Niet te doen.

Op 14 augustus heb ik een nieuwe scan laten maken van mijn rug.
De neurologe had voor mij een afspraak geregeld in het universitair ziekenhuis van Edegem. Daar hebben ze nl. een betere scanner dan in Mechelen. Men kan daar scans mee maken waarop men veel meer ziet.
Omdat ik, na 20 maanden, nog steeds hetzelfde raar gevoel heb in mijn benen en rond mijn middenrif, vond de neurologe het zinvol om verder te zoeken naar de oorzaak.

Ik dus naar Edegem.
Even zoeken en even wachten. En dan was het mijn beurt. Voordat je in een scan gaat, moet je een formulier invullen, waarop je o.m. verklaart "niet bang te zijn in kleine ruimtes" en "ongeveer een half uur te kunnen stilliggen".

Je krijgt een hoofdtelefoon opgezet, want zo'n scanner maakt een hels lawaai.
En dan word je er in geschoven.
En daar lig je dan : geduldig te wachten. Af en toe is het er stil en af en toe lijkt men er met een drilboor naast je hoofd bezig.
Wachten. Wachten. Wachten. Je hebt geen idee van uur of tijd.
Na een hele poos (waarschijnlijk een half uur) kwam de verpleegkundige terug opdagen en schoof ze me eruit.
Ik dacht dus dat het voorbij was.
Maar nee, hoor.
"Alles goed met u, mevrouw ?"
"We gaan nog even het bovenste deel van je rug scannen."
En hop, ik werd er opnieuw ingeschoven.
Nog even ?
Dat duurde ontzettend lang.
Ik begon te denken : straks is iedereen hier weg, en zijn ze mij vergeten.
Ik probeerde kalm te blijven en aan aangename dingen te denken.
Maar het blééf maar duren.
Zou ik dan toch last hebben van claustrofobie ?
Wat als ik hier een paniekaanval kreeg ?

Als ik nu eens op het belletje druk, dat ik in mijn hand heb ? Maar dan is het hele onderzoek misschien naar de vaantjes. "IK WIL ERUIT !", schreeuwde ik inwendig.

En eindelijk, na vreselijk lang onbeweeglijk liggen, kwam ze mij verlossen.
In totaal had het een UUR geduurd !
Dat was niet de afspraak.
Een ideale foltermethode is dat.

Ik vroeg of er nu iets te zien was op die scan. Maar het enige antwoord dat ik kreeg, was dat de neurologe het nog moest interpreteren.
Dat werd dus : nog een week in spanning zitten. Want pas 8 dagen later zou ik mogen bellen voor de uitslag.
Een tumor aan mijn ruggengraat ?
Een operatie in het verschiet ?
Weereens afwachten.

Een week later belde ik dus naar de neurologe.
En het antwoord was : "niets gevonden".

Dat moet ik zien als positief nieuws, maar er IS wel iets en nu hebben ze het nog niet gevonden.
Vervelend, hoor.