Het jaarboek 2008.

Na de 10 km van Mechelen ontving ik van Jozef Van Lierde mijn bestelde jaarboek 2008. Dat boek staat vol met ranglijsten van prestaties op de piste, uitslagen van kampioenschappen, enz enz.
Ik koop dat boek elk jaar.
Natuurlijk sta ikzelf er deze keer helemaal niet bij, bij de prestaties van de voorbije zomer. Want die zomer ging voor mij volledig de mist in.

Maar bij "aller tijden" haal ik nog steeds hier en daar de tabellen.
Het is wel op nummers die weinig mensen meedoen ; maar ja, ze moeten het dan maar doen, hé, om mij van de tabellen te gooien.

Bij W35 sta ik nog steeds 10e aller tijden voor de zevenkamp.
3e op de 20.000 meter (wordt weinig ingericht) = 50 rondjes.
7e op de 2000 steeple (daar is wel een opmars bezig).
8e op polsstok (idem).
Bij W40 : niets ..... Waar zat ik toen ?
Bij W45 : eerste en enige ooit op 2000 steeple !

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik terug kwam uit de kliniek, met mijn hernia.
Het was daarna nog enkele weken afzien. Maar ik ben heel tevreden dat ik nu nog steeds geen last heb van mijn rug. Raar vind ik het ook, want zo lang kunnen die injecties toch niet werken.
Ik zal dus nooit weten wat er toen precies is gebeurd, dat het ineens zo erg was.
Een ontsteking ? Veel uitleg geeft men niet in een ziekenhuis ; zelfs niet als je het meermaals expliciet vraagt.
Vervelend, want bij elke simpele jogging vraag je je af of het wel gezond is wat je aan 't doen bent...

De trainingen gaan ondertussen hun gewone gangetje. Zondag liep ik op de dijk en het ging stukken beter dan in de "10 km van Mechelen" : soepel en ontspannen.
Zou het kunnen zijn dat er "faalangst" in het spel zat ?
Vroeger bij de pistetrainingen zegden mijn loopmakkers mij ook soms dat ik op training harder leek te lopen dan op wedstrijd. Maar dat was dan piste. Voor een pistewedstrijd was ik indertijd inderdaad zeer nerveus voor de start. Je moet daar met de jaren leren mee omgaan, want als je té zenuwachtig bent, dan krijg je rubberen benen en dan kan je niet goed lopen.

Woensdag (mijn vaste trainingsdag) heb ik niets gelopen, omdat ik dinsdagavond die Oosterse dans had gedaan en ik vreesde dat dat misschien wat veel zou zijn voor mijn rug.
Pas vrijdag heb ik terug een rustig loopje gedaan in het park : 7 km.
Toevallig was Greet er ook (één van ons loopgroepje). Die babbelde er de hele tijd op los en zo vloog de tijd voorbij. Het tempo had geen belang. We hebben zelfs even gestopt om een ijsvogel te bewonderen.
Moet kunnen.