woensdag 1 april 2009

Bij de dood van een huisdier.

Kinderloze mensen, die zich (te) veel hechten aan een huisdier, daar wordt achter hun rug om gelachen. Ik ben mij daar ten zeerste van bewust.
Daarom wil ik hier niet uitweiden over de dood van mijn kat.
Ze was meer dan 16 jaar bij ons, en... dat is verdomd een hele tijd.

Ik heb op het net een mooie tekst gevonden, die ik wil opdragen aan Musti :

De Regenboogbrug
----------------------------
Er is een plaats in de hemel die Regenboogbrug heet.
Als een dier waar je veel van houdt, doodgaat,
dan gaat dat dier naar de Regenboogbrug.
Daar zijn uitgestrekte weiden en heuvels voor onze lieve vrienden,
zodat ze met elkaar kunnen rennen en spelen.
Er is genoeg eten, water en zonneschijn
en onze vrienden voelen zich daar warm en prettig.

Alle oude en zieke dieren worden daar weer jong en beter.
Alle dieren die gewond of verminkt waren, worden weer sterk en gezond,
precies zoals wij ze herinneren in onze dromen.
De dieren zijn gelukkig en tevreden. Er is echter één klein ding :
ze vinden het jammer dat ze hun baasje of bazinnetje
achter hebben moeten laten.

Ze rennen en spelen met elkaar.
Maar dan komt de dag dat er eentje plotseling stopt met spelen
en in de verte tuurt.
Zijn ogen beginnen te stralen ; hij begint te trillen van opwinding.
Plotseling verlaat hij de groep,
rent over het groene gras, sneller en sneller.
Hij heeft je gezien en als jij en je lieveling elkaar eindelijk treffen,
houden jullie elkaar stevig vast, bij deze vreugdevolle hereniging.
Om nooit meer uit elkaar te gaan.
De vrolijke kussen overstelpen je gezicht,
je handen aaien zijn liefdevolle kop
en je kijkt weer in die trouwe ogen, die je zolang niet hebt gezien,
maar die altijd in je hart zijn gebleven.

En dan gaan jullie samen over de Regenboogbrug...

(auteur onbekend)

Geen opmerkingen: