Vorig jaar, op 14 november 2010, was er plotseling iets heel vreemds met mij aan de hand. Ik stond op en en was misselijk. Het zweet brak me uit en (het ergste) ik kon bijna niet meer stappen.
Paniek !
Het was natuurlijk juist een zondag, dus afwachten maar.
Wat heel raar was, was dat ik het gevoel had een ei in mijn broek te hebben. Ik kan het niet anders verwoorden. Klinkt grappig, maar ik vond het helemaal niet grappig. Ik had er geen idee van wat er mis was met mij. Maar er wàs wel duidelijk iets mis. Ook had ik een 'genepen' gevoel rond mijn midderif.
Een paar dagen later zat het er allemaal nog steeds : voze benen, rare onzekere stap, enz. Geen verbetering.
Ik dan toch maar naar de huisarts.
Die schreef vitamine B voor, maar natuurlijk hielp dat niet.
Het leek alleen maar erger te worden.
Diezelfde week, op een avond, naar het ziekenhuis, voor dringende scan, enz.
Van de hernia, die ik heb, kon het niet zijn, want uit de rugscan kon men opmaken dat er daar niets aan veranderd was. De zenuw had daar nog evenveel plaats als voorheen. (Bij een kleine verschuiving van de hernia zou het kunnen dat de zenuw meer gekneld zat...)
Men dacht aan "Cauda equina", waarbij misschien een dringende operatie nodig was. Cauda equina is Latijn voor "paardenstaart". Het cauda-equina-syndroom is een vrij zeldzame neurologische aandoening, genoemd naar de bundel van de wortels van alle ruggenmergzenuwen onder de eerste lendewervel. Deze zenuwwervels waaieren uit als een paardenstaart. Als die zenuwen bekneld geraken, kunnen allerlei klachten optreden, zoals o.m. verlamming van de benen en voeten, klapvoet, enz. enz.
Enfin, het bleek dat niet te zijn, gelukkig maar.
Volgende dag (een vrijdag): opname in de kliniek voor verdere onderzoeken.
Ik dacht dat het voor één dag was, maar blijkbaar wilden ze me daar drie dagen houden. Ik mocht wel 'in weekend' en moest me dan dinsdag terug aanbieden. Dan zouden ze een "lumbale punctie" uitvoeren.
Voor die lumbale punctie joegen sommige mensen mij nogal schrik aan. Was het eigenlijk wel nodig ? Het bloedonderzoek was goed geweest, ze hadden niets gevonden.
De hersenscan was ook OK.
Ik begon te twijfelen. Toch maar wat afwachten ? Wat waren ze daar nog allemaal met mij van plan, gedurende drie dagen ? Mij binnenstebuiten keren ?
Die dinsdag stuurde ik mijn kat. (Ik belde het af).
Maar ja, de klachten bleven.
Voze benen, rare stap, ...
Op 4 december zijn we nog op weekend geweest naar Cambrai (1 nacht). Maar daar leek het erger te worden. Misschien van lang in de auto te zitten. Na het avondmaal zakte ik bijna door mijn benen. Het leek of ik stomdronken was, maar dat was niet het geval. Een heel onzekere stap had ik. Ik was die zondag blij dat ik terug thuis was, na een zenuwslopende rit door sneeuwbuien, e.d.
In december liet ik verder nog een MR-scan maken. In januari NMR-scan, en wat nog allemaal. Alles leek OK. Maar ik kon geen stap lopen.
Dus het wàs niet OK.
Ondertussen nog wat kiné ook. Het hielp allemaal niets.
Om al die tijd toch een beetje fit te blijven, kon ik alleen maar zo veel mogelijk fietsen. Zwemmen ging ook niet goed, met die voze benen.
Omdat er geen enkele verbetering merkbaar was, werd ik razend ongerust dat er toch wel iets ernstigs met mij aan de hand was.
Met hangende pootjes heb ik dan eind maart toch die "lumbale punctie" laten uitvoeren. Want uit het vocht dat ze uit je rug halen, kunnen ze heel veel vreemde ziekten opsporen (bv. MS).
De punctie viel al bij al nog best mee ; dat was niet erger dan een epidurale.
Resultaat van het onderzoek : NIETS.
Gelukkig maar.
Maar... nog steeds had niemand gevonden wat er met mij aan de hand was.
Lopen lukte absoluut niet. Enfin, ik durfde niet meer dan 100 meter te lopen omdat ik telkens weer dat ingesnoerde gevoel kreeg als ik een paar stappen rende.
Ik trachtte er mij bij neer te leggen dat het voorgoed gedaan was met hardlopen.
Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat het misschien nog zo slecht niet was dat ik me niet langer belachelijk kon maken op een atletiekpiste. Want de laatste jaren waren mijn tijden (op 800 m enzo) er nogal op achteruit gegaan. De leeftijd, natuurlijk. Als vijftiger moet je meer en meer trainen, voor dezelfde of slechtere resultaten. Dat is nu eenmaal zo.
Maar wat had ik graag nog eens een gewoon joggingske meegedaan... Meer niet.
.....................
Op 14 november 2011, de dag dat mijn klachten verjaarden, vond ik dat het zo niet langer kon. Ik nam opnieuw contact op met de dokter. En eindelijk verwees zij mij door naar een fysio-therapeute.
Daar ben ik nu in behandeling.
En wat zegt zij ?
Gewoon dat mijn spieren compleet verkrampt zijn.
Niets meer en niets minder.
Door het lopen (vaak over mijn toeren) en door weinig of niet te stretchen, zou er veel melkzuur gevormd zijn, en vandaar die voze benen.
Raar, hoor. Kan men melkzuur jarenlang opstapelen ? Blijkbaar wel.
Dus, nu moet ik van haar terug gaan lopen.
Als ik loop, begint het meer meer te knijpen, rond mijn middenrif.
Al mijn rompspieren lijken wel te verkrampen.
Maar het gaat, het lopen.
Na meer dan een jaar.
Het verbaast mij dat ik, na drie keer proberen, al drie km aan een stuk kan lopen. (Wel heel traag natuurlijk.)
Als nu dat vreemde gevoel eindelijk weg gaat, dan ligt de weg vrij.
Want al dat fietsen is toch lang niet te vergelijken met een goede looptraining.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten