De voorbije winter deed ik, op aanraden van de fysiotherapeute, verwoede pogingen om terug te lopen. Hardlopen, zoals men dat in Nederland noemt.
Doch "hard"lopen kon je dat niet bepaald noemen. Het was een gesukkel van jewelste ; echt om moedeloos van te worden. Ik heb alles geprobeerd : sneller lopen, langer lopen, ondanks het onprettige gevoel in mijn benen en heupen.
Na elk loopje leek het wel even wat beter te gaan met mijn benen en mijn rug. (Of ik maakte mezelf wijs dat er enige progressie was.) Maar een echte blijvende verbetering zat er niet in.
De fysiotherapeute wist het dan ook niet meer en gaf het op.
Terug naar af.
Nu heb ik het zwemmen (her)ontdekt.
En, Karen heeft gelijk : zwemmen is veel beter voor je rug dan lopen.
Dat voel je zo.
Logisch eigenlijk, want je bent gewichtloos in het water.
Na elk zwembeurtje voel ik me heel fit. Ik kan het ook al wat beter. Mijn armspieren zijn beter getraind, door de turnoefeningen die ik dagelijks doe. Ik heb me een zwembrilletje aangeschaft : leuk om onder water te zwemmen. Onder water zwemmen is aangenamer dan boven water, zeker als je je ogen kan open houden. Mijn slagen zijn duidelijk groter en rustiger onder water. En mijn adem kan ik vrij lang inhouden.
Deze week ben ik opnieuw naar de neurologe geweest, want men heeft nog steeds de oorzaak van mijn klachten niet gevonden.
Er gaat nu een betere MRI van van mijn ruggenmerg gemaakt worden ; één waar men veel meer op kan zien...
Ik hoop dat men nu eindelijk gaat vinden wat er loos is, na 20 maanden (!)
Misschien is er dan toch nog iets aan te doen.
En anders zeg ik het lopen definitief vaarwel.
Op naar het zwembad.
Want stilzitten, daar word ik zot van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten