Twee maal brons

Gisteren was het zo ver.
We reden naar Maldegem voor het Vlaams kampioenschap op de piste. Normaal gezien een uur rijden, maar we hadden onderweg een file, waar we 20 minuten in stonden.
Men moet een uur voor de wedstrijd inschrijven. Om half twee zou de start van de 100 meter gegeven worden. En de tijd verstreek, en we bleven maar rijden en rijden. Wat ligt dat ver van Mechelen, Maldegem. Pas om 13 uur kwam ik er aan, bloednerveus.
Ik mocht toch nog inschrijven. Vlug opwarmen.
Prachtig weer, weinig wind, een heel goede piste.
Ik nam plaats in het startblok ; ik was goed weg en ik gaf alles.
Maar dat was bijlange niet genoeg om te winnen. Derde vijftiger en tweede van de provincie Antwerpen. Mijn tijd was niet denderend, ... dat had ik wel kunnen verwachten (15.99).
Twee uur later : de 200 meter.
Alles deed pijn en ik voelde dat het eigenlijk niet meer draaide. Gevolg : de 200 meter liep ik veel slechter dan de 100. (35 sec.) Ik werd er eveneens derde mee ; maar ik was beschaamd over mijn tijd.
Zo zie je maar : zonder training kom je er niet ; ook niet bij 50 +...............

Ondertussen merkte ik dat ik in het verspringen (mijn favoriete nummer) makkelijk zilver had gehaald èn provinciaal kampioen was geworden.
Maar ik mag niet meer verspringen met mijn rug.

&é"'(§è!!è!çà"'é&çàà'&é"'(§§è!çç : d.i. een fikse vloek.

Nu doet mijn rug geen pijn, maar al de rest wel.

Wordt vervolgd.