat toen. Je kon het startblok makkelijk zo'n 20 cm in de piste kloppen. Dat was ook nodig, anders kon het wegschieten in volle start.
Ik heb in die jaren aan menige sprintwedstrijd deelgenomen, en dus ook aardig wat grote nagels in de grond gehamerd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten