donderdag 21 mei 2009

Sfeervolle meeting op de Nekker.

Het was van 31 augustus 2007 geleden dat ik nog eens aan een pistemeeting had deelgenomen : dat was de 1500 m op de Nekker.
En gisteren kwam dan mijn bescheiden wederoptreden.
Het was een prachtige zomeravond, en het was windstil (wat op de Nekker zeldzaam is).
De opkomst was merkelijk groter dan de laatste jaren op de meeste pistes. Meerdere reeksen 1000 meter : da's lang geleden dat ik dat nog heb gezien.

Zoals ik al schreef, hing er een Belgisch record in de lucht. André was er klaar voor.
Ik ging aan de 500 m staan om te supporteren, want daar zijn ze net in de helft van hun 1000.
Of ze het gehoord hebben, de tijd die ik hen toeriep, dat weet ik niet, maar Kjell en André kwamen een stuk sneller door dan nodig. En ze hielden het vol. (Lees het mooie verslag maar op de blog van André : no pain no gain.)

Voor mij was het een leuke meeting omdat ik, na een heel lange tijd, weer veel loopvriendinnen terug zag. Zelfs Jeannine, mijn compagnon van in Roba, heb ik teruggezien. Ik dacht dat zij niet meer liep. Vorig jaar was ik overal afwezig, en het jaar daarvoor zij. Ik vernam nu dat zij toen een tweede kindje had gekregen... Raar, dat je zo niets van elkaar weet, geen contact hebt buiten het lopen, maar dat je elkaars loopprestaties wel zo goed kent. En als je elkaar dan nog eens ontmoet, lijken alle jaren ertussen weg te vallen.

Ikzelf nam deel aan het discuswerpen. Ik werd 9e van de 9, met een worp van nog geen 15 meter. Ik weet dus wat me te doen staat. Ook werpen gaat niet zonder trainen.
Voor de niet-kenners : na de eerste drie worpen, mogen alleen de beste acht nog verder doen (voor 3 extra worpen). Ik was dus de enige die na drie worpen al moest stoppen. Mijn eerste worp was nog de beste.
Maar prestaties waren voor mij bijkomstig. Ik heb genoten van het gezelschap en de sfeer.

En... het allerleukste was dat ik eindelijk mijn blogvriendinnetje, Eline, in levende lijve heb ontmoet ! (zie fotootje) Ze is zo sympathiek en spontaan als ik het mij had voorgesteld.
Wat jammer dat ik niet even jong ben...
Elf à twaalf jaar : dat zijn de mooiste jaren van je leven !
Maar ik zou haar in wedstrijd toch niet kunnen volgen, want zij loopt veel te snel.

Geen opmerkingen: